π. Θωμάς Ανδρέου
Ο πόνος, αποτελεί το κύριο στοιχείο στην ζωή… Ο πόνος είναι πολυμορφικός. Άλλος πονά για τον εαυτό του, άλλος πονά για κάποιον άλλον. Και ποιος μπορεί άραγε, τον πόνο να μετρήσει και να στοχαστεί αν το σώμα πονά περισσότερο από την ψυχή;
Κάποτε, είχα διαβάσει μια ωραία ευχή που έλεγε τα εξής: «Όταν γεννήθηκες έκλαιγες , την στιγμή που όλοι οι άλλοι γελούσαν για τον ερχομό σου..»
Εύχομαι, όταν έρθει η ώρα να φύγεις, εσύ να γελάς και όλοι οι άλλοι να κλαίνε για την αναχώρηση σου… Το γέλιο και το δάκρυ, έχουν σμίξει αρμονικά στην ανθρώπινη ζωή, όσο και αν αυτό ξενίζει.
Και σήμερα, που γιορτάζουν οι μεγάλοι γιατροί, οι Άγιοι Ανάργυροι, η σκέψη μου στρέφεται στους πονεμένους.
Σε εκείνους, που δίνουν μαθήματα ζωής, σε όσους πιστεύουν πως όσα έχουν καταφέρει, δεν είναι αρκετά στην ζωή τους. Σε όσους θεωρούν πως η ευτυχία είναι κάτι εξαγοράσιμο…
Σήμερα, η σκέψη ζυμώνεται με την προσευχή, για όσους τα δάκρυα του δικού τους πόνου γίνονται μαργαριτάρια στο Θρόνο του Θεού…
Σήμερα, η σκέψη σταματά δίπλα σε ένα κρεβάτι στον θάλαμο ενός νοσοκομείου, που μεταβάλλεται σε πεδίο μάχης μεταξύ της ζωής και του θανάτου…
Σήμερα, η σκέψη αιχμαλωτίζεται από τα δάκρυα που μπορεί να δείχνουν αδυναμία, αλλά τελικά είναι η απόδειξη της μεγάλης, ανθρώπινης απαντοχής , μιας απαντοχής που ίσως ο άνθρωπος να μην ξέρει πως διαθέτει αλλά οι μεγάλες ανατροπές της ίδιας της ζωής, μπορούν να τον κάνουν να την γνωρίσει.
Σήμερα, η σκέψη και η προσευχή, περιστρέφεται γύρω από τα πρόσωπα που πονούν… Και είναι πολλά αυτά. Δεν μπορούμε πάντα να τα δούμε ακόμα και αν είναι δίπλα μας, γιατί πολλές φορές ο πόνος είναι βουβός, δεν διακρίνεται…
Ας ζητούμε μόνον από τον Θεό, στις ώρες του πόνου μας, να μην Τον εγκαταλείψουμε, διότι σε εκείνες τις ώρες, ο Θεός είναι δίπλα μας, απλά εμείς αδυνατούμε να τον δούμε…
