ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ

            

    Στη ζέστη του Αυγούστου η Εκκλησία μας έχει ορίσει να θυμόμαστε την μεγάλη δεσποτική εορτή της Μεταμορφώσεως του Χριστού. Η Άνοδος είναι το ένα χαρακτηριστικό της, από τη γη στο όρος Θαβώρ, του Χριστού και των τριών μαθητών, του Πέτρου, του Ιακώβου και του Ιωάννη, αλλά και του καθένα από μας. Πρόσκληση να βγούμε λίγο από την τύρβη της καθημερινότητας, να αφήσουμε τον νου μας όχι να ονειροπολήσει, αλλά να αισθανθεί ότι βλέπει τον κόσμο με μια άλλη ματιά, αυτή που συνοδεύει τον Χριστό στη λάμψη της Θεανθρώπινης μορφής Του, αυτή τη λάμψη που περιμένει κι εμάς, όταν θα βγούμε από τη φθορά αυτού του κόσμου και η ψυχή μας, γαλήνια πιά, χωρίς το φορτίο της αμαρτίας, θα μπορέσει να κοινωνήσει τη χαρά του προσώπου του Χριστού, τη χαρά της παρουσίας της Παναγίας και των Αγίων μας, τη χαρά όλων των συνανθρώπων που ένιωσαν σ’ αυτή τη ζωή ότι μέσα από την αγάπη ο Χριστός, μέσα από την ταπεινότητα και την μετάνοια η κοινωνία με τον Θεό, την Εκκλησία ως κοινότητα προσώπων, στην οποία κανείς δεν σώζεται μόνος του.

                Ο Διάλογος είναι το δεύτερο χαρακτηριστικό της γιορτής. Ο Χριστός συνομιλεί με τον Μωυσή και τον Ηλία, δύο κορυφαίες μορφές της Παλαιάς Διαθήκης, ο ένας εκπρόσωπος των κεκοιμημένων, ο άλλος των ζώντων, σχετικά με τα όσα θα του συμβούνε, για το Πάθος Του δηλαδή. Μαζί με την λάμψη, το φως, ο δρόμος θα περάσει από το σκοτάδι του πόνου και του πάθους, αλλά και από την δύναμη και την ομορφιά της αγάπης που γίνεται θυσία. Διάλογο και με τους μαθητές Του κάνει ο Χριστός, όχι όμως με τον λόγο αλλά με τη σιωπή, καθώς δεν απαντά στην πρόταση του Πέτρου να κάνουν τρεις σκηνές για να μείνουν τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν και οι μαθητές να είναι κοντά, μακριά από τις μέριμνες του κόσμου, αναπαυμένοι στη χαρά της μεταμόρφωσης. Ο Χριστός έμμεσα υποδεικνύει στον Πέτρο και σε όλους μας ότι η σχέση μαζί Του έχει το διάλειμμα της βίωσης της αιωνιότητας, αλλά και την κανονικότητα του αγώνα μέσα στη ζωή. Αν θέλουμε να είμαστε χριστιανοί, τότε ο δρόμος μας περνά μέσα από τον κόσμο, ακόμη και για τους μοναχούς. Η προσευχή άλλωστε είναι διάλογος με τον Θεό και με τον άνθρωπο, αλλά και για τον άνθρωπο.

                Η Πίστη είναι το τρίτο χαρακτηριστικό. Στην Μεταμόρφωση φανερώνεται ο Τριαδικός Θεός, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, και μας υπενθυμίζει ότι η πίστη είναι των ελπιζομένων η υπόσταση, των ου βλεπομένων πραγμάτων ο έλεγχος, δηλαδή το άφημα της καρδιάς μας στο μυστήριο της σχέσης μας με τον Παρόντα Θεό. Και το άφημα περιλαμβάνει και το σώμα μας. Όλη η ύπαρξη θα ζήσει τη χάρη της σωτηρίας, καθώς, μετά την ανάσταση των νεκρών στη Δευτέρα Παρουσία, και το σώμα μας θα νιώσει την πληρότητα για την οποία δημιουργηθήκαμε. Την ομοίωση με τον Θεό. Και η ομοίωση βρίσκεται στην ελευθερία από το κακό, τη φθορά, την αμαρτία, αλλά και στη δύναμη της αγάπης που μας κάνει ένα με τον Χριστό και μεταξύ μας. Πρόγευση; Η Εκκλησία, η Ευχαριστία, η Κοινωνία.

                Δεν κληθήκαμε να αλλάξουμε τον κόσμο, πριν αφήσουμε τον εαυτό μας να μεταμορφωθεί στη χάρη της σχέσης με τον Χριστό. Άνοδος, Διάλογος, Πίστη ας είναι τρία χαρακτηριστικά μηνύματα της εορτής της Μεταμορφώσεως για μας. Και ας συνεχίσουμε στον κόσμο τον αγώνα μας, μαζί Του, καθώς Εκείνος είναι ο Σωτήρας μας,  και μαζί με όλες και όλους. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός