ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΑΦΡΩΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ

 

    Tρίτη Κυριακή του Νοεμβρίου σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, και η Αγία μας Εκκλησία μας θυμίζει την πολύ γνωστή σε όλους μας παραβολή του άφρονος πλουσίου. Κάποιου για τον οποίο δε μας δίνονται άλλα στοιχεία ταυτότητος, πλουσίου ήταν τόσο παραγωγική η χρονιά σε αγαθά που το μόνο που σκεφτόταν, ήταν πως θα αποθηκεύσει τα πλούτη του. Μία νύκτα λοιπόν αποφάσισε ότι πρέπει να γκρεμίσει τις παλιές αποθήκες του και να κατασκευάσει νέες οι οποίες χωρούν όλη τη σοδειά του. Τότε θα μπορούσε τάχα να πει στην ψυχή του αναπαύσου φάγε και πιές γιατί έχεις πολλά αγαθά και δε χρειάζεται να κουραστείς άλλο. Όμως αυτή τη νύκτα ο πραγματικός άρχων του κόσμου τούτου, ο ίδιος ο Θεός βάζει τα πράγματα στη θέση τους. «άφρων ζητούν την ψυχή σου αυτή τη νύκτα, ό,τι έχεις δημιουργήσει πού θα καταλήξει;»

Πολλές φορές ολόκληρη η ανθρωπότητα κινητοποιείται από την αντίληψη ότι ο άνθρωπος αξίζει όταν έχει συγκεντρώσει ένα πολύ σημαντικό μέρος πλούτου, δόξας, τιμής ή και γνώσεων στα χέρια του. Εμείς οι ίδιοι, πολλές φορές παιδαγωγούμε και παιδαγωγούμαστε κάτω από αυτή τη βασική ιδέα ότι όσο περισσότερα συγκεντρώσουμε γύρω μας ή βάλλουμε τα παιδιά μας να μαζέψουν τόσο θα ζήσουμε όλοι μία ζωή τάχα ανέμελη δίχως τα προβλήματα που η στέρηση βασικών αγαθών μπορεί να δημιουργήσει. Αυτή η αντίληψη όμως είναι ένας μύθος που δεσμεύει τους ανθρώπους και δεν τους αφήνει να δουν τον πραγματικό σκοπό της ύπαρξής τους.

Ξεχνά ο καθένας από εμάς τη βασική αλήθεια της εν Χριστώ ζωής, ότι η αυτάρκεια του ανθρώπου δεν πραγματώνεται από το πόσο εκείνος να συσσωρεύσει πλούτη γύρω του, αλλά από το πόσο θα μπορέσει να έρθει σε κοινωνία πρώτα με το Θεό και ύστερα με τον συνάνθρωπο. Η κατάκτηση της γνώσης, του πλούτου, της εξουσίας να κάνει τον καθένα από εμάς υπηρέτη του συνόλου και όχι αδηφάγο καταναλωτή των πραγμάτων αυτού του κόσμου.

Ο εν Χριστώ ολοκληρωμένος άνθρωπος είναι εκείνος που δεν στοιβάζει τα αγαθά στον κόσμο σε αποθήκες, αλλά εκείνος που μπορεί και ξοδεύει ό,τι του χαρίζεται για τους άλλους. Είναι αυτός ο άνθρωπος που στον πειρασμό της συσσώρευσης θα αντιτάξει το παράδειγμα του ίδιου του Ιησού Χριστού που είναι ο «πάντοτε μελιζόμενος και ουδέποτε δαπανόμενος» είναι δηλαδή του Πρόσωπο της Ιστορίας που πάντοτε δαπανάται εν αγάπη για τους ανθρώπους αλλά παρά ταύτα ποτέ δεν μειώνεται δεν δαπανάται και δεν χάνεται. Όπως ο Ιησούς Χριστός προσφέρει τα πάντα ακόμη και το ίδιο Του το σώμα και το αίμα για όλη την ανθρωπότητα, ο καθένας από εμάς καλείται το μικρό ή μεγάλο κομμάτι των αγαθών αυτού του κόσμου που κατέχει να το προσφέρει σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Μάλιστα ο πιστός που θα λειτουργήσει έτσι γνωρίζει εκ των προτέρων ότι όσο εκείνος προσφέρει τόσο το θα πλουτίζει πνευματικά, τόσο θα ολοκληρώνεται ως προσωπικότητα.

Η σωτηρία και η πνευματική πρόοδος δεν εξασφαλίζονται λοιπόν σε τεχνητά περιβάλλοντα όπου μοιάζουν οι συνθήκες να είναι οι ιδανικές αλλά τελικά αφύσικες. Θα ήταν παράλογο να μιλήσουμε για πρόοδο μέσα σ’ ένα περιβάλλον στασιμότητας σαν κ’ αυτό που ονειρεύεται για τον εαυτό του ο πλούσιος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Μάλιστα μοιάζει ο άνθρωπος αυτός να μην αφήνει την ψυχή του να του πει η ίδια τι πραγματικά έχει ανάγκη και ως εκ τούτου ο ίδιος να βιώνει την κόλαση να μην έχει να αποδώσει τίποτα σ’ αυτούς που ζητούν τη ψυχή του αφού αυτή δεν έχει αναζωογονηθεί μέσα από σχέση της με το Άγιο Πνεύμα, δεν έχει ασκηθεί σ’ αυτή την καλή αναζήτηση της αγάπης και της φανερώσεως του Θεού.

Αδελφοί μου τα τελευταία λόγια του Κυρίου μας που ακούσαμε σήμερα μας προτρέπουν ότι όποιος έχει αυτί για να ακούει ας ακούει, είναι, νομίζω το καλύτερο σύνθημα και επιβεβαίωση των όσων είπαμε παραπάνω. Ό,τι μας προσφέρεται από τον Θεό μας έχει δοθεί ως μέσο για να Τον γνωρίσουμε καλύτερα, να κοινωνήσουμε μαζί Του. Η φυσική εξέλιξη και προοπτική του ανθρώπου είναι η κοινωνία με Τον Θεό και δια αυτού του τρόπου η Θέωση του ανθρώπου. Οποιαδήποτε άλλη χρήση των φυσικών δυνατοτήτων του ανθρώπου τελικά βαίνει μοιραία για τον ίδιο και καθιστά εν τέλει τις ευλογίες του Θεού ανενεργείς τον δε άνθρωπο υπόλογο έναντι αυτού ακόμη και του δώρου της ζωής έναντι του Θεού.