ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΟΥ ΜΙΛΑΜΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ

Ήταν μία κοπέλα, μου τηλεφώνησε προχθές και μου λέει ότι πέρσι ήταν κατάκοιτη.
Ούτε από δω γυρνούσε ούτε από κει, είχε πάθει εγκεφαλικό. Αλλά την ευχούλα δεν την άφηνε «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» και «Υπεραγία Θεοτόκε βοήθει μοι», στο κεφάλι δεν είχε πάθει τίποτε.
Και λοιπόν μετά παρουσιάστηκε η Παναγία τόσο λαμπρή, τόσο όμορφη, τόσο ωραία, πού ήταν ένα ανάστημα που δεν μπορεί να το φανταστεί κανείς και πίσω της ήταν τάγμα αγγέλων.
Είχε μία σκέπη και σκέπαζε όλο τον κόσμο και της λέει:
-Τι θέλεις να σου κάνω;
Λέει:
-Θέλω να γυρίσω από το ένα πλευρό και από το άλλο γιατί είμαι παράλυτη. Η πλάτη μου κουράστηκε και να σωθώ, τη σωτηρία μου θέλω.
-Αυτά θα στα δώσω, αλλά όμως αυτό που θα σου πω να κάνεις να με φωνάζεις, γιατί εγώ θέλω να με φωνάζετε.Λοιπόν, της Παναγία μας να της λέμε λογάκια, να της λέμε το ένα, το άλλο.
Θέλω να φωνάζεις της λέει.Αυτά θα σ’ τα κάνω.
Πλημμύρισε το δωμάτιο όλο άρωμα και τέτοιο φως μέσα στο σπίτι της, πού έλαμπε το προσωπάκι της, τόσο πολύ χάρη είχε και κατόπιν άρχισε και σηκωνότανε από το ένα πλευρό, από το άλλο και γύριζε από το ένα μέρος και το άλλο.
Γι’ αυτό ό Χριστός μας θέλει να Τον φωνάζουμε, θέλει να Τον ζητάμε. Είναι εραστής μας.Ο Χριστός θέλει όλη την αγάπη μας να την δώσουμε σ’ Εκείνον και ύστερα Αυτός τα οικονομάει όλα….

Γερόντισσα Μακρίνα Πορταριάς

Η ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ...

Αισθάνομαι οτι όλη η άσκηση του ανθρώπου μέσα στην εκκλησία στοχεύει στην δόμηση μιας ευχαριστιακής και δοξολογικής ύπαρξης, που θα μπορεί να χαίρεται τα δώρο της ζωής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η δομική πράξη της εκκλησίας, είναι η Θεία Ευχαριστία. Από εκεί απορρέουν τα πάντα στην ζωή της. Άλλωστε γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά τον εθισμό μας στην γκρίνια. Το πόσο πολύ αρνούμαστε να αναδείξουμε στην καθημερινότητα μας, το όμορφο και χαρούμενο, το θετικό και ευλογημένο και να μην ζουμάρουμε μεροληπτικά στα δύσκολα και θλιβερά, γιατί σαφέστατα υπάρχουν αλλά δεν είναι μονάχα αυτά η ζωή μας.
Αξίζει να διαβάσουμε τι είχε αναφέρει ένα Αμερικανός ορθόδοξος χριστιανός, όταν έχασε την αγαπημένη του γυναίκα από καρκίνο και έμεινε με τα δυο μικρά παιδιά τους, «Είναι στιγμές που πονάω πάρα πολύ και μου λείπει πάρα πολύ. Αλλά τα καλά που προσέφερε στην ζωή μου το πέρασμά της μου είναι μέσα μου πολύ περισσότερα από τον πόνο της απουσίας της. Κι ευγνωμονώ τον Θεό που πέρασε από την ζωή μου». Ο ίδιος, έγραφε πριν πεθάνει η γυναίκα του, καθώς την έβλεπε πια να σβήνει: «Είναι κοντά μου και όμως την νοιώθω να φεύγει μακριά μου. Φεύγει και χάνεται από τα χέρια μου. Αυτό με κάνει και πονάω, αλλά με παρηγορεί ότι πάει σε χέρια που την αγαπούν περισσότερο».
Ίσως τα λόγια του μας φανούν μακρινά από την δική μας πνευματική κατάσταση και εμπειρία, όμως είναι η στάση που πρέπει να έχει ένας χριστιανός. Εάν με ρωτήσετε «μπορεί να συμβεί αυτό δίχως την χάρι του Θεού;» η απάντηση μου θα είναι όχι. Γιατί μια τέτοια στάση σαφέστατα και φανερώνει υπέρβαση και μεταμόρφωση των ορίων μας. Αλλά στην εκκλησία αυτή είναι η βάση της ζωής μας, εμείς να αναγνωρίζουμε το «λίγο» μας και ο Θεός να το κάνει πολύ.

 π. ΛίΒυος

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΤΑΧΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝ ΑΥΤΩ ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝΤΕΣ

---

Τη μνήμη του Αγίου Στάχυ και των συν Αυτώ Μαρτυρησάντων τιμά σήμερα, 31 Οκτωβρίου, η Εκκλησία μας. Οι Άγιοι Στάχυς, Απελλής, Αμπλίας, Ουρβανός, Νάρκισσος και Αριστόβουλος άνηκαν στους εβδομήκοντα Αποστόλους του Κυρίου και όλοι τους υπήρξαν «Χριστού ευωδία τώ Θεώ εν τοίς σωζομένοις» (Β’ προς Κορινθίους, Β’ 15). Δηλαδή ευωδιά Χριστού, ευχάριστη στο Θεό, και ευωδία μεταξύ των σωζόμενων πυύ άκουγαν απ’ αυτούς το σωτήριο μήνυμα του Ευαγγελίου.

Ο Άγιος Στάχυς έγινε πρώτος επίσκοπος Βυζαντίου, και αφού διάνυσε 16 χρόνια στο αποστολικό κήρυγμα, ειρηνικά αναπαύθηκε εν Κυρίω.

Ο Άγιος Απελλής έγινε επίσκοπος Ηράκλειας και πολλούς έφερε στη χριστιανική πίστη.

Ο Άγιος Αμπλίας έγινε επίσκοπος Οδυσσουπόλεως και ο Ουρβανός, επίσκοπος Μακεδονίας. Επειδή και οι δύο γκρέμιζαν τα είδωλα, θανατώθηκαν μαρτυρικά.

Ο Άγιος Νάρκισσος χειροτονήθηκε επίσκοπος Αθηνών. Η αλήθεια, όμως, του Ευαγγελίου, την οποία δίδασκε με ζήλο, εξήγειρε τους ειδωλολάτρες, με αποτέλεσμα να τον βασανίσουν και να παραδώσει την ψυχή του μαρτυρικά.

Ο Άγιος Αριστόβουλος, και αυτός υπήρξε επίσκοπος και πέθανε ειρηνικά, κηρύττοντας μέχρι τέλους της ζωής του το Χριστό.

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Την κιθάραν του Πνεύματος την έξάχορδον, την μελωδήσασαν κόσμω τας υπέρ νουν δωρεάς, ως έκφάντορας Χριστού άνευφημήσωμεν, Στάχυν Άμπλίαν Άπελλήν συν Ναρκίσσω, Ούρβανόν, και Άριστόβουλον άμα’ ως γαρ Απόστολοι θείοι, χάριν αίτούνται ταις ψυχαίς ημών.

"ΟΧΙ Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΤΙΜΩΡΕΙ,Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΥΤΟΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ"

«Αγάπα όλους»
 «Δεν πρέπει να κάνεις τον χριστιανικό σου αγώνα με κηρύγματα και αντιδικίες, αλλά με πραγματική μυστική αγάπη. Όταν αντιδικούμε, οι άλλοι αντιδρούν. Όταν τους αγαπάμε, συγκινούνται και τους κερδίζουμε. Όταν αγαπάμε, νομίζουμε ότι προσφέρουμε στους άλλους, ενώ στην πραγματικότητα προσφέρουμε πρώτα στον εαυτό μας. Η αγάπη χρειάζεται θυσίες. Να θυσιάζουμε ταπεινά κάτι δικό μας, που στην πραγματικότητα είναι του Θεού».


«Όταν αγαπάς τον Χριστό, αγαπάς όλους»
«Ο Χριστός είναι η Εκκλησία και η Εκκλησία είναι ο Χριστός, που μας έχει προσλάβει όλους στον Εαυτό Του. Όταν αγαπάς τον Χριστό, αγαπάς συγχρόνως όλους τους ανθρώπους, χωρίς να ρωτάς αν οι άνθρωποι είναι άξιοι της αγάπης ή ακόμη αν την αποδεχθούν ή την απορρίψουν. Όταν θέλεις να συναντήσεις τον Χριστό, θα Τον βρεις στο χώρο της Εκκλησίας, γιατί εδώ είναι ενωμένη ολόκληρη η ανθρωπότητα με τον Θεό στο Πρόσωπο του Χριστού. Δεν μπορεί να επικοινωνείς με τον Χριστό και να μην τα έχεις καλά με τους άλλους ανθρώπους».

«Ο Θεός δεν τιμωρεί»
«Όχι, ο Θεός δεν τιμωρεί, ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται, απομακρυνόμενος από τον Θεό.
Είναι, ας πούμε: Εδώ νερό, εκεί φωτιά.
Είμαι ελεύθερος να διαλέξω. Βάζω το χέρι μου στο νερό, δροσίζομαι, το βάζω στη φωτιά, καίγομαι».

«Η αγάπη προς το Θεό»
Μια άλλη μέρα ερωτώ το Γέροντα πώς πρέπει να είναι η αγάπη μας προς το Θεό και μου λέει:
«Η αγάπη μας προς το Θεό, παιδί μου, πρέπει να είναι πάρα πολύ μεγάλη και χωρίς να υπάρχει καμιά διάσπαση σε άλλα πράγματα. Σου φέρνω σαν παράδειγμα το εξής: Ο άνθρωπος μοιάζει να έχει εντός του μια μπαταρία με ορισμένη ενέργεια. Όταν αυτή την ενέργεια την ξοδεύει σε άλλα διάφορα πράγματα εκτός της αγάπης προς τον Θεό, η ενέργεια που απομένει μέσα του γι΄ Αυτόν είναι ελάχιστη και ίσως πολλές φορές μηδαμινή. Όταν όμως διαθέτουμε όλη μας την ενέργεια προς τον Θεό, τότε η αγάπη μας είναι μεγάλη προς Αυτόν».

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

"ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΕΠΙΚΑΛΕΙΣΑΙ,ΘΑ ΣΕ ΑΚΟΥΣΕΙ..."

---

Του Αββά Ισαάκ του Σύρου

Όταν θελήσεις να κάνεις αρχή καλού έργου, πρώτα να ετοιμάσεις τον εαυτό σου για την αντιμετώπιση των πει­ρασμών, που πρόκειται να έρθουν εναντίον σου.

Γιατί ο ε­χθρός, όταν δει κάποιον ν’ αρχίζει με θερμή πίστη μια θεάρεστη ζωή, συνηθίζει να του επιτίθεται με διάφορους και φοβερούς πειρασμούς, ώστε να δειλιάσει απ’ αυτούς ο άν­θρωπος και να εγκαταλείψει την καλή του πρόθεση.

Και παραχωρεί ο Θεός να πέσει σε πειρασμό για να χτυπήσεις επίμονα τη θήρα (του ελέους) Του και για να ριζώσει μέσα στο νου σου, από το φόβο των θλίψεων, η μνήμη Εκείνου, και για να Τον πλησιάσεις με τις προσευχές, ώστε ν’ αγιασθεί έτσι η καρδιά σου από την ακατάπαυστη ενθύμησή Του. Και όταν Τον επικαλείσαι, θα σε ακούσει. Και θα μά­θεις έτσι, ότι ο Θεός είναι αυτός που σε λυτρώνει. Και τότε θα νιώσεις την παρουσία Εκείνου που σ’ έπλασε και σε δυ­ναμώνει και σε προστατεύει.

Γιατί η σκέπη και η πρόνοια του Θεού αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους. Δεν γίνεται ό­μως ορατή παρά μόνο σ’ εκείνους που καθάρισαν τον εαυτό τους από την αμαρτία και είναι συνεχώς προσηλωμένοι στο Θεό. Εξαιρετικά μάλιστα φανερώνεται σ’ αυτούς η βοήθεια και η πρόνοια του Θεού, όταν μπουν σε μεγάλη δοκιμασία για χάρη της αλήθειας. γιατί τότε την αισθάνονται πολύ καθαρά με την αίσθηση του νου.

Μερικοί, που είδαν αυτή (τη βοήθεια) και με τα σωμα­τικά τους μάτια, ανάλογα με τις δοκιμασίες, και διαπίστω­σαν έτσι τη συμπαράσταση του Θεού, υποκινήθηκαν απ’ αυτή σε γενναίες πράξεις, όπως μαθαίνουμε για τον Ιακώβ και τον Ιησού του Ναυή και τους Τρεις Παίδες και τον απόστολο Πέτρο και τους άλλους αγίους, που άθλησαν για το Χριστό. Σ’ αυτούς (η θεία βοήθεια) ήταν ολοφάνερη, έ­χοντας ανθρώπινη μορφή, δίνοντάς τους θάρρος και προε­τοιμάζοντάς τους για τον αγώνα της ευσέβειας.

Αλλά και στους πατέρες, που έζησαν στην έρημο και έδιωξαν από κει τους δαίμονες και έγιναν κατοικητήρια αγγέλων, και σ’ αυ­τούς παρουσιάζονταν συνεχώς οι άγιοι άγγελοι και με κάθε τρόπο τους βοηθούσαν και τους συμπαραστέκονταν σε όλα και τους στήριζαν και τους λύτρωναν από τους πειρασμούς, που οι άγριοι δαίμονες τους προξενούσαν. Αλλά και μέχρι σήμερα δεν απομακρύνεται η βοήθεια του Θεού από τους ανθρώπους που ολοκληρωτικά αφιερώθηκαν στα έργα που Εκείνος ευαρεστείται, αλλά βρίσκεται κοντά σε όλους ό­σοι Τον επικαλούνται.

ΕΤΣΙ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΘΕΙΟΣ ΦΩΤΙΣΜΟΣ

Θείος φωτισμός – Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ

Βυθό βαθύ ονομάζει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος τα μυστήρια και τη σοφία του Θεού.

Γι’ αυτό, ενώ η ανθρώπινη σοφία διδάσκεται από τους ανθρώπους, η θεία σοφία διδάσκεται μόνο από τον Θεό και μόνο σε λίγους, όσους έχουν ζωντανή πίστι και καλή προαίρεσι.

Εκείνος που δεν διδάχθηκε από τους ανθρώπους τη σοφία τους, δεν θα μπορέση ποτέ να την κατανοήση και να την οικειοποιηθή. Εκείνος που διδάχθηκε από τον Θεό τη θεία σοφία, είναι σε θέσι να κατανοή τα πάντα, και θεία και ανθρώπινα. Το Πνεύμα το Άγιον είναι πηγή κάθε σοφίας. «Το γαρ Πνεύμα πάντα ερευνά και τα βάθη του Θεού. Ημείς δε ου το πνεύμα του κόσμου ελάβομεν, αλλά το Πνεύμα το εκ του Θεού, ίνα ειδώμεν τα υπό του Θεού χαρισθέντα ημίν. Α και λαλούμεν ουκ εν διδακτοίς ανθρωπίνης σοφίας λόγοις, αλλ’ εν διδακτοίς Πνεύματος Αγίου» (Α’ Κορ. 2. 10, 12-13). Οι απόστολοι δεν μαθήτευσαν κοντά σε ανθρώπους, αλλά ξαφνικά «επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις καθώς το Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθαι» (Πραξ. 2. 4).

Και ο Κύριος δεν άνοιξε κανένα βιβλίο για να διδάξη τους μαθητές του, αλλά «διήνοιξεν αυτών τον νουν του συνιέναι τας γραφάς» (Λουκ. 24. 45). Γι΄ αυτό από μας απαιτείται μόνο δεκτικότητα της χάριτος του Θεού, δηλαδή καλή προαίρεσις, πνευματικός αγώνας και συνεχής εκζήτησις του ελέους και του φωτισμού του Θεού.

Κατά το μέτρο της προαιρέσεως και του πνευματικού αγώνος του ανθρώπου έρχεται σταδιακά ο φωτισμός του νου. Και κατά το μέτρο του φωτισμού του νου δίδεται η χάρις του Κυρίου. Και κατά το μέτρο της αποδοχής και της πληρώσεως της ψυχής με τη θεία χάρι, πραγματοποιείται η ένωσις με τον Κύριο. Εκείνος που ενώθηκε νοερά με τον Κύριο είναι πεπεισμένος για τη σωτηρία του και αναστημένος πριν από την κοινή ανάστασι.

Όσο κανείς ασκείται, τόσο αναγνωρίζει την αδυναμία του. Και όσο αναγνωρίζει την αδυναμία του, τόσο πλουτίζει σε ταπείνωσι και κατάνυξι. Και όσο αποκτά ταπείνωσι και κατάνυξι, τόσο φωτίζεται η διάνοιά του και διαπιστώνει ότι χωρίς τον Κύριο δεν είναι τίποτα και δεν έχει τίποτα.

Μέχρι να γνωρίσης τελείως τον εαυτό σου, μέχρι να διαποτισθή η ψυχή σου με τη χάρι του Θεού, μέχρι να φωτισθή ο νους σου, μέχρι να καθαρθής από τα πάθη, μέχρι να συμφιλιωθής με τον Θεό, μέχρι να ενωθής οριστικά μαζί Του, μέχρι τότε είναι αδύνατο να ζης χωρίς τη θλίψη, χωρίς τον φόβο και χωρίς την οδύνη. Όταν όμως ενωθής με τον Θεό, ο φόβος και η οδύνη θα μεταβληθούν σε χαρά και ευφροσύνη από του νυν και έως του αιώνος. Αμήν.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΖΗΝΟΒΙΟΣ ΚΑΙ ΖΗΝΟΒΙΑ

---

Τη μνήμη των Αγίων Ζηνοβίου και Ζηνοβίας, των αδελφών τιμά σήμερα, 30 Οκτωβρίου, η Εκκλησία μας. Οι Άγιοι Ζηνόβιος και Ζηνοβία έζησαν και μαρτύρησαν την εποχή του Διοκλητιανού. Τα δύο αδέρφια κατάγονταν από τις Αίγες της Κιλικίας και προέρχονταν από οικογένεια πλούσια και ευσεβή.

Ο Ζηνόβιος ήταν ιατρός και εξασκούσε την επιστήμη του αφιλοκερδώς. Τα δύο αδέρφια ασκούσαν μεγάλο φιλανθρωπικό έργο και αυτό προκάλεσε την οργή των ειδωλολατρών και συγκεκριμένα του ηγεμόνα Λυσία, ο οποίος διέταξε τη σύλληψη του Ζηνόβιου.

Κατά τη διάρκεια της φυλάκισης του προσήλθε οικειοθελώς στις αρχές και η αδερφή του η Ζηνοβία με την επιθυμία να συμμαρτυρήσει με τον αδελφό της. Και οι δύο θανατώθηκαν με αποκεφαλισμό κατόπιν βασανιστηρίων το 285 μ.Χ.

Σημείωση: Κατ, άλλη εκδοχή ο Ζηνόβιος μαρτύρησε επί Διοκλητιανού.  Γεννήθηκε από γονείς ευσεβείς τον Ζηνόδοτο και τη Θέκλα, και πως, όταν μεγάλωσε έγινε επίσκοπος Αιγών, επιτελώντας πολλά θαύματα.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως θείοι αυτάδελφοι ομονοούντες καλώς, Ζηνόβιε ένδοξε και Ζηνοβία σεμνή, συμφώνως αθλήσατε όθεν και των στεφανών των αφθάρτων τυχόντες, δόξης ακαταλύτου ηξιώθητε, άμα εκλάμποντες τοις εν κόσμω χάριν ιάσεων.

ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

«ΠΛΟΥΤΟΣ ἐάν ρέη, μή προστίθεσθε καρδίαν» (Ψάλμ. 61. 11). Μή θαμπώνεσαι ἀπό τόν πλοῦτο. Θαμπώσου ἀπό τή δόξα καί τήν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ, καί στήριξε σ' Αὐτόν κάθε ἐλπίδα σου. Μή δίνης τήν καρδιά σου στό χρυσάφι. Δῶσε τήν στόν Κύριο καί μή φοβᾶσαι οὔτε γι' αὐτή τή ζωή οὔτε γιά τήν ἄλλη.

 Ἡ τσιγκουνιά καί ἡ φιλαργυρία εἶναι σημάδια τόσο ὀλιγοπιστίας ὅσο καί ὑπερηφάνειας. Ὅ πιστός καί ταπεινός ἄνθρωπος εἶναι πάντα ἐλεήμων. Γνωρίζει πῶς ὁ Θεός εἶναι πλούσιος, καί ὁ πλοῦτος Του δέν τελειώνει ποτέ. Καί ὅτι εἶναι πανάγαθος καί μισθαποδότης, γι' αὐτό καί δέν εἶναι δυνατό νά τόν ἐγκαταλείψη. «Νεώτερος ἐγενόμην καί γάρ ἐγήρασα καί οὐκ εἶδον δίκαιον ἐγκαταλελειμμένον, οὐδέ τό σπέρμα αὐτοῦ ζητοῦν ἄρτους» (Ψάλμ. 36. 25), διαβεβαιώνει ὁ ψαλμωδός. Καί ὁ Κύριος παρατηρεῖ: «Ἐμβλέψατε εἰς τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδέ θερίζουσιν οὐδέ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας, καί ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὔχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν;... Μή οὔν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἤ τί πίωμεν ἤ τί περιβαλώμεθα;... οἶδε γάρ ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρήζετε τούτων ἁπάντων. Ζητεῖτε δέ πρώτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμιν» (Ματθ. 6. 26, 31-33).

 Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ εἶναι καί ὀλιγαρκής. Πλοῦτος τοῦ εἶναι ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποῦ τόν ἐπισκιάζει. Θησαυρός τοῦ εἶναι ἡ ζωντανή παρουσία τοῦ Κυρίου γύρω του καί μέσα του, πού τοῦ χαρίζει τήν εἰρήνη, «τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν». Καθημερινό του βίωμα εἶναι τό ψαλμικό: «Ἀγαθός μοι ὁ νόμος τοῦ στόματός σου (Κύριε) ὑπέρ χιλιάδας χρυσίου καί ἀργυρίου» (Ψάλμ. 118. 72). «Κρεῖσσον ὀλίγον τῷ δικαίω ὑπέρ πλοῦτον ἁμαρτωλῶν πολύν· ὅτι βραχίονες ἁμαρτωλῶν συντριβήσονται, ὑποστηρίζει δέ τούς δικαίους ὁ Κύριος» (Ψάλμ. 36. 17).

 Μή δένεσαι μέ τά χρήματα γιά νά μήν ἀποκοπῆς τελείως ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Μήν εἶσαι φιλάργυρος, γιά νά μήν περιπέσης σέ ἀπιστία ἤ σέ πλάνη. «Ρίζα γάρ πάντων τῶν κακῶν ἐστιν ἡ φιλαργυρία, ἧς τινές ὀρεγόμενοι ἀπεπλανήθησαν ἀπό τῆς πίστεως καί ἑαυτούς περιέπειραν ὀδύναις πολλαῖς» (Ἅ' Τιμ. 6. 10).
Μήν ἀρνῆσαι τή βοήθειά σου σ' ὅσους ἔχουν ἀνάγκη, γιά νά μή σοῦ ἀρνηθῆ καί ὁ Θεός τή βοήθεια Τοῦ ὅταν θά τήν χρειασθῆς. Μήν κλείνης τήν πόρτα σου στόν φτωχό, γιά νά μή σοῦ κλείση καί ὁ Θεός τή θύρα τοῦ ἐλέους Του. «Μακάριος ὁ συνιῶν ἐπί πτωχόν καί πένητα· ἐν ἡμέρα πονηρά ρύσεται αὐτόν ὁ Κύριος» (Ψάλμ. 40. 1)

Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Ροστώφ

ΑΣ ΤΑ ΜΑΘΟΥΝ ΝΑ ΑΓΑΠΟΥΝ,ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΟΥΝ,ΚΑΙ ΝΑ ΓΟΝΑΤΙΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

 Πολλοί λένε ότι το παιδί που κάνει bullying στο σχολείο είναι το παιδί που δέχεται bullying στο σπίτι. Αυτή είναι η μία όψη, υπάρχει όμως και η άλλη όψη του νομίσματος.
Το παιδί που κάνει bullying έχει μεγαλώσει σε γυάλα και έχει ανατραφεί με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνει τύραννος των άλλων. Το σπίτι του ήταν σαν ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης και αυτό μεγάλωσε σαν λοχαγός.

 Ένα παιδί που δεν δέχτηκε bullying στο σπίτι , μεγάλωσε με αγάπη αλλά με την λάθος αγάπη. Όχι με την αγάπη που συγχωρεί, που σέβεται, που ταπεινώνεται, που αγκαλιάζει, που γονατίζει. Αλλά με την κτητική αγάπη. Μια αγάπη που δεν παιδαγωγεί τον άνθρωπο αλλά τον πνίγει και τον μεταμορφώνει σε ένα όργανο. Σαν την αγάπη που έχουμε σε υλικά αντικείμενα και τα διαμορφώνουμε όπως θέλουμε εμείς για να έχουν ένα συγκεκριμένο τρόπο χρήσης. Δεν είναι η αγάπη της αναμόρφωσης , της παιδαγωγίας είναι η αγάπης της εξουσίας, της τυραννίας και της υποδούλωσης.

 Ένα παιδί που από μικρό άκουγε πόσο τέλειο είναι , πόσο όμορφο είναι , ότι δεν μπορεί ποτέ να είναι τελευταίο και να μην δέχεται μύγα στο σπαθί του.

 Ένα παιδί που κάθε επιθυμία ήταν σαν ένα κάλεσμα στο τζίνι και έπρεπε να ικανοποιηθεί με οποιοδήποτε κόστος και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα.

 Ένα παιδί που δεχόταν μια κτητική αγάπη και η οικογένεια το θεωρούσε το καλύτερο προϊόν για να ανεβάσουμε το κοινωνιολογικό μας προφίλ «Είδατε ; Είναι άριστος μαθητής ! Καλύτερος από όλους», «Είναι η πιό όμορφη από όλα τα κορίτσια της τάξης».

 Ένα παιδί που έμαθε να έχει τη μύτη ψηλά, να μην σέβεται την διαφορετικότητα, αλλά όταν τη συναντάει να την υποβιβάζει ή να γυρνάει το κεφάλι του από την άλλη.

 Ένα παιδί που δεν έμαθε ποτέ να αγαπάει , να υποχωρεί , να υπομένει αλλά του μάθανε ότι ο εγωισμός και η κυριαρχία επί των άλλων είναι το καλύτερο όπλο για να πας μπροστά στη ζωή σου .

Δεν του μίλησε κανείς για Θεό γιατί πολύ απλά του μάθανε ότι Θεός είναι ο ίδιος.

Ένα τέτοιο παιδί μεγάλωσε με ένα πατέρα και μια μάνα που το θεωρούν το πολύτιμο διαμάντι του σύμπαντος κόσμου. Ότι το παιδί τους είναι το μόνο παιδί που αξίζει πρωτιές και βραβεία. Αν είσαι δάσκαλος και κάνεις παρατήρηση στο παιδί τους θα σε γδάρουν όπως τα όρνια ξεσκίζουν το θήραμα τους.
Ένα τέτοιο παιδί είναι ο αρχηγός στο σχολείο γιατί μεγάλωσε για να γίνει αρχηγός…από το σπίτι:

Ένα τέτοιο παιδί δεν ακούει και επιβάλλεται στους άλλους με τέτοια μοχθηρότητα που ο Χίτλερ φαντάζει γατάκι μπροστά του. Και αυτή την τυραννία την εκφράζει από τις τάξεις του δημοτικού.

Διαλέγει ποιοι θα παίξουν στην ομάδα του, λέει στους υποτακτικούς του ποιον θα κοροϊδέψουν, απειλεί , φωνάζει , βρίζει, χειροδικεί πολλές φορές.
Τη λέξη «Συγγνώμη» δεν την ξέρει διότι πολύ απλά δεν υπάρχει λάθος για αυτόν.

Τη λέξη «αγαπώ» την αγνοεί διότι για να αγαπήσεις πραγματικά πρέπει να ταπεινωθείς και να κάνεις χώρο στη ζωή σου που θα τη μοιραστείς με τους άλλους και όχι μόνο με κάποιους εκλεκτούς.

Eνα τέτοιο παιδί θα κάνει bullying στο σχολείο, θα είναι ο σαδιστής σύζυγος και το αφεντικό τύραννος. Είναι ένας ήδη νεκρός άνθρωπος που απλά αναπνέει ως σώμα αλλά όχι ως ζώσα ψυχή.
Όμως, δεν φταίνε τα παιδιά , φταίνε αυτοί που τα φέρνουν στον κόσμο, γιατί δεν ξέρουν γιατί το κάνουν αυτό και δεν γνωρίζουν ακόμα πως οφείλουν να τα αναθρέψουν.
Το λάθος των περισσότερων γονιών είναι το εξής : Ότι θεωρούν τα παιδιά τους δικό τους δημιούργημα και όχι δημιούργημα του δημιουργού. Και από την άλλη, κάποιοι γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά τους σαν να είναι το κέντρο του κόσμου και όχι μέρος του κόσμου.
Όταν οι γονείς συνειδητοποιήσουν ότι τα παιδιά ΔΕΝ τους ανήκουν, τότε ήδη έχουν ανέβει στο πρώτο σκαλοπάτι για τη Βασιλεία των ουρανών.

Ας σταματήσουν λοιπόν μερικοί γονείς να βλέπουν τα παιδιά τους σαν προέκτασή τους και ας τα μάθουν τρία πολύ απλά αλλά χρήσιμα πράγματα :
«Να αγαπούν , να συγχωρούν, και να γονατίζουν στον Χριστό»
Αυτά αρκούν για να μεγαλώσεις έναν ενθεωμένο άνθρωπο.

Η ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Η ΡΩΜΑΙΑ

---

Τη μνήμη της Οσίας Αναστασίας της Ρωμαίας τιμά σήμερα, 29 Οκτωβρίου, η Εκκλησία μας. Η Οσία Αναστασία έζησε στα χρόνια του Δεκίου (κατ’ άλλους του Διοκλητιανού) και Bαλλεριανού και καταγόταν από τη Ρώμη. Όταν πέθαναν οι πλούσιοι γονείς της, διαμοίρασε την περιουσία που κληρονόμησε στους φτωχούς και αποσύρθηκε σε μοναστήρι.

Όταν τη συνέλαβε ο ηγεμόνας Πρόβος (περί το 256 μ.Χ.), υπενθύμισε στην Αναστασία την ανθηρή νεότητα της, για την οποία θα έπρεπε να αρνηθεί το Χριστό.

Τότε, δυναμική υπήρξε η απάντηση της Αναστασίας: «Εγώ, είπε, μία ωραιότητα και νεότητα γνωρίζω, εκείνη που δίνει ο Χριστός στις πιστές και γενναίες ψυχές, που προτιμούν γι’ Αυτόν το θάνατο αντί άλλων εγκόσμιων αγαθών, όταν αυτά προτείνονται για την προδοσία του Θεού τους. Πλούτη είχα άφθονα.

Δεν τα θέλησα. Αλλά το Χριστό μου τον θέλω και απ’ Αυτόν καμία δύναμη δε θα μπορέσει να με χωρίσει. Αν αμφιβάλλεις, δοκίμασε».

Εξαγριωμένος από την απάντηση ο Πρόβος, τη μαστίγωσε στο πρόσωπο και την άπλωσε σε αναμμένα κάρβουνα. Έπειτα, την κρέμασε και της έσκισε το σώμα. Μετά έκοψε τους μαστούς της, ξερίζωσε τα νύχια της και τελικά την αποκεφάλισε. Έτσι, η Αναστασία πήρε τον αμαράντινο στέφανο του μαρτυρίου.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε
Ασκήσει εκλάμψασα ώσπερ παρθένος σεμνή αθλήσεως αίμασι την της αγνείας στολήν ενθέως εφοίνιξας όθεν, Αναστασία, ως οσία και μάρτυς, χάριτας ιαμάτων αποστράπτεις εν κόσμω πρεσβεύουσα τω Σωτήρι υπέρ των ψυχών ημών.

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μάνης κ. Χρυσοστόμου Γ´

---

Ἡ 28η Ὀκτωβρίου 1940, στὸ Ἐθνικὸ Μηναῖο, δὲν εἶναι μία ἁπλή, συνήθης ἡμερομηνία. Εἶναι ἡμεροχρονολογία ὁρόσημο. Γιατὶ εἶναι ἡ ἀρχὴ ἑνὸς ἄνισου καὶ ἄδικου πολέμου κατὰ τῆς Ἑλλάδος.

Ὁ Γολιὰθ παλεύει μὲ τὸν Δαβίδ. Ὁ Νέστωρ μὲ τὸν Λυαῖο. Ἀλλ᾿ ἡ μικρὴ Ἑλλάδα νικᾶ καὶ θριαμβεύει καὶ μεγαλουργεῖ.

Φθάνει ὥστε νὰ διακηρύξουν γι᾿ αὐτὴν ὅτι: «Ἕως τώρα ἐλέγαμε ὅτι οἱ Ἕλληνες πολεμοῦν σὰν ἥρωες. Τώρα θὰ λέγομεν ὅτι οἱ ἥρωες πολεμοῦν σὰν Ἕλληνες».

Θαῦμα ἦταν ἡ ἐποποιΐα τοῦ ΄40. Θαῦμα μὲ τὴν βοήθεια τῆς προστάτιδος τοῦ Ἔθνους, τῆς Παναγίας, τῆς «Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ», γι᾿ αὐτὸ καὶ σήμερα τὴν ἑορτάζουμε, τὴν εὐχαριστοῦμε καὶ τὴν εὐγνωμονοῦμε. Τὴν Ἁγία Σκέπη.

Ἀνοίγοντας τὸ Ἐθνικὸ αὐτὸ Μηναῖο θὰ σταθοῦμε στὸ κεφάλαιο: Ἡ προσφορὰ τῆς ἐκκλησίας στὸ ἔπος τοῦ ΄40.

Τυγχάνει ἀναμφισβήτητο γεγονὸς ὅτι ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς ἔδειξε ἀκατάβλητο ἡρωϊσμό. Ἀλλὰ ἀπὸ ποία πηγὴ ἀντλοῦσε ἡρωϊσμὸ καὶ ἐπετέλεσε τὸ θαῦμα αὐτὸ τοῦ 1940; Ἡ πηγὴ ἦταν ἡ πίστη στὸ Θεό. Αὐτὴ ἡ δυνατὴ πίστη ἔδωσε τὴν πνευματικὴ ἰσχὺ σ᾿ ὅλο τὸ μέτωπο.

Ἀκριβῶς ἐδῶ προβάλλει ἡ ἀνεκτίμητη προσφορὰ τῆς μάνας Ἐκκλησίας. Ἀπὸ τὸν τότε Ἀρχιεπίσκοπο Χρύσανθο, τὴν μεγάλη ἐκκλησιαστικὴ καὶ ἐθνικὴ φυσιογνωμία, μέχρι τὸν ἡρωϊκὸ ἱερέα πάνω στὰ βουνὰ στὴ δίνη τῶν πολεμικῶν ἐπιχειρήσεων.

Διεκήρυττε, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, στὸ Διάγγελμά του πρὸς τὸν Ἑλληνικὸ λαό, στὶς 28 Ὀκτωβρίου τοῦ 1940:

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.

Ἡ Α. Μ. ὁ Βασιλεὺς καὶ ὁ πρόεδρος τῆς Ἐθνικῆς ἡμῶν Κυβερνήσεως, καλοῦν ἡμᾶς πάντας ἵνα ἀποδυθῶμεν εἰς Ἅγιον ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος ἀμυντικὸν ἀγῶνα.

Ἡ Ἐκκλησία εὐλογεῖ τὰ ὅπλα τὰ ἱερὰ καὶ πέποιθεν ὅτι τὰ τέκνα τῆς Πατρίδος εὐπειθῆ εἰς τὸ κάλεσμα Αὐτῆς καὶ τοῦ Θεοῦ θὰ σπεύσουν ἐν μίᾳ ψυχῇ καὶ καρδίᾳ νὰ ἀγωνισθοῦν ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν καὶ τῆς Ἐλευθερίας καὶ τιμῆς καὶ θὰ συνεχίσουν οὕτω τὴν ἀπ᾿ αἰώνων πολλῶν ἀδιάκοπτον σειρὰν τῶν τιμίων καὶ ἐνδόξων ἀγώνων καὶ θὰ προτιμήσουν τὸν ὡραῖον θάνατον ἀπὸ τὴν ἄσχημον ζωὴν τῆς δουλείας.

Καὶ μὴ φοβούμεθα ἀπὸ τῶν ἀποκτεινόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι, ἂς φοβούμεθα δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα ἀπολέσαι. Ἐπιρρίψωμεν ἐπὶ Κύριον τὴν μέριμναν ἡμῶν καὶ αὐτὸς θὰ εἶναι βοηθὸς καὶ ἀντιλήπτωρ ἐν τῇ ἀμύνῃ κατὰ τὴς ἀδίκου ἐπιθέσεως τῶν ἐχθρῶν.

Οὗτοι ἐν ἄρμασι καὶ οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δὲ ἐν ὀνόματι Κυρίου τοῦ Θεοῦ καὶ ἐν τῆ γενναιότητι καὶ ἀνδρείᾳ μεγαλυνθησόμεθα. Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς ἐπὶ πάντων ἡμῶν.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος

ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ

Προσέτι ἡ Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν ἐξαπέλυσε πρὸς τὸν Ἱερὸ Κλῆρο τὴν κάτωθι Ἐγκύκλιο:

«Ὡς γνωστὸν τὸ Ἔθνος ἐκηρύχθη ἐν ἐπιστρατεύσει... Εἰς τὴν πρόσκλησιν ταύτην δὲν πρέπει νὰ ὑστερήσῃ ὁ Ἱερὸς Κλῆρος, ὁ ὁποῖος εἰς πᾶσαν ἐθνικὴν περιπέτειαν πρωτηγωνίστησεν...

Ὅθεν... παρακαλοῦμεν πάντας ὑμᾶς, ὅπως μὴ ἀπομακρύνησθε τῶν ἐνοριῶν καὶ τῶν Ἱερῶν Ναῶν ὑμῶν, παρέχοντες πάντοτε πρόθυμον τὴν ὑμετέραν συνδρομὴν καὶ βοήθειαν εἰς τοὺς εὐσεβεῖς ἡμῶν ἐνορίτας, ἐνθαρρύνοντες καὶ παρηγοροῦντες αὐτοὺς καὶ προφρόνως συντρέχοντες εἰς τὰς ἀνάγκας αὐτῶν, ὅπου ζητηθῇ ἡ ὑμετέρα ἀρωγὴ καὶ ἀντίληψις, προσκαρερῆτε δὲ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει, τακτικῶς καὶ ἀνελλιπῶς ἐν πάσῃ εὐλαβείᾳ καὶ ἐν φόβῳ Θεοῦ ἐπιτελοῦντες καθ᾿ ἑκάστην πρωτίστως μὲν ἁπάσας τὰς ἐνδιατάκτους Ἀκολουθίας Ἑσπερινοῦ, Ὄρθρου καὶ Λειτουργίας, ἰδίᾳ δὲ καὶ καθ᾿ ἑκάστην ἑσπέραν τελῆτε τὴν Ἀκολουθίαν τῆς Παρακλήσεως «Ὑπὲρ εἰρήνης καὶ καταστάσεως τοῦ σύμπαντος κόσμου, εὐσταθείας τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν, Ὑπέρ... εὐοδώσεως καὶ ἐνισχύσεως τοῦ φιλοχρίστου κατὰ γῆν, θάλασσαν καὶ ἀέρα Στρατοῦ ἡμῶν, διαφυλάξεως, σκέπης, βοηθείας καὶ ἀντιλήψεως τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Ἔθνους...».

Εἰδικότερα, οἱ Ἀρχιερεῖς εἴτε μὲ τὸν θαρρετὸ λόγο τους, εἴτε μὲ τὶς Ἐγκυκλίους τους πρωτίστως μὲ τὴν παρουσία τους ἐνεθάρρυναν τὸν Ἑλληνικὸ στρατό, νὰ μὴν περιπέσει σὲ ἡττοπάθεια, συνέδραμον ποικιλοτρόπως σὲ πολλὰ ἐπίπεδα ὥστε νὰ ἀντιμετωπισθεῖ τὸ ἄδικον τοῦ πολέμου καὶ νὰ προστατευθεῖ ἡ ἀκεραιότητα καὶ ἡ τιμὴ τῆς πατρίδος.

Ὁ εἰδικὸς Τόμος ὑπὸ τὸν τίτλον «Μνῆμες καὶ Μαρτυρίες ἀπὸ τὸ ΄40 καὶ τὴν Κατοχή, ἡ προσφορὰ τῆς Ἐκκλησίας τὸ 1940-1944», ἔκδοση τοῦ Κλάδου Ἐκδόσεων Ἐπικοινωνιακῆς καὶ Μορφωτικῆς Ὑπηρεσίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἀθήνα 2000 ἀναγράφει πολλὰ στοιχεῖα γιὰ τὴν ὅλη δράση τῶν Ἑλλήνων Ἀρχιερέων, τὸν ἀγῶνα στὸ Μέτωπο καὶ τὶς θυσίες τους.

Ἐπίσης οἱ ἱερεῖς, οἱ διάκονοι, οἱ μοναχοὶ ἦταν παντοῦ. Οἱ στρατιωτικὲς μονάδες ξεκίνησαν γιὰ τὴν Πίνδο, τὸ Καλπάκι καὶ τὶς ἄλλες βουνοκορφὲς μαζὶ μὲ τοὺς ἱερεῖς τους.

Οἱ ἀξιωματικοὶ καὶ οἱ στρατιῶτες τοὺς ἔβλεπαν νύκτα καὶ μέρα ὡς πνευματικοὺς πατέρες καὶ ἀρχηγούς τους. Ἀκόμη καὶ στὰ χαρακώματα ἐπήγαιναν οἱ κληρικοί μας γιὰ νὰ τονώσουν πνευματικὰ τὸν Ἕλληνα πολεμιστή.

Καθ᾿ ὅλην τὴν διάρκεια ποὺ κράτησε ὁ ἀγώνας οἱ Ἕλληνες ἱερεῖς, γενναῖοι καὶ ἀτρόμητοι, ὡπλισμένοι μὲ τὸν «θώρακα τῆς πίστεως» δὲν ἐλογάριασαν στερήσεις, πεῖνα, κρύο, βροχές, χιόνια, κρυοπαγήματα, βομβαρδισμοὺς καὶ πολυβολισμούς. Μὲ πολὺ ζῆλο καὶ ἀκατάβλητη δραστηριότητα γύριζαν τὶς μεγάλες καὶ τὶς μικρὲς μονάδες τοῦ στρατοῦ καὶ ἐπιτελοῦσαν τὸ ὑπέροχον ἔργον τῆς ψυχικῆς τόνωσης. Ἦταν ἐκεῖ. Δίπλα στὸν Ἕλληνα πολεμιστὴ στρατιώτη.

Χιλιάδες ἐθνικοθρησκευτικὰ κηρύγματα ἔγιναν ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς τὸ ἑξάμηνον τοῦ ἀγῶνα. Ἕνα πλῆθος λειτουργίες ἐτελέσθησαν. Τόσοι καὶ τόσοι πολεμιστὲς ἐξωμολογήθησαν καὶ κοινώνησαν. Ἀμέτρητα χριστιανικὰ ἔντυπα καὶ βιβλία, ἀλλὰ καὶ εἰκόνες τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ τῆς Παναγίας, ἐμοιράσθησαν στοὺς ἀξιωματικοὺς καὶ τοὺς στρατιώτας. Τραυματιζόντουσαν οἱ στρατιῶτες· καὶ πάλιν ἐκεῖ παρὰ τὸ πλευρόν τους ὁ ἱερεύς. Ἐφονεύετο ἄλλος· μὲ κίνδυνον τῆς ζωῆς του καὶ μὲ δάκρυα στὰ μάτια ὁ ἱερεὺς ἔψαλλε τὴν νεκρώσιμη ἀκολουθία· ἔλεγε τό: «Αἰωνία ἡ μνήμη».

Ἀλλὰ καὶ στὰ μετόπισθεν ἡ παρουσία τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρξε ἐξόχως εὐεργετική. Εὐεργετικὴ μὲ τὴν κάθε εἴδους προσφορὰ στὸ λαό, στοὺς ἡλικιωμένους, στὶς γυναῖκες, στὰ παιδιά.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χρύσανθος διοργάνωσε ἀμέσως μὲ τὴν κήρυξη τοῦ πολέμου τὴν «Πρόνοια Στρατευομένων τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν». Κινητοποίησε περὶ τοὺς 2000 συνεργάτες-ἐθελοντές, οἱ ὁποῖοι πρόσφεραν ὑπὸ τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ τὴν συνεργασία του ἀνεκτίμητες ὑπηρεσίες στὶς οἰκογένειες τῶν στρατευθέντων καὶ στὴν ὅλη ἑλληνικὴ κοινωνία, ἡ ὁποία ἤθελε στήριγμα καὶ ἐνίσχυση στὴν χρονικὴ αὐτὴ περίοδο.

Τὸ σημαντικὸ αὐτὸ ἔργο εἶχε τρεῖς τομεῖς. α). Τὴν ἠθικὴ ἐνίσχυση τῶν ἀξιωματικῶν καὶ στρατιωτῶν στὸ μέτωπο μὲ ἐπιστολές, βιβλία, φυλλάδια, εἰκόνες, ἄλλα χρήσιμα προσωπικὰ ἀντικείμενα. β). Τὴν μέριμνα γιὰ τοὺς τραυματίες καὶ γ). τὴν συμπαράσταση στὶς οἰκογένειες ποὺ ἔμεναν στὰ μετόπισθεν, μὲ βοήθεια ἰατρική, νομική, οἰκονομικὴ καὶ ἀκόμη προστασία τῶν ὀρφανῶν παιδιῶν. Ποιὸς θὰ ἔδειχνε στοργὴ γι᾿ αὐτὰ τὰ παιδιὰ ποὺ ξαφνικὰ ὀρφάνευαν;

Συγκεκριμένα, τριακόσιοι ἐθελοντὲς ἰατροὶ ἦσαν καθημερινῶς στὴ διάθεση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου γιὰ τὴν ἰατρικὴ μέριμνα τῶν οἰκογενειῶν τῶν στρατευσίμων. Πενήντα νομικοὶ μὲ ὑπεύθυνο τὸν καθηγητὴ τῆς Νομικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Γ. Ράμμο παρεῖχαν τὴν νομικὴ κάλυψη. Καθημερινῶς ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἐνημερωνόταν γιὰ τὴν ὅλη πορεία τῆς δράσεως αὐτῆς ἀπὸ τὸν κεντρικὸ ὑπεύθυνο ἀρχιμ. Ἱερώνυμο Κοτσώνη (μετέπειτα Ἀρχιεπίσκοπο), ἐνῶ δὲν παρέλειπε τὶς ἐπισκέψεις του στὰ στρατιωτικὰ νοσοκομεῖα ποὺ ἦταν γεμᾶτα ἀπὸ τραυματίες τοῦ πολέμου.

Ἀκόμα καὶ εἰδικὴ προσευχὴ συνέταξε ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χρύσανθος γιὰ νὰ τὴν λέγουν τὰ παιδιά, οἱ μαθητές, κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ πολέμου.

Ἀξίζει νὰ τὴν παραθέσουμε:

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ποὺ ἀγαπᾶς τόσο πολὺ ὅλα τὰ παιδιὰ τοῦ κόσμου, Σὲ παρακαλοῦμε ἄκουσε τὴν προσευχή μας: Δέξου τὶς εὐχαριστίες μας, γιατὶ γεννηθήκαμε ἀπὸ Χριστιανοὺς γονεῖς καὶ εἴμαστε Ἕλληνες καὶ γιατὶ ἔστειλες κοντά μας, ἐκτὸς ἀπ᾿ τοὺς γονεῖς μας, ἀνθρώπους ποὺ μᾶς ἀγαποῦν καὶ μᾶς φροντίζουν.

Σὲ εὐχαριστοῦμε γιὰ τὶς ὀμορφιὲς ποὺ ἔχει ἡ φύση, τὸ λαμπρὸ ἥλιο, τὸν καθαρὸ ἀέρα, τὰ ὡραῖα λουλούδια. Σὲ εὐχαριστοῦμε γιὰ τὴν τροφὴ ποὺ τρῶμε, τὰ ροῦχα ποὺ φορᾶμε, τὰ γράμματα ποὺ μαθαίνουμε. Σὲ εὐχαριστοῦμε γιὰ τὴ δύναμη καὶ τὴ βοήθεια ποὺ δίνεις στὸ Στρατό μας καὶ Σὲ παρακαλοῦμε νὰ εἶσαι πάντα μαζί του καὶ νὰ τὸν προστατεύεις.

Σὲ παρακαλοῦμε, συγχώρεσέ μας, ἂν Σὲ κάνουμε καμία φορὰ νὰ λυπᾶσαι γιατὶ δὲν εἴμαστε τόσο καλοί, ὅσο Ἐσὺ θὰ ἐπιθυμοῦσες, καὶ βοήθησέ μας νὰ κάνουμε μὲ χαρὰ τὸ θέλημα τὸ δικό Σου.

Σὲ παρακαλοῦμε, στὶς ἡμέρες αὐτὲς τοῦ πολέμου, φύλαξε ἀπὸ κάθε κακὸ τοὺς γονεῖς μας, τοὺς δασκάλους μας, τοὺς συμμαθητές μας, τὸ μέρος ποὺ μένουμε καὶ ὁλόκληρη τὴν Ἑλλάδα μας. Βοήθησε, Κύριε, τὴν πατρίδα μας νὰ τελειώσει τὸν ἀγῶνα μας μὲ ΝΙΚΗ, καὶ χάρισε σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο Σου τὴν εἰρήνη, τὴ δικαιοσύνη, τὴν ἀγάπη. ΑΜΗΝ».   

Ἕνας ἄλλος τομέας, ἐξόχως σημαντικὸς γιὰ τὴν ἐποχὴ ἦταν τὸ θεῖον κήρυγμα. Ἦταν σπουδαιότατο τὸ ἔργο αὐτὸ γιατὶ ὁ λαὸς ἤθελε ψυχικὴ ἐνίσχυση, βάλσαμο παρηγορίας, πνευματικὴ καθοδήγηση. Ἔτσι ἀπὸ ἀξιολόγους ἱεροκήρυκες τῆς Ἐκκλησίας μας ὁ θεῖος λόγος ἀλλὰ συνάμα καὶ ὁ πατριωτικὸς λόγος ἐνδυνάμωσε τὴν πίστη στὸ Θεό, τὴν ἀγάπη πρὸς τὴν πατρίδα καὶ τὸ ἰδανικὸ τῆς ἐλευθερίας προσφέροντας ὑπομονή, ἐλπίδα, ὅραμα νίκης.

Σπουδαία ὑπῆρξε ἀκόμη καὶ ἡ προσφορὰ στὴν ἐποποιΐα τοῦ ΄40 ὅλων τῶν Ἱερῶν Μονῶν τῆς πατρίδος μας καὶ ἰδιαίτερα τοῦ Ἁγ. Ὄρους. Ἡ ἀδιάκοπη προσευχή, οἱ καθημερινὲς Θεῖες Λειτουργίες, οἱ Παρακλήσεις πρὸς τὴν Παναγία ἀλλὰ καὶ ὑλικὴ καὶ ποικίλη ἄλλη στήριξη ἦταν ὅλα αὐτὰ μαζί, σπουδαιότατα εὐεργετήματα καὶ δωρήματα στὸν ἀγῶνα.

Κοντολογίς, θὰ λέγαμε:

Ἡ παρουσία τοῦ τιμημένου ράσου καὶ ὁ ἦχος τῆς καμπάνας μὲ τὸ τρίχινο σκοινὶ στάθηκαν ὁ ἠθικὸς ἐμψυχωτὴς γιὰ τὴν νίκη τῶν δικαίων τοῦ Ἔθνους.

Στὴ συνέχεια, παραθέτουμε μερικὰ μόνον χαρακτηριστικὰ ἱστορικὰ στοιχεῖα καὶ περιστατικά, τὰ ὁποῖα ἀποδεικνύουν τὸν θεῖο παράγοντα τὴν πίστη, ποὺ προσέφερε ἡ Ἐκκλησία, πέρα ἀπὸ κάθε ὀρθολογιστικὴ ἰδεολογία.

Ὁ στρατιώτης τότε Εὐστάθιος Χ. Μπάστας (θεολόγος-συγγραφέας) θυμᾶται μὲ συγκίνηση μιὰ Θεία Λειτουργία πάνω σὲ ξέφωτο, στὴν Τρεμπεσίνα, σὲ ὑψόμετρο κάπου χίλια ἑκατὸ μέτρα...

«Σὲ κάποια Κυριακὴ τοῦ Μαρτίου 1941, μὲ καθαρὸ οὐρανό, ἄρχισε κατανυκτικώτατη ἡ Θεία Λειτουργία. Λειτουργὸς ὁ ἱερεὺς τοῦ 31ου Συντάγματος τῆς Μεραρχίας, μετέπειτα ἀπὸ Κοζάνης Μητροπολίτης Πατρῶν Κωνσταντῖνος (Πλατῆς)... Κατὰ τὴν φρικτὴν ὥρα τοῦ καθαγιασμοῦ τῶν τιμίων δώρων, σὲ μικρὸ ὕψος ἀπὸ τὰ κεφάλια τοῦ ἐκκλησιάσματος, φάνηκαν ν᾿ ἀργοπετᾶνε πέντε βαρειὰ βομβαρδιστικὰ ἀεροπλάνα τοῦ ἐχθροῦ. Μιὰ βόμβα νἄριχναν, καθὼς ἦταν συγκεντρωμένοι οἱ Ἕλληνες, θὰ γίνονταν ὅλοι τους κομμάτια... Τὸ ἐκκλησίασμα ὅμως, ὅπως τὸ εἶχε συνηθίσει ὁ στρατιωτικὸς ἱερέας του, ἐγονάτισε... Ἡ ἀπόφασις ἦταν, ἂν ἦταν θέλημά Του, νὰ πετάξουν ἀπὸ τὸ ἐπίγειο
στὸ ἐπουράνιο θυσιαστήριο. Ἡ ἱερουργία συνεχίσθηκε... τὰ ἀεροπλάνα συνέχισαν τὸν δρόμο τους... Μολονότι τὰ καταφύγια ἦταν κοντά... ἡ πίστη καὶ ἡ εὐλάβεια κράτησε γονατιστοὺς ἀξιωματικοὺς καὶ στρατιῶτες στὴν ὥρα τοῦ μεγάλου κινδύνου» (Μνῆμες καὶ Μαρτυρίες... ὅπ. παρ. σελ. 157).

Ἕνα ἄλλο περιστατικό:

«...Παραμονὴ Θεοφανείων ἔλαβε διαταγὴ τὸ Σύνταγμά μας νὰ βαδίσει πρὸς τὴν πρώτη γραμμή. Κρίσιμες ὧρες γιὰ ὅλους.

Μόλις ἡ μέρα γλυκοχάραζε, δόθηκε τὸ σύνθημα τῆς ἐκκινήσεως. Ὁ ἱερεὺς εἶχε φθάσει πρῶτος στὸν κεντρικὸ φαρδὺ δρόμο, ἀπ᾿ ὅπου θὰ περνοῦσε ὁλόκληρο τὸ Σύνταγμα. Ἐκεῖ περίμενε μὲ τὸν σταυρὸ καὶ τὸν ἁγιασμό.

-Παππούλη, τὴν εὐχή σου, τοῦ ἔλεγαν κι ἀπομακρύνονταν.

Ὅλες οἱ γύρω πλαγιὲς ἀντιλαλοῦσαν ἀπὸ ἕνα μυριόστομο, «Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου». Καὶ πολλοὶ τὸ ἄλλαζαν καὶ ἔλεγαν: «Σῶσον Κύριε τὸν στρατόν σου!».

Ὁ Διοικητὴς παρεκάλεσε τὸν ἱερέα νὰ βρίσκεται πάντοτε ἀνάμεσα στοὺς μαχομένους, γιατὶ καὶ μόνη ἡ παρουσία του ἐνέπνεε ἀνδρεία καὶ ἡρωϊσμὸ στὸ στρατό... Προχωροῦσαν ἀνάμεσα στὶς ἐκρήξεις τῶν ὀβίδων...

...Ὁ ἱερεὺς ἔπειτα ἀπὸ πολλὲς περιπλανήσεις ἔφθασε στὸ Γκοσμάρι κι ἀμέσως ἄρχισε τὸ μεγάλο του ἔργο. Ἡ ὑποδοχὴ ποὺ τοῦ ἔκαναν οἱ στρατιῶτες στὴν πρώτη γραμμὴ ἦταν συγκινητική. Ἀκόμα κι οἱ πιὸ ἀποθαρρυμένοι μεταβάλλονταν σὲ ἥρωες ἔπειτα ἀπὸ τὰ λίγα λόγια ποὺ τοὺς ἔλεγε.

Τὸ ἀντίσκηνο τοῦ κάθε στρατιώτη εἶχε μεταβληθῆ σ᾿ ἕνα φτωχὸ κι ἀπέριττο παρεκκλήσιο, μὲ τὶς εἰκόνες ποὺ εἶχε. Σὲ μερικά, ἕνα μικρὸ καντῆλι, ἀπὸ κουτὶ κονσέρβας, ἔκαιγε μὲ τὸ λίγο λῖπος, μπροστὰ στὶς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας...». (Κων. Ρουμπέσης, Νοσηλευόμενος τραυματίας (βλ. Ἡρώων γῆ, Ἀθῆναι 1950).

Ὁ Ἀρχιμανδρίτης (Ὑπολοχαγὸς) Τιμόθεος Χαλόφτης (μετέπειτα Ἐπίσκοπος Ροδοστόλου), Μεγαρεύς τῶ γένει, γράφει στὶς 2 Ἀπριλίου 1941, πρὸς τὸν τραυματία ἀδελφό του Παναγιώτη.

«...Εἶμαι εὐτυχὴς διότι τώρα τὸν τελευταῖον καιρὸν μοῦ δίδεται ἡ εὐκαιρία νὰ βλέπω ὅλους τοὺς στρατιώτας μου, τῶν λόχων τῆς πρώτης γραμμῆς, καὶ νὰ δροσίζω τὸν πόνο τους καὶ νὰ σταλάζω στὶς ψυχές τους τὸ βάλσαμο, ποὺ μόνον ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ χαρίζη. Στὴν Ἐθνική μας Ἑορτή, εἶναι ἀδύνατον νὰ φαντασθῆς τί ἔγινε. Ὁ ἐνθουσιασμὸς ἦταν κάτι ἀπερίγραπτο. Μόλις ἐτελείωσα τὴν Δοξολογία καὶ τοὺς ὁμίλησα, τέτοια ἦταν ἡ χαρά τους ὥστε μὲ παρεκάλεσαν νὰ μείνω μαζί τους ὅλη τὴν νύχτα ἐκείνη... Οἱ Ἰταλοὶ τἄκουγαν καὶ πῆγαν νὰ σκάσουν ἀπὸ τὸ κακό τους. Ὁ Θεὸς ἂς μᾶς εὐλογῆ ἔτσι μέχρι τέλους» (Μνῆμες καὶ Μαρτυρίες... ὅπ. παρ. σελ. 158).

Ὁ Ἀρχιμ. Τῖτος Ματθαιάκης (Ἔφεδρος Λοχαγὸς) μετέπειτα Μητροπολίτης Παραμυθίας. Ὑπηρέτησε στὸ 2ο Στρατιωτικὸ Νοσοκομεῖο Ἀθηνῶν μὲ τὰ παραρτήματα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καὶ Ἀρεταίειου, στὰ 1ο, 2ο, 4ο, 7ο, 8ο καὶ 9ο Στρατιωτικὰ Νοσοκομεῖα, στὸ Γενικὸ Ἔμπεδον Ἀθηνῶν, ὡς καὶ στὸ 5ο Στρατιωτικὸ Νοσοκομεῖο Θεσσαλονίκης, τὸ ὁποῖο ἀνῆκε στὴν ζώνη τῶν πρόσω καὶ γι΄ αὐτὸν ἀναφέρεται τὸ ἑξῆς ἀπὸ Ἀπόσπασμα Ἡμερησίας Διαταγῆς Ἀξιωματικῶν τῆς 7ης Ἰανουαρίου 1941:

Α´ ΑΝΩΤΕΡΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΔΙΟΙΚΗΣΙΣ

2ον ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΝ ΑΘΗΝΩΝ.

..Ὡσαύτως ποιοῦμαι μνείαν τοῦ Ἐφέδρου Στρατιωτικοῦ Ἱερέως Λοχαγοῦ Ματθαιάκη Τίτου τοῦ Νοσοκομείου, ὅστις μὴ φειδώμενος κόπων καὶ μόχθων, ὡς πραγματικὸς πατὴρ περιέρχεται ἀπὸ κλίνης εἰς κλίνην τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τραυματίας παρηγορῶν καὶ ἐμψυχώνων αὐτοὺς νυκτός τε καὶ ἡμέρας καὶ προσπαθῶν πάντοτε, ὅπως ἐνσταλλάξῃ εἰς τὴν ψυχὴν αὐτῶν τὸ θάρρος καὶ τὴν καρτερίαν. Διὰ τὴν ἀκρίβειαν, ὁ Γραμματεύς, Βαλταδῶρος Φιλάρετος, Ἀρχίατρος. (Μνῆμες καὶ Μαρτυρίες... ὅπ. παρ. σελ. 159).

Ἐν κατακλεῖδι, σημειώνουμε καὶ τὴν μαρτυρία τοῦ καθηγητοῦ τῆς Μεσαιωνικῆς καὶ Νεωτέρας Ἱστορίας, τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν ἀειμνήστου Ἀπ. Δασκαλάκη (Γυθειάτου), ὁ ὁποῖος γράφει τὰ κάτωθι:

«...Ὄνειρα, ὀπτασίαι, θαύματα, ἄξια νὰ συγκινήσουν καὶ τὴν πλέον ψυχρὰν λογικοφάνεια, ἱκανὰ νὰ γοητεύσουν καὶ τὴν πλέον γόνιμον ποιητικὴν φαντασίαν, κυκλοφοροῦν ἀπὸ στόματος εἰς στόμα, μεταδίδονται ἀστραπιαίως ἀπὸ τῆς μιᾶς ἄκρας τοῦ μετώπου εἰς τὴν ἄλλην καὶ φθάνουν μὲ τὴν ἰδίαν γοργότητα εἰς τὰ μετόπισθεν. Κάθε μάχη ἔχει καὶ τὰ ἰδικά της θεῖα σημεῖα, κάθε κατάληψις ὑψώματος ὕστερον ἀπὸ φοβερὸν ἀγῶνα ἔχει καὶ τὰς ἰδικάς της ὀπτασίας τῆς ἐξ οὐρανῶν βοηθείας, κάθε νίκη τὰ ἰδικά της θαύματα. Ἕνας ἡρωϊκὸς ἀρχιμανδρίτης ἱεροκήρυξ μεγάλης στρατιωτικῆς μονάδος, ὁ ὁποῖος -ἄξιος συνεχιστὴς τοῦ Παπαφλέσσα, τοῦ Γερμανοῦ καὶ τοῦ Ρωγῶν Ἰωσὴφ- περιφέρεται εἰς τὴν πρώτην γραμμὴν μὲ τὸν σταυρὸν καὶ τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας εἰς τὰς χεῖρας, μοῦ ἐπεδείκνυε μίαν ἡμέρα ἕνα σημειωματάριον εἰς τὸ ὁποῖον ἔχει καταγράψει μὲ ἡμερομηνίας, καθορισμοὺς ὑψωμάτων, ἀπαριθμήσεις μαχῶν καὶ μαρτυρίας στρατιωτικῶν, πλῆθος παρομοίων σκηνῶν καὶ ἐπεισοδίων τῆς πίστεως τῶν μαχομένων, διὰ τὴν κατὰ τὴν κρίσιμον στιγμὴν θαυματουργὸν ἐπέμβασιν τοῦ Θείου πρὸς τὴν ἐπιτυχίαν τῆς νίκης. Ἂν μήτι ἄλλο, ἡ εὐσεβὴς αὐτὴ καταγραφὴ τοῦ κληρικοῦ-πολεμιστοῦ θὰ χρησιμεύση εἰς τὸν ἱστορικὸν διὰ τὴν πληρεστέραν κατανόησιν τοῦ πνεύματος, τὸ ὁποῖον διέπει τὸν ἑλληνικὸν ἀγῶνα, ὡς εἶδος πανηγυρικῆς ἐπιβραβεύσεως τῶν ἱερωτέρων παραδόσεων, μὲ τὰς ὁποίας ἔζησεν, ἐσώθη, ἐθριάμβευσε καὶ ἐδοξάσθη ἀνέκαθεν ὁ Ἑλληνισμός».

Εἶναι ἱστορικὴ ἀλήθεια. Ἡ Ἐκκλησία μας ὑπῆρξε καὶ πάλιν εὐεργέτις τοῦ Ἔθνους. Εἶναι ἡ μεγάλη μάνα τοῦ Γένους. Προστατεύει, μεριμνᾶ, προσφέρει, πονᾶ, δακρύζει ἀλλὰ καὶ δίνει κουράγιο καὶ ἐλπίδα. Μὰ προπαντὸς ξυπνᾶ νεκρωμένες συνειδήσεις. Γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν ἐπιτρέπει τὴν ἀγνωμοσύνη, τὴν ἀπαξίωση, τὴν λήθη, τὴν διαστρέβλωση τῆς ἱστορίας, τὴν ἀπόρριψη τῶν ὑψηλῶν ἠθικῶν ἰδανικῶν.

Τὸ μόνο ποὺ μᾶς ζητᾶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι: Γρηγοροῦσα συνείδηση.

Η ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ

---

Του π. Δημητρίου Μπόκου

Ο προκεχωρημένος λόχος είχε στρατοπεδεύσει σε μια ψηλή απόμερη πλαγιά. Ο π. Αλέξιος, στρατιωτικός ιερέας, θέλησε να συμπαρασταθεί στους στρατιώτες και να τους προετοιμάσει. Το χιόνι έπεφτε πυκνό. Στα δυό μέτρα δεν ξεχώριζες άνθρωπο.

– Πού θα πας, παπούλη; Θα χαθείς μες στα χιόνια, είπε ο συνταγματάρχης.

– Έχω την Παναγιά μαζί μου, απάντησε ο ιερέας και έβγαλε από την τσέπη του μια εικόνα της Παναγίας. Αύριο τα παιδιά θα ριχτούν στη μάχη. Πρέπει να πάω.
Μέσα από δύσβατα μονοπάτια κατάφερε κάποτε να φτάσει. Οι στρατιώτες και ο λοχαγός ενθουσιάστηκαν με την άφιξή του και θαύμασαν την πίστη του. Στην απορία τους πως τα κατάφερε, τους είπε:
– Η Παναγία με προστάτευσε.

Ο λόχος συγκεντρώθηκε. Ο ιερέας τους μίλησε με αγάπη, τους ενδυνάμωσε. Τούς προετοίμασε για την αυριανή Θεία Λειτουργία.
– Να λειτουργήσουμε στο ξέφωτο, λέει στον λοχαγό. Εκεί θα είμαστε ασφαλείς.
Ο αξιωματικός τρόμαξε.
– Όχι, πάτερ μου, θα γίνουμε στόχος στα αεροπλάνα. Είναι πολύ επικίνδυνο. Να μείνουμε εδώ, κάτω απ’ τα δέντρα, ανάμεσα στ’ αντίσκηνα.
Όμως παράξενο, ο π. Αλέξιος δεν υποχώρησε. Άρχισε η Θεία Λειτουργία. Πλησίαζε στο τέλος της, όταν φάνηκε στον ορίζοντα ένα σμήνος από εχθρικά αεροπλάνα.
– Θεέ μου, προσευχήθηκε μυστικά ο ιερέας. Πρόλαβε το κακό. Μην πάρω στο λαιμό μου τόσα παλικάρια.

Τα αεροπλάνα έφτασαν κι άρχισαν να βομβαρδίζουν με μανία. Οι βόμβες έπεφταν στα δέντρα πάνω απ’ τα αντίσκηνα. Στο ξέφωτο απλώθηκε ένα λευκό σύννεφο που σκέπασε τα πάντα.

Την αγωνία διαδέχεται η χαρά. Ολόκληρος ο λόχος γονατιστός προσεύχεται πάνω στο χιόνι. Ευχαριστεί για την ανέλπιστη σωτηρία του. Τα αεροπλάνα φεύγουν, η Λειτουργία συνεχίζεται. Τα παλικάρια πλησιάζουν και κοινωνούν γεμάτα ευγνωμοσύνη για τον Θεό και την Παναγία (διασκευή από το περιοδ. «Η Ζωή του Παιδιού»).
Οι Χριστιανοί πάντα θεωρούσαν την Παναγία σκέπη του κόσμου. Η Εκκλησία έχει ειδική εορτή της Αγίας Σκέπης (1η Οκτωβρίου), για να θυμάται το γεγονός της εμφανίσεως της Παναγίας στον ναό των Βλαχερνών, όπου εν ώρα Θείας Λειτουργίας, μπροστά στα μάτια του «διά Χριστόν σαλού» αγίου Ανδρέα, άπλωσε πάνω από τον λαό το φωτεινό πέπλο της, για να δείξει ότι σκέπει τους ανθρώπους που την επικαλούνται.

Ιδιαιτέρως πολλά θαυμαστά γεγονότα κατά τον πόλεμο του ’40, σαν αυτό που προαναφέρθηκε, έδωσαν στο έθνος ολόκληρο την αίσθηση, ότι η Παναγία δεν εγκατέλειψε τον πιστό της λαό, αλλά συνεχίζει να τον σκεπάζει «από πάσης προσβολής εναντίων». Η διαπίστωση αυτή ώθησε την Εκκλησία να μεταφέρει την εορτή της Αγίας Σκέπης από την 1η στην 28η Οκτωβρίου (ημέρα της εθνικής εορτής).

Βέβαια ο «πιστός λαός» της Παναγίας δεν ταυτίζεται με ένα συγκεκριμένο έθνος. Περιλαμβάνει τα εγκατεσπαρμένα σε όλα τα έθνη της γης πιστά τέκνα της. Ακόμα κι αν ανήκουν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Εκείνη τα σκεπάζει και τα σώζει, εφ’ όσον και αυτά την αναγνωρίζουν ως μητέρα τους.
Πως μπόρεσε όμως η Παναγία να γίνει σκέπη όλου του κόσμου;

Επειδή η καρδιά της, γεμάτη από ευγνωμοσύνη προς τον Θεό που «επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού» (Λουκ. 1, 48) και που την επέλεξε για μητέρα του Υιού Του, γέμισε και από αγάπη. Αγάπη γι’ Αυτόν που γέννησε, αλλά και για όλα τα πλάσματά Του. Ο Θεός την υπερύψωσε επειδή υπήρξε πάντοτε η ταπεινή δούλη Του (πρβλ. Ιακ. 4, 6).

Έτσι η μητρική της καρδιά επλάτυνε. Έγινε Πλατυτέρα των ουρανών. Αγκάλιασε τους πάντες. Χώρεσε μέσα της την κτίση ολόκληρη. Έγινε σκέπη όλου του κόσμου. Μπορεί να τρέχει οπουδήποτε την καλεί το κάθε παιδί της.

Δεν θα μπορούσε να ’ναι και για μας προστασία η Παναγία; Κι αντί να την καλούμε μόνο στην ώρα της ανάγκης μας, δεν θα ’ταν σωστότερο να ζούμε κάθε στιγμή με τον τρόπο που θα ’θελε εκείνη; Αν τη θέλουμε για μητέρα μας, δεν πρέπει να την κάνουμε να καμαρώνει κι εκείνη λίγο για τα παιδιά της;

Η ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

---

Την ανάμνησης του Θαύματος της Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου τιμά σήμερα, 28 Οκτωβρίου, η Εκκλησία μας. Σήμερα κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας θα διαβαστεί το παρακάτω απόσπασμα:

«Τη αυτή ημέρα την ανάμνησιν ποιούμεθα της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας ήτοι του Ιερού Αυτής Μαφορίου, του εν τω σορώ του Ιερού Ναού των Βλαχερνών, ότε ο Όσιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός κατείδεν εφηπλωμένην Αυτήν άνωθεν και πάντας τους ευσεβείς περισκέπουσαν.»
Λόγω λοιπόν, των πολλών Θαυμάτων από την Παναγία, που ανέφεραν οι Έλληνες στρατιώτες στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο το 1940, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος με απόφασή της το 1952, καθιέρωσε να εορτάζεται η Αγία Σκέπη της Θεοτόκου αντί για την 1η Οκτωβρίου, στις 28 Οκτωβρίου.

Η εορτή της Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου η οποία τελούταν από παλαιοτάτων χρόνων την 1η Οκτωβρίου, ήταν ανάμνηση του θαύματος το οποίο είδε ο Όσιος Ανδρέας. Κατά τη διάρκεια μιας αγρυπνίας στο παρεκκλήσι της «Αγίας Σορού» του ναού των Βλαχερνών στην Κωνσταντινούπολη, ο Όσιος Ανδρέας είδε την Θεοτόκο να προχωράει από τις βασιλικές πύλες προς το θυσιαστήριο ανάμεσα σε λευκοφόρους Αγίους, από τους οποίους ξεχώριζαν ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος. Όταν έφτασε στο θυσιαστήριο γονάτισε και προσευχόταν για πολλή ώρα, κλαίγοντας και παρακάλωντας τον Υιό Της για την σωτηρία του κόσμου.

Όταν ολοκλήρωσε την δέησή Της, έβγαλε από το κεφάλι της το αστραφτερό μαφόριο, που φορούσε και με μία κίνηση το άπλωσε σαν σκεπή επάνω από το εκκλησίασμα. Έτσι απλωμένο το έβλεπε για αρκετή ώρα ο Όσιος Ανδρέας μαζί με τον Επιφάνιο, που τον συνόδευε. Όσο φαινόταν εκεί η Θεοτόκος, φαινόταν και η Ιερή Εσθήτα να σκορπίζει τη Χάρη της. Όταν Εκείνη άρχισε να ανεβαίνει προς τον ουρανό, άρχισε και η Αγία Σκέπη να μαζεύεται και σιγά – σιγά να χάνεται. Το Ιερό αυτό μαφόριο που φυλασσόταν εκεί συμβόλιζε την Χάρη και την προστασία που παρέχει η Παναγία στους πιστούς.

Απολυτίκιο:
Της Σκέπης σου Παρθένε, αvuμνούμεν τας χαρίτας, ην ως φωτοφόρον νεφέλην, εφαπλοίς υπέρ έννοιαν, και σκέπεις τον λαόν σου νοερώς, εκ πάσης των εχθρών επιβουλης. Σε γαρ σκέπην και προστάτιν και βοηθόν, κεκτήμεθα βοώντες σοι. Δόξα τοις μεγαλείοις σου Αγνή, δόξα τη θεία Σκέπη σου, δόξα τη προς ημάς σου, προμηθεία Άχραντε.

ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ

Έτι αυτού λαλούντος έρχεταί τις παρά του αρχισυναγώγου λέγων αυτώ ότι τέθνηκεν η θυγάτηρ σου^. Μη σκύλλε τον διδάσκαλον (Λουκ. 8, 49)

Ενώ ο Ιησούς ακόμη μιλούσε, ήρθε κάποιος από το σπίτι του άρχοντα της συναγωγής και του λέει: «η κόρη σου πέθανε. Μην ενοχλείς πια το δάσκαλο».

                Οι άνθρωποι έχουμε την συνήθεια να γινόμαστε φορτικοί με τους άλλους σε ζητήματα που για μας είναι μεγάλης σημασίας. Δεν είναι απαραίτητο ότι για τους άλλους έχουν την ίδια αξία. Επειδή όμως για μας ό,τι είναι δικό μας έχει μοναδική αξία, διότι εμείς το ζούμε, εμείς το επιθυμούμε, εμείς είμαστε το κέντρο του κόσμου και αν δεν εκπληρωθούν οι επιθυμίες μας νοιώθουμε την ματαίωση και την απογοήτευση, ενώ οι άλλοι υπάρχουν ώστε να μας δείχνουν ότι μας αγαπούνε ή ότι μας έχουν ανάγκη ή ότι θα μας δώσουν για να τους ανταποδώσουμε,  επιμένουμε, ενοχλούμε και κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να υπενθυμίζουμε τόσο το αίτημα όσο και το πρόσωπό μας.

Το αίτημα είναι έκφραση του προσώπου και του χαρακτήρα μας. Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να αισθάνεται αυτάρκης. Το τι ζητούμε όμως από τους άλλους αναδεικνύει την προσωπικότητά μας. Δεν είναι μόνο ο διαχωρισμός ανάμεσα στα υλικά αγαθά, στην τακτοποίησή μας σε μία θέση, η έγνοια για τα παιδιά μας που μας κάνει να ζητούμε ή ένα αίσθημα ότι δικαιούμαστε επειδή προσφέρουμε. Είναι και μία βαθιά ανθρώπινη ανάγκη να αισθανθούμε ότι οι άλλοι μας αναγνωρίζουν ότι υπάρχουμε ως πρόσωπα. Ότι έχουμε κάτι να πούμε στην ζωή τους. Γι’  αυτό και ο αιώνιος αγώνας της γυναίκας να την προσέξει ο άντρας και το αντίστροφο. Τα ψυχολογικά τραύματα του παιδιού, το οποίο αισθάνεται ότι οι γονείς του δεν το αγάπησαν και δεν το νοιάστηκαν με τον τρόπο που αυτό θα ήθελε. Το σιωπηλό αίτημα της αποδοχής του σώματος διά της ενδυμασίας, διά της κοσμήσεως, διά του λόγου ή της σιωπής, διά του γέλιου ή των δακρύων. Και δεν είναι μόνο το σώμα το οποίο φωνάζει ότι υπάρχει. Είναι και η ψυχή η οποία κουράζεται να μην βρίσκει ανταπόκριση, κουράζεται στην μοναξιά ή από τον φόβο της μοναξιάς, κάποτε ακατανόητο ή εκ της πλεονεξίας να τα έχει όλα.

Το αίτημα έρχεται και στην σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Ζητούμε από Αυτόν να μας δώσει υλικά και πνευματικά αγαθά. Κυρίως την υγεία και την επιτυχία ή την συντροφικότητα που θα κρατήσει. Ζητούμε από τον Θεό να είναι βοηθός στις δυσκολίες και τις δοκιμασίες. Να ευλογήσει την ζωή μας.  Όταν ζητάμε, είμαστε παιδιά Του. Μ’  αυτό το πνεύμα αιτούμεθα. Όταν μας δίνει ή δεν μας δίνει, γινόμαστε δικαιωματίες. Έπρεπε ο Θεός να το κάνει αυτό. Τόσα καλά κάνουμε στην ζωή μας. Έπρεπε ο Θεός να το κάνει αυτό, για να αποδείξει σε μας που Τον αμφισβητούμε, ότι υπάρχει. Μπορεί να Τον δοξάσουμε, μπορεί και όχι, αλλά συνήθως λησμονούμε ότι είμαστε παιδιά Του κι Αυτός είναι ο Πατέρας μας. Έχοντας μετατρέψει το αίτημα σε συναλλαγή, δεν βλέπουμε καλά το τι είναι Εκείνος για μας: φίλος, αδελφός, πατέρας, οικείος, ένας από εμάς. Μόνο που όποιο αίτημα μάς εκπληρώνει έχει νόημα για την οδό της αιώνιας κοινωνίας μαζί Του. Για να μπορέσουμε να αφεθούμε στην αγάπη Του και να Τον εμπιστευθούμε, πέρα από βεβαιότητες.

Και όταν δεν ακούει ο Θεός; Όταν το αίτημά μας διατυπώνεται αργά και η προσδοκία μας έχει πεθάνει, τι γίνεται; Ο αρχισυνάγωγος Ιάειρος ζητά από τον Χριστό να του θεραπεύσει το δωδεκάχρονο κορίτσι του. Παρότι διευθυντής της συναγωγής, κοντινός με όσους απορρίπτουν τον Χριστό εκείνη την εποχή ως αντίθετο με τον τρόπο των ιουδαϊκών παραδόσεων, όταν βλέπει το αδιέξοδο στο οποίο το παιδί του βρίσκεται και κατανοεί ότι είναι κοντά η απώλεια, αιτείται ως παιδί προς τον Πατέρα την λύτρωση και Τον συνοδεύει ενώπιον του πλήθους διακινδυνεύοντας το όνομά του, την θέση του, την εύνοια των Φαρισαίων και γραμματέων. Είναι δημόσιο το αίτημα, όχι ιδιωτικό. Το γνωρίζουν οι οικείοι του. Το έχει συζητήσει μαζί τους. Μόνο ο θαυματοποιός μπορεί να λυτρώσει την κόρη του, Αυτός που γιατρεύει πλήθος. Και όταν έρχεται η είδηση ότι το αίτημά του δεν πρόκειται να εκπληρωθεί, διότι η κόρη του πέθανε, ο αγγελιοφόρος ο οποίος και αυτός έβλεπε τον Χριστό ως θαυματοποιό, λέει στον Ιάειρο:  «μην ενοχλείς τον δάσκαλο», για ένα αίτημα άνευ περιεχομένου πλέον. Το θαύμα έχει να κάνει με την ζωή, όχι με τον θάνατο. Το αίτημα είχε νόημα όσο υπάρχει ελπίδα και ήταν ο Χριστός η τελευταία ελπίδα του πατέρα. Στην απελπισία μόνο φορτικότητα και ενόχληση είναι ένα τέτοιο αίτημα.

Ο Χριστός του ζητά να μην φοβάται, αλλά να πιστέψει και η κόρη του θα σωθεί. Το αίτημα δεν έχει να κάνει ούτε με την ελπίδα, ούτε με την λογική, ούτε με το συμφέρον, ούτε με τις ικανότητες αυτού που το λαμβάνει. Έχει να κάνει με την πίστη, την εμπιστοσύνη, πόσο αφηνόμαστε στα χέρια αυτού που γνωρίζουμε ότι μας αγαπά. Όταν μιλούμε για τον Χριστό, όσοι πιστεύουμε, εμπιστευόμαστε και αφηνόμαστε. Όσοι Τον βλέπουμε ως θαυματοποιό, εγκαταλείπουμε την απόπειρα σχέσης μαζί Του την στιγμή που πληροφορούμαστε ότι το αίτημά μας δεν μπορεί να εκπληρωθεί. Κι εδώ είναι το κλειδί. Ο Θεός ζητά από εμάς να αποτινάξουμε το εγωκεντρικό θέλημα, τις επιθυμίες που έχουν να κάνουν με το τώρα και την κρίση των ενεργειών Του με βάση τι μπορεί να εκπληρωθεί και τι όχι και να αφεθούμε στην σχέση μαζί Του, η οποία θα έπρεπε να είναι το κεντρικό και ίσως το μοναδικό αίτημα της ζωής μας. Να είμαστε παιδιά που Τον εμπιστευόμαστε και Τον «ενοχλούμε» όχι τώρα με τα αιτήματα, αλλά με την παρουσία της ύπαρξής μας. Και τότε θα γίνουν όλα όπως Εκείνος κρίνει για την σωτηρία μας. Αυτός είναι ο δρόμος του αληθινού θαύματος μέσα στην Εκκλησία: η εμπιστοσύνη!

 π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28/10/2018-ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑ Η' 41-56

  Πρωτότυπο κείμενο 

Τω καιρώ εκείνω, άνθρωπός τις προσήλθε τω  Ιησού, ω όνομα  Ιάειρος, και αυτός άρχων της Συναγωγής υπήρχε· και πεσών παρά τους πόδας του  Ιησού παρεκάλει αυτόν εισελθείν εις τον οίκον αυτού· ότι θυγάτηρ μονογενής ην αυτώ, ως ετών δώδεκα, και αύτη απέθνησκεν.  Εν δε τω υπάγειν αυτόν, οι όχλοι συνέπνιγον αυτόν. Και γυνή ούσα εν ρύσει αίματος από ετών δώδεκα, ήτις, ιατροίς προσαναλώσασα όλον τον βίον, ουκ ίσχυσεν υπ  οὐδενὸς θεραπευθήναι, προσελθούσα όπισθεν, ήψατο του κρασπέδου του ιματίου αυτού, και παραχρήμα έστη η ρύσις του αίματος αυτής. Και είπεν ο  Ιησούς· Τις ο αψάμενός μου; Αρνουμένων δε πάντων, είπεν ο Πετρος και οι συν αυτώ· Επιστάτα, οι όχλοι συνέχουσί σε και αποθλίβουσι, και λέγεις Τις ο αψάμενός μου; Ο δε  Ιησούς είπεν· Ήψατό μου τις· εγώ γαρ έγνων δύναμιν εξελθούσαν απ  ἐμοῦ. Ιδούσα δε η γυνή ότι ουκ έλαθε, τρέμουσα ήλθε και προσπεσούσα αυτώ, δι  ἣν αιτίαν ήψατο αυτού, απήγγειλεν αυτώ ενώπιον παντός του λαού, και ως ιάθη παραχρήμα. Ο δε είπεν αυτή· Θαρσει, θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εις ειρήνην.  Ετι αυτού λαλούντος, έρχεταί τις παρά του αρχισυναγώγου, λέγων αυτώ· ότι τέθνηκεν η θυγάτηρ σου· μη σκύλλε τον Διδάσκαλον. Ο δε  Ιησούς ακούσας απεκρίθη αυτώ, λέγων· Μη φοβού· μόνον πίστευε, και σωθήσεται. Εισελθών δε εις την οικίαν, ουκ αφήκεν εισελθείν ουδένα, ει μη Πετρον και  Ιάκωβον και  Ιωάννην  και τον πατέρα της παιδός και την μητέρα. Έκλαιον δε πάντες και εκόπτοντο αυτήν. Ο δε είπε· Μη κλαίετε· ουκ απέθανεν, αλλά καθεύδει. Και κατεγέλων αυτού, ειδότες ότι απέθανεν. Αυτός δε εκβαλών έξω πάντας, και κρατήσας της χειρός αυτής, εφώνησε λέγων· Η παις, εγείρου. Και επέστρεψε το πνεύμα αυτής, και ανέστη παραχρήμα, και διέταξεν αυτή δοθήναι φαγείν. Και εξέστησαν οι γονείς αυτής. Ο δε παρήγγειλεν αυτοίς, μηδενί ειπείν το γεγονός.

 Νεοελληνική Απόδοση 

Εκείνο τον καιρό, πλησίασε τον Ιησού κάποιος άνθρωπος που τον έλεγαν Ιάειρο και ήταν άρχοντας της συναγωγής. Αυτός έπεσε στα πόδια του Ιησού και τον παρακαλούσε να πάει στο σπίτι του, γιατί είχε μια μοναχοκόρη δώδεκα χρόνων, που ήταν ετοιμοθάνατη. Την ώρα που ο Ιησούς βάδιζε προς το σπίτι, τα πλήθη τον περιέβαλαν ασφυκτικά. Κάποια γυναίκα, που υπέφερε από αιμοραγία δώδεκα χρόνια και είχε ξοδέψει όλη της την περιουσία στους γιατρούς, χωρίς κανένας να μπορέσει να την κάνει καλά, πήγε πίσω από τον Ιησού, άγγιξε την άκρη το ρούχου του, κι αμέσως η αιμορραγία της σταμάτησε. Τότε ο Ιησούς είπε: «Ποιος με άγγιξε;» Ενώ όλοι αρνιούνταν, ο Πέτρος και όσοι ήταν μαζί του έλεγαν: «Διδάσκαλε, οι όχλοι έχουν στριμωχτεί κοντά σου και σε πιέζουν κι εσύ λες ποιος με άγγιξε;» Ο Ιησούς όμως είπε: «Κάποιος με άγγιξε, γιατί εγώ ένιωσα να βγαίνει από μένα δύναμη». Μόλις η γυναίκα είδε ότι δεν ξέφυγε την προσοχή του, ήρθε τρέμοντας κι έπεσε στα πόδια του και μπροστά σ΄ όλο τον κόσμο του είπε για ποια αιτία τον άγγιξε κι ότι είχε γιατρευτεί αμέσως. Εκείνος της είπε: «Θάρρος, κόρη μου, η πίστη σου σε έσωσε· πήγαινε στο καλό». Ενώ ο Ιησούς ακόμα μιλούσε, ήρθε κάποιος από το σπίτι του άρχοντα της συναγωγής και του λέει: «Η κόρη σου πέθανε· μην ενοχλείς πια το δάσκαλο». Όταν το άκουσε ο Ιησούς του είπε: «Εσύ μη φοβάσαι, μόνο πίστευε, και θα σωθεί». Φτάνοντας στο σπίτι, δεν άφησε κανέναν να μπει μέσα μαζί του, εκτός από τον Πέτρο, τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο, καθώς και τον πατέρα και τη μητέρα του κοριτσιού. Όλοι έκλαιγαν και τη θρηνολογούσαν. Ο Ιησούς όμως τους είπε: «Μην κλαίτε· δεν πέθανε, αλλά κοιμάται». Εκείνοι τον περιγελούσαν, βέβαιοι πως είχε πεθάνει. Ο Ιησούς, αφού τους έβγαλε όλους έξω, έπιασε το κορίτσι από το χέρι και του είπε δυνατά: «Κορίτσι, σήκω!» Το πνεύμα της επέστρεψε κι αυτή αμέσως σηκώθηκε. Ο Ιησούς τότε διέταξε να της δώσουν να φάει. Οι γονείς της έμειναν κατάπληκτοι. Εκείνος όμως τους είπε να μην πουν σε κανέναν τι είχε γίνει. 

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28/10/2018-ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ Ζ'11-18

Πρωτότυπο Κείμενο

Ἀδελφοί, ἴδετε πηλίκοις ὑμῖν γράμμασιν ἔγραψα τῇ ἐμῇ χειρί. Ὅσοι θέλουσιν εὐπροσωπῆσαι ἐν σαρκί, οὗτοι ἀναγκάζουσιν ὑμᾶς περιτέμνεσθαι, μόνον ἵνα μὴ τῷ σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ διώκωνται. Οὐδὲ γὰρ οἱ περιτετμημένοι αὐτοὶ νόμον φυλάσσουσιν, ἀλλὰ θέλουσιν ὑμᾶς περιτέμνεσθαι, ἵνα ἐν τῇ ὑμετέρᾳ σαρκὶ καυχήσωνται. Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι’ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ. Ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ οὔτε περιτομή τι ἰσχύει οὔτε ἀκροβυστία, ἀλλὰ καινὴ κτίσις. Καὶ ὅσοι τῷ κανόνι τούτῳ στοιχήσουσιν, εἰρήνη ἐπ’ αὐτοὺς καὶ ἔλεος, καὶ ἐπὶ τὸν ᾿Ισραὴλ τοῦ Θεοῦ. Τοῦ λοιποῦ κόπους μοι μηδεὶς παρεχέτω· ἐγὼ γὰρ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω. Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μετὰ τοῦ πνεύματος ὑμῶν, ἀδελφοί· ἀμήν.

Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, προσέξτε με πόσο μεγάλα γράμματα σας γράφω τώρα με το ίδιο μου το χέρι. Όσοι θέλουν ν’ αποκτήσουν καλή φήμη στους ανθρώπους, αυτοί σας υποχρεώνουν να περιτέμνεστε με μόνο στόχο να μην καταδιώκονται από τους Ιουδαίους εξαιτίας του σταυρού του Χριστού. Άλλωστε ούτε κι αυτοί που επιμένουν στην περιτομή τηρούν το νόμο. Απλώς θέλουν να περιτέμνεστε εσείς, για να καυχηθούν ότι σας κατάφεραν να το κάνετε. Όσο για μένα, δεν θέλω άλλη αφορμή για καύχηση εκτός από το σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, το σταυρό που πάνω του ο κόσμος πέθανε για μένα κι εγώ για τον κόσμο. Για όσους ανήκουν στον Ιησού Χριστό δεν έχει καμιά σημασία ούτε το να κάνεις περιτομή ούτε το να μην κάνεις, αλλά όλοι είναι νέα δημιουργήματα του Θεού. Όσοι ακολουθούν αυτή την αρχή, θα έχουν την ειρήνη και το έλεος του Θεού μαζί τους, αυτοί και όλος ο λαός του Θεού. Στο εξής κανένας ας μη μου δημιουργεί προβλήματα. Αρκετά έχω πάθει για τον Ιησού, όπως δείχνουν τα σημάδια στο σώμα μου. Η χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού εύχομαι να είναι μαζί σας, αδερφοί μου. Αμήν.

ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΘΕΟΣ Η ΖΩΗ ΜΑΣ

Γέροντας Σωφρόνιος

Κράτησε πριν απ’ όλα τη μνήμη του Θεού και την ειρήνη της καρδιάς. Το τελευταίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό για σένα, εφόσον δεν το κατέχεις ισχυρά. Πρόσεχε, μη δαπανάς χωρίς όφελος τις λίγες σωματικές σου δυνάμεις.

Για να βρεις τον σωστό δρόμο, είναι καλύτερο απ’ όλα να το ζητήσεις από τον ίδιο τον Θεό στην προσευχή:

Κύριε, Συ ο ίδιος δίδαξε με τα πάντα. Δώσε μου τη χαρά της γνώσεως του θελήματός Σου και των οδών Σου. Δίδαξέ με να Σε αγαπώ αληθινά με όλο μου το είναι, όπως μας παρήγγειλες.

Οικοδόμησε τη ζωή μου έτσι, όπως Εσύ ο Ίδιος την συνέλαβες στην προαιώνια βουλή Σου. Ναι, ακόμη και για μένα, γιατί Εσύ κανέναν δεν ξέχασες και κανέναν δεν έπλασες για απώλεια. Εγώ με αφροσύνη εκδαπάνησα τις δυνάμεις που μου έδωσες, αλλά τώρα, στο τέλος της ζωής μου, διόρθωσέ τα όλα Εσύ ο ίδιος, και ο ίδιος δίδαξε με τα πάντα. Αλλά έτσι, ώστε πραγματικά το θέλημά Σου να πραγματοποιηθεί στη ζωή μου, είτε εγώ το καταλαβαίνω είτε δεν το καταλαβαίνω μέχρι καιρού. Μην επιτρέπεις να πορευθώ σε ξένους δρόμους, που οδηγούν στο σκοτάδι. αλλά πριν παραδοθώ στον ύπνο του θανάτου, δώσε σε μένα την ανάξια να δω το Φως Σου, ω Φως του κόσμου.

Κι έτσι, με δικά σου λόγια, να προσεύχεσαι για όλα με τον ίδιο τρόπο. Θα περάσει κάποιος χρόνος και η δύναμη των λόγων αυτών θα εισχωρήσει στο εσωτερικό της υπάρξεώς σου, και τότε θα ρεύσει αυτομάτως ζωή, όπως ακριβώς θέλει ο Κύριος. Κρίνοντας όμως εξωτερικά δεν μπορούμε να αποφασίσουμε τίποτε.

Αλήθεια, όλο το νόημα της ζωής βρίσκεται στο να ζει ο νους και η καρδιά μας με τον Θεό· να γίνει ο Θεός η ζωή μας. Αυτό και μόνο ο ίδιος ζητά. Γι’ αυτό και δημιουργηθήκαμε, για να ζήσουμε τη ζωή Του, και μάλιστα σε όλη την απειρότητά της. Ο λόγος αυτός μπορεί να μας τρομάζει όταν βλέπουμε την τωρινή οικτρή κατάστασή μας, αλλά έτσι είναι, και δεν πρέπει να χάσουμε την πίστη αυτή. Ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους είναι να υποβιβάσουμε και να μειώσουμε την ιδέα του Θεού για τον άνθρωπο. Το κάθε πάθημά μας, ακόμη και το άδικο, το γνωρίζει ο Θεός. Γνωρίζει και συμπάσχει μαζί μας. Είναι απαραίτητο να δημιουργήσουμε “προσωπικές” σχέσεις μαζί Του, σχεδόν “ανθρώπινες”.Ελπίζω ότι με αντιλαμβάνεσαι.

Καταλαβαίνεις ότι με τον όρο αυτό εννοώ τον εσωτερικό, ενδόμυχο σύνδεσμο με τον Θεό.

Γιατί ο όλος άνθρωπος κλήθηκε για τη ζωή εν Αυτώ, δηλαδή όχι μόνο η ανώτερη ικανότητά του για θεωρία, το “πνεύμα”, αλλά και τα αισθήματα, η ψυχή, ακόμη και το σώμα. Να ακόμη μία προσευχή:

Κύριε Ιησού Χριστέ, Μονογενές Υιέ του Ανάρχου Σου Πατρός, διάνοιξε τους οφθαλμούς της εσκοτισμένης ψυχής μου, για να δω συνετά Εσένα, τον Δημιουργό και Θεό μου.

Σε παρακαλώ: Μη με απορρίψεις από το Πρόσωπό Σου, αλλά, παραβλέποντας όλη την αθλιότητά μου, όλην την ταπεινότητά μου, φανέρωσε μου το Φως Σου, ω Φως του κόσμου, και δος μου να γνωρίσω την αγάπη Σου προς τον άνθρωπο.Ω, γλυκύτατε Χριστέ, που εξαπέστειλες από τον Πατέρα στους αγίους μαθητές και Αποστόλους Σου το Πνεύμα το Άγιο, αυτό, Αγαθέ, κατάπεμψε και σε μας τους αναξίους και έτσι δίδαξέ μας τη γνώση Σου και φανέρωσέ μας τις οδούς της σωτηρίας Σου.

Λάμψε σε μένα, ο Θεός, ο Θεός μου, το Φως Σου το αληθινό, για να δω και εγώ στο Φως Σου τη Δόξα Σου ως Μονογενούς παρά Πατρός, και να μορφωθεί μέσα μου η Εικόνα Σου η ακατάληπτη, σύμφωνα με την οποία δημιούργησες κατ’ αρχάς τον άνθρωπο.

Ω, ο Θεός, ο Σωτήρας μου, το Φως του νου μου και το κραταίωμα της ψυχής μου, ας σκηνώσει σε μένα η αγαθό­τητά Σου, για να παραμένω και εγώ αδιάλειπτα σε Σένα, φέροντας παντοτινά μέσα μου το Πνεύμα Σου το Άγιο, ώστε να δώσει σε μένα να ομοιωθώ μαζί Σου, τον μόνο Κύριο μου, όπως ομοιώθηκαν μαζί Σου όλοι οι ανά τους αιώνες άγιοί Σου.

Ναι, Κύριε Ιησού Χριστέ, κατά την αμετάθετη επαγγελία Σου, έλα μαζί με τον Πατέρα και το Πνεύμα το Άγιο και σκήνωσε μέσα μου.

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΣΤΟΡΑΣ

---

Τη μνήμη του Αγίου Νέστωρος τιμά σήμερα, 27 Οκτωβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Νέστορας ήταν πολύ νέος στην ηλικία, ωραίος στην όψη και γνώριμος του Αγίου και ενδόξου Δημητρίου.

Ο Νέστορας, λοιπόν, βλέποντας ότι ο αυτοκράτωρ Διοκλητιανός χαιρόταν για τις νίκες κάποιου σωματώδους βαρβάρου, ονομαζόμενου Λυαίου, μίσησε την υπερηφάνεια του. Βλέποντας όμως και τα θαύματα του Αγίου Δημητρίου, πήρε θάρρος. Πήγε λοιπόν στη φυλακή, όπου ήταν κλεισμένος ο Μεγαλομάρτυρας, και έπεσε στα πόδια του.

Δούλε του Θεού Δημήτριε, είπε, εγώ είμαι πρόθυμος να μονομαχήσω με το Λυαίο, γι’ αυτό προσευχήσου για μένα στο όνομα του Χριστού.

Ο Άγιος, αφού τον σφράγισε με το σημείο του τιμίου Σταυρού, του είπε ότι και το Λυαίο θα νικήσει και για το Χριστό θα μαρτυρήσει. Τότε, λοιπόν, ο Νέστορας μπήκε στο στάδιο χωρίς φόβο και ανεφώνησε: «Θεέ τού Δημητρίου, βοήθει μοί». Και αφού πολέμησε με το Λυαίο, του κατάφερε δυνατό χτύπημα με το μαχαίρι του στην καρδιά και τον θανάτωσε.

Εξοργισμένος τότε ο Διοκλητιανός, διέταξε και σκότωσαν με λόγχη το Νέστορα, αλλά και το Δημήτριο. Έτσι, μ’ αυτή του την ενέργεια ο Νέστορας δίδαξε ότι σε κάθε ανθρώπινη πρόκληση πρέπει να αναφωνούμε: «Κύριος εμοί βοηθός, καί ου φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοι άνθρωπος;» (Ψαλμός νε’ 5). Ο Κύριος είναι βοηθός μου και δε θα φοβηθώ. Τι θα μου κάνει οποιοσδήποτε άνθρωπος;

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Αθλητής ευσεβείας ακαταγώνιστος, ως κοινωνός και συνήθης του Δημητρίου οφθείς, ηγωνίσω ανδρικώς Νέστωρ μακάριε, τη θεική γαρ αρωγή, τον Λυαίον καθελών, ως άμωμον ιερείον, σφαγιασθείς προσηνέχθης, τω Αθλοθέτη και Θεώ ημών.

ΜΥΡΟ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑΣ

Σε λίγο γιορτάζει ένας γλυκύτατος άγιος,που μόνο να τον σκεφτείς,μοσχοβολά η ψυχή σου.Άγιε Δημήτρη,με τα μύρα Σου!
Ακούμπα με λιγάκι με του δακτύλου σου την άκρη, κει που η καρδιά μου
στάζει πόνο,πίκρα και παράπονο.
Συ,που μόνο Μύρα και παρηγοριά σταλάζεις…  

π. Ανδρέας Κονάνος