Ούτε και για να είναι δυστυχισμένος. Επίσης.
Τα λίγα δίνουν την ευτυχία. Τα μικρά. Αυτά που φαίνονται ασήμαντα. Αυτά που καμιά φορά δεν τους δίνουμε σημασία και τα προσπερνάμε και μας λείπουν όταν δεν τα βρίσκουμε στον δρόμο μας όπως προσπερνάμε.
Αυτά που όταν τα έχουμε τα θεωρούμε δεδομένα και δεν τα εκτιμάμε, ούτε τα αγγίζουμε. Και όταν μας τα στερούν μας λείπουν και ψάχνουμε με το χέρι μας να τα πιάσουμε όπως κάνουμε όταν ψάχνουμε στο σκοτάδι να βρούμε τον διακόπτη.
Αυτά που αγαπήσαμε επειδή τα συνηθίσαμε ή τα συνηθίσαμε επειδή τα αγαπήσαμε. Αυτά τα «μικρά», τα «λίγα» που όταν τα χάνουμε φαίνονται «μεγάλα» και «πολλά».
Γιατί ίσως να είναι.
Μια «καλημέρα».
Ένα μήνυμα «τι κάνεις;».
Ένα τηλέφωνο «να έρθω να σε δω;».
Μια αγκαλιά χωρίς λόγο.
Μια αγκαλιά με λόγο.
Ένα «πες μου τι έχεις, δεν σε βλέπω καλά».
Ένα «μου έλειψες».
Ένα «πάμε μια βόλτα».
Ένα χέρι να κρατάει το χέρι μας για πέντε λεπτά, για μισή ώρα.
Ένα χέρι να αγγίζει στιγμιαία το χέρι μας για δευτερόλεπτα σαν υπενθύμιση ότι υπάρχει ένα άλλο χέρι.
Ένα βλέμμα φευγαλέο στο σπίτι, στην δουλειά, στα φανάρια, που όσο κι αν κρατάει λίγο σημαίνει «σε βλέπω», «υπάρχεις» στα μάτια μου.
Ένα φιλί για καλημέρα κι ένα φιλί για καληνύχτα.
Ένα «μην ανησυχείς».
Αυτά τα «λίγα», τα «μικρά», τα ανθρώπινα. Αυτά που όταν τα έχουμε είμαστε ευτυχισμένοι. Για «λίγο», για «μικρές» στιγμές, για ανθρώπινες στιγμές. Αυτό δεν είναι η ευτυχία άλλωστε; Κάτι «λίγο», κάτι «μικρό», κάτι «ανθρώπινο»; Αυτά τα «λίγα», τα «μικρά», τα ανθρώπινα που όταν λείπουν μπορούν να φέρουν δυστυχία.
Αυτό δεν είναι η δυστυχία άλλωστε; Η έλλειψη.
Ο άνθρωπος δεν θέλει πολλά για να είναι ευτυχισμένος.
Ούτε και για να είναι δυστυχισμένος. Επίσης.
Ίσως γιατί μέσα στο «πολύ» του ο άνθρωπος με τα «λίγα» νιώθει πραγματικά. Πολύ, παραπάνω, άνθρωπος.
