Στην
κραυγή του Χριστού επάνω στο σταυρό, αναγνωρίζουμε όλοι τον εαυτό μας. Ο
Ρεκαλκάτι, θα πει, «Η ανθρώπινη ζωή έρχεται εν μέσω κραυγής. Όλοι
υπήρξαμε μια χαμένη κραυγή στη νύχτα». Μια κραυγή άλλοτε αιτήματος για
αγάπη και ενδιαφέρον, άλλοτε επιθυμίας, πολλές φορές εκείνη του απόλυτου
πόνου και μοναχικότητας επάνω στον σταυρό της δοκιμασίας.
Κάθε
Μεγάλη Εβδομάδα, με συγκλονίζει, αυτή η κραυγή του Χριστού επάνω στο
Σταυρό, «διψώ…». Ολη η δίψα του ανθρώπου για νόημα και λύτρωση
επάνω στα χείλη Του. Δεν είναι καθόλου βέβαια τυχαία η απάντηση που
έδωσαν οι στρατιώτες στο αίτημα του Χριστού, «όξος και χολή», αυτό τον
πότισαν. Και είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι αυτό προσφέρει ο κόσμος
σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη που ζητάει και διψάει την δικαιοσύνη, την
αθωότητα, παιδικότητα και τρυφερότητα, αυτή την ποίηση στο βλέμμα και
στο άγγιγμα των πραγμάτων και νοημάτων;
Ας
είμαστε υπαρξιακά ειλικρινείς, αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να χορτάσει
την πείνα και την δίψα μας, υπάρχει κάτι βαθύτερο μέσα μας, πέρα από την
ορθολογική ερμηνεία και τον έλεγχο του Εγώ, που ζητά το απόλυτο και
ακέραιο, μια επιθυμία παραδείσου και αυτό μόνο τυχαίο δεν μπορεί να
χαρακτηριστεί.
