«Και ιδών αυτήν ο Κύριος εσπλαχνίσθη επ’ αυτή και είπεν αυτή . μη κλαίε» (Λουκ. 7,13)
Όταν είδε την χήρα ο Κύριος, τη σπλαχνίστηκε και της είπε: «Μην κλαις».
Σκληρύναμε
στην καρδιά οι άνθρωποι σήμερα. Δεν συγκινούμαστε εύκολα από τον πόνο
του άλλου. Μπορεί γενικά όταν ακούμε κάποιο κακό, κάποια συμφορά που
συμβαίνει σε κάποιον, ιδίως όταν αυτός είναι νέος άνθρωπο, όταν είναι
κάποιος ξαφνικός θάνατος, όταν κάποιος σπουδαίος φεύγει από την ζωή, να
ενδιαφερόμαστε, να το συζητούμε, να συμπονούμε. Η σπλαχνικότητα όμως δεν
φαίνεται να υφίσταται στις λεπτομέρειες της καθημερινής επαφής μας με
τους άλλους. Ο δάσκαλος που κάνει μάθημα χωρίς να
ξέρει ο μαθητής που είναι ζωηρός, σιωπηλός, κουρασμένος τι έχει στην
καρδιά του. Ο φίλος που έχει την απαίτηση από τον φίλο να του
συμπαρασταθεί, χωρίς να υπολογίζει, με διάκριση, τι συμβαίνει στη δική
του καρδιά. Ο άντρας που δεν βλέπει τις αγωνίες και την κούραση της
γυναίκας. Η γυναίκα που δεν βλέπει τις έγνοιες του άντρα, το υπόβαθρο
της ψυχής του. Ο ερωτευμένος που απαιτεί από το πρόσωπο που αγαπά να τα
δώσει όλα, χωρίς να σκέφτεται τους φόβους για το μέλλον της σχέσης. Ο
διευθυντής που ανεβαίνει επί πτωμάτων και ισοπεδώνει με το ύφος και τον
αέρα της εξουσίας τους υφισταμένους του. Ο υφιστάμενος που αμφισβητεί,
υπονομεύει με τον τρόπο, την γκρίνια, την κατάκριση τον διευθυντή.
Στην εποχή μας φωνάζουν όσοι είναι ανθρωπιστές για την ενσυναίσθηση. Για
την ανάγκη, σα να είσαι ηθοποιός, να μπεις στο πετσί του ρόλου που
είναι το να υποδύεσαι τον άλλον που έχεις απέναντί σου, για να τον
καταλάβεις. Ωραία κίνηση, όχι όμως
αρκετή. Κρατά όσο ο ρόλος σου. Για να σπλαχνιστείς όμως, να κάνεις τον
άλλο σπλάχνο σου, να τον βάλεις στην καρδιά σου, χρειάζεται να θέλεις να
αγαπάς τον πλησίον σου τουλάχιστον
όπως τον εαυτό σου. Ταυτόχρονα χρειάζεται να θέλεις να αγαπηθείς. Να
είναι ο σκοπός σου όχι μόνο να δίνεις, κάποτε από ένα αίσθημα
ανωτερότητας και άνεσης, αλλά και να είσαι δεκτικός στο να παίρνεις. Δεν
είναι ανάγκη πολλά. Ένα βλέμμα κάποτε φτάνει. Το σιωπηλό παράπονο. Το
δάκρυ. Να είσαι πρόθυμος να προσλάβεις, να κάνεις δικό σου το πρόσωπο που νιώθει την ανάγκη να μοιραστεί. Να συνοδοιπορήσει. Να ακουμπήσει , έστω και για μία στιγμή.
Το
να θέλεις να αγαπάς και το να αφήνεις να αγαπηθείς προϋποθέτει το ΝΑΙ
στον τρόπο του Χριστού. Ο Κύριος, ο κυριεύων ζωής και θανάτου, το
σπουδαιότερο πρόσωπο στην ζωή του κόσμου, αυτός που νοιάζεται για τον
άνθρωπο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια της ύπαρξής του, κοιτάζει μία
χήρα μάνα που πάει να θάψει τον μονάκριβο γιο της. Να θάψει μαζί του το
όνειρο της δημιουργικότητας, του να δει χαρές που κάθε άνθρωπος θα
ήθελα, πρόοδο, εγγόνια, τρυφερότητα. Μαζί με τον γιο της αυτή η μάνα
θάβει τον καρπό της φύσης της. Την παρηγοριά της. Δεν μιλά καθόλου αυτή η
μάνα. Κοιτάζει ανεπαίσθητα τον Χριστό που της λέει «μην κλαις», αλλά
δεν ξέρει τι να πει, τι να ζητήσει. Ίσως από το μυαλό της να περνά
αυτόματα η σκέψη «τι μου λέει αυτός; τι ξέρει αυτός από τον πόνο μου;
πώς μπορεί να έρθει στην θέση μου;». Κι όμως, ο Κύριος την σπλαχνίζεται.
Την βάζει στην καρδιά Του. Την κάνει παιδί Του, όπως και όλους τους
ανθρώπους, όλους μας. Βλέπει, καταλαβαίνει, από την αίσθηση πάει στον
νου κι από κει στην καρδιά και η αγάπη γίνεται ανάσταση!
Αυτός
ο τρόπος του Χριστού μάς λείπει, γιατί δεν θέλουμε να αγαπηθούμε από
τον Χριστό. Αν Τον εμπιστευθούμε στις εξόδους από την πόλη των σχέσεων,
της εργασίας, των στοχασμών και των ονείρων μας, όταν πηγαίνουμε ιδίως
να θάψουμε ό,τι αγαπούμε, γιατί αποτύχαμε να το κρατήσουμε στην ζωή,
τότε εκεί θα διαπιστώσουμε πως Αυτός μας σπλαχνίζεται. Αφήνει μυστικά
την ελπίδα της ανάστασης εντός μας, ότι δεν είμαστε μόνοι μας. Και μας
καλεί να μιμηθούμε τον τρόπο Του. Να κοιτάξουμε τον άλλον που μας
συναντά. Να νοιαστούμε γιατί είναι έτσι, σκέφτεται έτσι, ζητά αυτό,
γιατί πονά, γιατί απορρίπτει, γιατί δεν αντέχει, γιατί δεν μας αντέχει.
Να
μην δώσουμε την απάντηση ότι έτσι είναι ο κόσμος, ο άνθρωπος, η ζωή,
αλλά να σπλαχνιστούμε. Κι ας μην ακούσουμε «ευχαριστώ». Ακόμη και ο πιο
αγνώμων, εντός του, έλαβε το ίχνος της αγάπης. Της ευσπλαχνίας που
πηγάζει από τον τρόπο του Χριστού. Της Εκκλησίας. Σε κάποια επόμενη
στάση το ευχαριστώ του θα το καρπωθεί εκείνος που ο Θεός θα στείλει για
να του δείξει την συγχώρεση.
Αλίμονο στους ανθρώπους που κανένας δεν σπλαχνίστηκε σ’ αυτήν
την ζωή. Ας είναι η προσευχή μας τουλάχιστον Εκείνος που νικά κάθε
θάνατο να βρει την καρδιά τους στο τέλος με μία χαραμάδα ανοιχτή για να
πούνε ΝΑΙ στο θαύμα Του. Αυτό είναι η Εκκλησία!
