Ο καθένας μας έχει τον σταυρό του.
Μην περιμένεις να σε καταλάβουν οι γύρω σου. Δεν βιώνουν αυτό που βιώνεις εσύ.
Μη απαιτείς να σου συμπαρασταθούν γιατί θα νιώσεις πολλά «χαστούκια» απογοήτευσης.
Μόνος σου καλείσαι να σηκώσεις τον πειρασμό σου, την δοκιμασία σου, τον πόνο σου, την αποτυχία σου.
Εάν βρεθεί άνθρωπος να συσταυρωθεί μαζί σου, με αγάπη και κατανόηση τότε έχεις μεγάλη ευλογία στην ζωή σου.
Μόνο όμως ο Χριστός γνωρίζει και μπορεί να καταλάβει ακριβώς τι περνάς. Γι’ αυτό και μπορεί να κρίνει ορθά τον καθένα μας. Μόνο Αυτός ξέρει τα κίνητρά μας, τις πληγές μας, τον αγώνα μας.
Αντί να καταναλώνεσαι στο να πείσεις τους άλλους για την κατάστασή σου, καλύτερα προσευχήσου στον Θεό να σου δίνει δύναμη και φώτιση ώστε να ωριμάνσεις πνευματικά εκμεταλλευόμενος την οποιαδήποτε (ευχάριστη ή δυσάρεστη) κατάσταση.
Μην απελπιστείς ποτέ γιατί δεν πρέπει να ξεχνάς ότι η ελπίδα μας δεν βασίζεται σε κάτι γήινο και φθαρτό, ούτε σε κάποιο ανθρώπινο πρόσωπο με περιορισμένες δυνατότητες ή που μπορεί να μας προδώσει εύκολα.
Η ελπίδα μας στηρίζεται στον Θεάνθρωπο Χριστό που δεν έχει περιορισμούς, που η αγάπη Του δεν αλλάζει προς εμάς, που ακόμα και ο θάνατος (μαζί Του) γίνεται ζωή.
Αυτόν να έχεις λοιπόν πάνω απ’ όλα και απ’ όλους. Διότι ο Χριστός μας αγαπά και μας σώζει χωρίς να είμαστε άξιοι ούτε για λίγο για την Βασιλεία Του.
Όλοι έχουμε τον σταυρό μας.
Όλοι όμως έχουμε και Θεό ζώντα και αγαπών. Μην το ξεχνάμε αυτό.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
