ΑΝΑΒΟΝΤΑΣ ΤΟ ΚΕΡΙ...

Η πιο απλή και πιο συνηθισμένη ενέργεια του κάθε Χριστιανού, μπαίνοντας στην Εκκλησία, είναι να ανάβει ένα κερί.

Όμως η ενέργεια αυτή δεν είναι τόσο απλή. Είναι κάτι, από το οποίο ο Χριστιανός πρέπει να διδάσκεται και να ωφελείται πνευματικά. Τίποτε δεν γίνεται στην Εκκλησία άσκοπα. Τίποτε δεν είναι περιττό. Τίποτε δεν είναι υπερβολικό. Τίποτε δεν είναι ξερός τύπος. Τίποτε δεν είναι χωρίς σημασία και νόημα. Όλα συντελούν, στο να γίνεται η προσκύνηση του Θεού «εν πνεύματι και αληθεία», όπως είπε ο Χριστός στην Σαμαρείτιδα.
Έτσι και το άναμμα του κεριού έχει νόημα. Και δεν πρέπει να γίνεταιμηχανικά από τον Χριστιανό.

Ανάβοντας το κερί δεν προσφέρομε… φως στον Χριστό! Δεν το ανάβομε, για να βλέπει ο Χριστός! Δεν έχει ανάγκη ο Χριστός… τα δικά μας φώτα! ΕΜΕΙΣ έχομε ανάγκη από το φως του Χριστού! ΕΜΕΙΣ χρειαζόμαστε φως, για να ιδούμε. Τι να ιδούμε; Να ιδούμε ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ! Αυτός είναι η πηγή του αληθινού Φώτος! Μόνο από Αυτόν μπορεί να φωτισθεί η ψυχή μας! Και γι’ αυτό ανάβομε το κερί: Για να Τον παρακαλέσουμε να μας φωτίσει με το φως του Προσώπου Του. «Εν τώ φωτί Σου οψόμεθα φώς»!

Το άναμμα του είναι αφορμή, να εκφράσει ο πιστός την ευγνωμοσύνη του στον Χριστό γιατί τον αξίωσε να γνωρίσει το ΦΩΣ το ΑΛΗΘΙΝΟ και τον ελευθέρωσε από το θανατηφόρο σκοτάδι της άγνοιας του θελήματος του Θεού από το σκοτάδι της αμαρτίας. Το φως του κεριού είναι μία υπόμνηση του λόγου του Χριστού: «Εγώ ειμί το φώς του κόσμου ο ακολουθών εμοί ού μή περιπατήση έν τη σκοτία, άλλ’ έξει το φώς τής ζωής» (‘Ιω. 8,Ι2). Μακριά από το Χριστό και έξω από την Εκκλησία υπάρχει ΣΚΟΤΑΔΙ. Και «ο περιπατών έν τή σκοτία, ούκ οίδε που υπάγει»…

Το άναμμα του κεριού είναι ακόμη σύμβολο της προσευχής μας μέσα στην Εκκλησία. Όπως το κερί καίει συνεχώς, χωρίς διαλείμματα, και σκορπίζει το ιλαρό του φως, έτσι ασταμάτητα και με αμείωτη ένταση πρέπει να ενεργείται η προσευχή στις καρδιές μας κατά την παραμονή μας μέσα στην Εκκλησία. Ανάβοντας το κερί στο μανουάλι, πρέπει να ανάβει μέσα μας ο ζήλος, να προσευχηθούμε αληθινά χωρίς άσκοπη περιφορά των οφθαλμών μας εδώ κι εκεί χωρίς κουβεντούλα με τους άλλους, που σαν ορμητικό ρεύμα αέρος σβήνει την τρεμάμενη φλογίτσα της προσευχής μας…

Το αναμμένο κεράκι μας, τέλος υποδηλώνει κάτι πολύ βαθύ και σημαντικό. Το κερί, όσο είναι αναμμένο, λειώνει. Δεν είναι δυνατόν να καίει και να φωτίζει, χωρίς να λειώνει! Έτσι και ο Χριστιανός, ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΦΩΣ, που λάμπει «έμπροσθεν των ανθρώπων» προς δόξα του ονόματος του Θεού, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΝΕΥΜΑ ΘΥΣΙΑΣ. Χωρίς κόπο και προσφορά θυσίας, δεν μπορεί να υπάρξει φως, που καταλάμπει και διαλύει τα ποικίλα σκοτάδια τον κόσμου.
Το αναμμένο κερί είναι μία μικρή θυσία. Θυσία δοξολογίας. Θυσία αινέσεως. Θυσία ικεσίας. Σε Εκείνον που είναι το Φως του Κόσμου, στον Χριστό και στους αγίους Του. Που και αυτοί έγιναν φως, και οδηγοί του κόσμου.

Με αυτούς τους λογισμούς πρέπει να ανάβει o Χριστιανός το κερί του, εφ’ όσον θέλει νά μην είναι δούλος τύπων, αλλά να χρησιμοποιεί τους «τύπους», για να ανεβάζει ΝΟΥ και ΚΑΡΔΙΑ στον Θεό.

Του Αρχιμ. Σάββα Δημητρέα

H ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ!

 

Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Ντιέγκο ανακάλυψαν ότι οι άνθρωποι που «δίνουν τόπο στην οργή», συγχωρούν και ξεχνάνε ότι πληγώθηκαν από κάποιον συνάνθρωπό τους, έχουν λιγότερες πιθανότητες να αυξήσουν την αρτηριακή τους πίεση και κατ’ επέκταση προστατεύουν περισσότερο την καρδιά τους.

Μια σοφή ρήση λέει ότι «τα λάθη είναι ανθρώπινα, και η συγχώρεση του Θεού»! Όμως, αυτοί που συγχωρούν εν ζωή ενισχύουν και με το παραπάνω την καλή υγεία τους, αποφεύγοντας εγκεφαλικά επεισόδια και καρδιοπάθειες.

Η ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου με επικεφαλής τον Δρ Britta Larsen ζήτησε από 200 εθελοντές να σκεφτούν για μια στιγμή την περίπτωση που κάποιος φιλος ή γνωστός τους τούς είχε προσβάλει. Επιπλέον, ζήτησαν από τους μισούς να λειτουργήσουν με οργή, ενώ ενθάρρυναν τους άλλους να είναι πιο επιεικείς. Η «θυμωμένη» ομάδα είχε μεγαλύτερη αύξηση στην αρτηριακή πίεση σε σύγκριση με όσους επέδειξαν «συγχωρητική» διάθεση.

Η έρευνα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Biobehavioural Medicines, αποδεικνύοντας στην ουσία ότι οι οξύθυμοι άνθρωποι κινδυνεύουν περισσότερο από καρδιακές παθήσεις και εγκεφαλικά, αφού η αύξηση στην πίεση του αίματος είναι αθροιστικά επιβλαβής. Δώστε τόπο στην οργή, λοιπόν!

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΠΑΝΤΟΤΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΟΔΙΑΘΕΤΟΙ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ

 

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

Είμαστε σαν τον καιρό: τώρα λυσσομανά ο άνεμος, μαίνεται καταιγίδα, αστράφτει και βροντάει και βρέχει –  αλλά μετά βγαίνει ο ήλιος και νιώθουμε καλά.

Κατόπιν, έρχεται κι άλλη καταιγίδα, και ούτω καθεξής. Και παρακάτω λέει ότι όσο είμαστε εν σώματι, οι ατμοσφαιρικές συνθήκες μας επηρεάζουν πολύ. Όταν οι συνθήκες είναι καλές, όταν η ατμοσφαιρική πίεση δεν είναι τόσο ψηλή ή τόσο χαμηλή, και όταν ο καιρός είναι καλός, νιώθουμε και εμείς καλά. Αλλά όταν ο ουρανός είναι γκρίζος και συννεφιασμένος, καταθλιβόμαστε. Πρέπει να μάθουμε να διατηρούμε την πνευματική μας ισορροπία, και, όταν ο καιρός είναι συννεφιασμένος και βροχερός, εμείς να είμαστε ειρηνικοί και χαρούμενοι.

Πρέπει να προσπαθούμε πάντοτε να είμαστε καλοδιάθετοι και χαρούμενοι, διότι τα πονηρά πνεύματα μας θέλουν διαρκώς στενοχωρημένους.

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ:ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

 

Παιδί μου, εμείς οι Χριστιανοί δεν έχουμε ούτε χρήματα, ούτε εξουσίες.

Σήμερα, αυτόν τον κόσμο τον κυβερνούν οι ισχυροί. Ισχυρά κράτη, τράπεζες με πολλά χρήματα, δυνάμεις άλλες, πολύ μεγάλες… Εμείς, είμαστε ανήμποροι να ανταπεξέλθουμε σε αυτές τις δυνάμεις κι είναι φυσικό πως αυτές οι δυνάμεις, πολλές φορές, είναι αντίθετες από το Χριστιανικό πνεύμα, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν οι Χριστιανοί κι όσοι θέλουν να ζουν με τον νόμο του Θεού. Εμείς, δεν μπορούμε να αντιπαρέλθουμε αυτές τις δυνάμεις, διότι κοσμικά είμαστε ανήμποροι. 

Όμως εμείς, έχουμε παιδί μου τον Χριστό. Κι αν ερωτευθούμε τον Χριστό, τότε, μπορούμε να τις αντιπαρέλθουμε κι όποια δυσκολία κι αν έρθει θα τα καταφέρουμε. 

Ο Χριστός θα νικήσει στο τέλος και θα επικρατήσει το δίκαιο και η αλήθεια.

O ΑΓΙΟΣ ΕΥΔΟΚΙΜΟΣ

 

Oύτος ο μακάριος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Θεοφίλου του εικονομάχου, εν έτει ωκθ΄ [829], εκατάγετο δε από γονείς ευγενείς και λαμπρούς κατά την ζωήν. Πατρίκιοι γαρ ήτον αυτοί και Oρθόδοξοι, Bασίλειος και Eυδοκία ονομαζόμενοι, οίτινες εκατάγοντο από την Kαππαδοκίαν, ήτοι από την Kαραμανίαν. Όθεν επειδή αυτοί καλώς ανέθρεψαν και επαίδευσαν τον υιόν τους τούτον Eυδόκιμον, διά τούτο και ο βασιλεύς Θεόφιλος ετίμησεν αυτόν με το αξίωμα του Kανδιδάτου, και εδιώρισεν αυτόν να ήναι στρατοπεδάρχης, πρώτον μεν, εις την χώραν των Kαππαδοκών, έπειτα δε, εις όλην την γην των Pωμαίων. Ήτον γαρ ο Άγιος μία ζυγαρία της δικαιοσύνης, και ένας κανών, οπού εφύλαττε κάθε ισότητα. Kαι έκαμνε μεν καθ’ εκάστην ημέραν πολλάς ελεημοσύνας εις Eκκλησίας, εβοήθει δε εις χήρας και ορφανά, και απλώς ειπείν, κάθε είδος αρετής εμεταχειρίζετο ο αοίδιμος. Kυριευθείς δε από σωματικήν ασθένειαν, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού. Oι δε δούλοι αυτού φυλάττοντες την παραγγελίαν οπού τοις έδωκεν, έθαψαν αυτόν μαζί με τα ρούχα και υποδήματά του. Oύτος ο αοίδιμος εδοξάσθη παρά Θεού με πολλά θαύματα, τα οποία τώρα δεν ημπορούμεν να αναφέρωμεν. H δε του λειψάνου αυτού μετακομιδή εις την Kωνσταντινούπολιν, έγινε κατά την έκτην του παρόντος Iουλίου. H δε κοίμησις αυτού έγινε κατά την παρούσαν τριακοστήν πρώτην του αυτού. (Tον κατά πλάτος Bίον του Aγίου τούτου όρα εις το Nέον Eκλόγιον. O δε ελληνικός Bίος τούτου σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Iβήρων, και εν άλλαις, ου η αρχή· «Eυδοκίμου του φερωνύμως κατά Θεόν ευδοκιμήσαντος», συνεγράφη δε υπό του Mεταφραστού.) 

(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Για τα θαύματά του ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς γράφει: «Ένας φρενοβλαβής άνδρας άγγιξε τον τάφο του και έγινε αμέσως υγιής. Το ίδιο και ένα παιδί. Μετά από δεκαοκτώ μήνες, η μητέρα του άνοιξε το φέρετρό του και βρήκε το σώμα του σαν να ήταν ακόμη ζωντανό, χωρίς σημάδια σαπίλας ή φθοράς. Μια υπέροχη ευωδία αναδιδόταν από το σώμα του αγίου. Τα λείψανά του μεταφέρθηκαν αργότερα στην Κωνσταντινούπολη και ενταφιάστηκαν στην νέα εκκλησία της Αγίας Θεοτόκου που έχτισαν οι γονείς του δίκαιου Ευδόκιμου.» (Πρόλογος από την Αχρίδα)

Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Εκ γής η καλέσας σε, προς ουράνιους σκηνάς, τηρεί και μετά θάνατον, αδιαλώβητον, το σώμα σου Άγιε· σύ γαρ εν σωφροσύνη και σεμνή πολιτεία, μάκαρ έπολιτεύσω, μή μολύνας την σάρκα. Διό εν παρρησία Χριστώ, πρέσβευε σωθήναι ημάς.

Η ΠΥΞΙΔΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ

 

Άγιος Ιωάννης Κροστάνδης

Η καρδιά είναι ο πρώτος παράγοντας στη ζωή μας. Η καρδιακή γνώση προηγείται της νοησιαρχικής.

Η καρδιά βλέπει άμεσα, αστραπιαία, ενιαία. Αυτή η γνώση της καρδιάς μεταδίδεται στο νου, και μέσα στο νου χωρίζεται σε μέρη, αναλύεται σε συστατικά. Η αλήθεια ανήκει στη καρδιά και όχι στο νου. Στον εσωτερικό άνθρωπο και όχι στον εξωτερικό…

Στη κατάσταση της απιστίας για κάτι αληθινό και άγιο, η καρδιά συνήθως γεμίζει από στενοχώρια και φόβο. Αντίθετα στην ειλικρινή πίστη νοιώθει χαρά, ηρεμία, άνεση και ελευθερία. Η αλήθεια φανερώνεται και θριαμβεύει στις καταστάσεις της καρδιάς…

Εμείς έχουμε ένα βαρόμετρο ακριβείας, το οποίο δείχνει την άνοδο ή τη πτώση της πνευματικής μας ζωής. Και αυτό είναι η καρδιά. Μπορούμε να την ονομάσουμε και πυξίδα.

*****

Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. (Ψαλμός 50,12)

Κτίσε μέσα μου καρδιὰ καθαρή, Θεέ μου, καὶ μὲ πνεῦμα εὐθύτητας καὶ εἰλικρίνειας ἀνακαίνισέ με ἐσωτερικά.

ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ:Η ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΗ WOKE ΑΤΖΕΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ 2024

 

  Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ

Με κατάπληξι και βαθύτατο παραπικρασμό παρακολουθήσαμε την έναρξι των Ολυμπιακών Αγώνων 2024 στο Παρίσι του Γαλλικού Νομικού Πολιτισμού της κοιτίδας του Διοικητικού Δικαίου και διαπιστώσαμε την «απεγνωσμένη» προσπάθεια των διοργανωτών να επιβάλουν με μια βλάσφημη για τον Χριστιανισμό αντιπαραβολική εξεικόνισι του μνημειώδους έργου του Ντα Βίντσι «Μυστικός Δείπνος» την δική τους εικονοκλαστική αναπαράστασι με τρανς άτομα.

Η Woke ατζέντα και τα κέντρα που την προωθούν «αγωνίζονται» να επιβάλουν παγκοσμίως την ανατροπή της ανθρώπινης οντολογίας και φυσιολογίας με την προώθησι των LOATKI+, ως δήθεν συμπερίληψι της διαφορετικότητας και ως θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων που όμως δεν στηρίζονται στην μορφολογία του ανθρωπίνου σώματος, αλλά αντιθέτως είναι παράχρησι των σωματικών οργάνων και σαν φαλκίδευσι του ανθρωπίνου ερωτισμού που είναι το Ιερό εφαλτήριο ώστε να αποβαίνει ο άνθρωπος συνδημιουργός με τον Θεό.

Στην παράνοια λοιπόν της WOKE ατζέντας συστοιχήθηκε η πανηγυρική έναρξι των Ολυμπιακών Αγώνων, Παρίσι 2024.

Ο Ήλιος δεν έχει ανάγκη να επιβάλει την ύπαρξί του. Απλώς φωτίζει και θερμαίνει. Το σκοτάδι επιδιώκει την επιβολή του γιατί είναι αποκρουστικό. Αυτό διεπιστώθη και στο Παρίσι. Αλλά ότι κι αν μηχανευθούν, η μορφολογία και η φυσιολογία του ανθρωπίνου σώματος δεν αλλάσει και ο ανθρώπινος ερωτισμός, δημιούργημα της απείρου σοφίας του Θεού, εξαγγέλη με την πατρότητα και την μητρότητα την ομορφιά της ζωής απέναντι στην δυστυχία των LOATKI+. Ματαιοπονούν και ευτελίζονται.

ΟΧΙ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΡΕΥΜΑ!

 

   Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Δορμπαράκης

«Υπάρχουν, δυστυχώς, πολλοί που έχουν μπερδέψει τα πράγματα και δεν μπορούν να σκεφτούν λογικά. Μου λένε: προσπαθούμε να πάμε κόντρα στο ρεύμα και πολλές φορές αισθανόμαστε ανεδαφικοί και εξωπραγματικοί. Τους απαντώ: Όχι κόντρα στο ρεύμα, γιατί αυτό δεν είναι εύκολο. Να πηγαίνετε με το ρεύμα, αλλά να μη παρασύρεστε από αυτό. Όταν ο άνθρωπος έχει ενσωματώσει στο «Είναι» του τον Χριστό, γιατί να φοβηθεί το ρεύμα της εποχής του;» (Όσιος Παΐσιος αγιορείτης, από Τ. Μιχαλά, Τέσσερις ώρες με τον π. Παΐσιο, εκδ. Επέκταση, σελ. 91-92).

Ήταν μία διαπίστωση που πολλαπλώς επαναλάμβανε ο μεγάλος όσιος Παΐσιος ο αγιορείτης: πολλοί σύγχρονοι άνθρωποι και δη χριστιανοί βρίσκονται σε μεγάλη σύγχυση, είναι μπερδεμένοι, δεν μπορούν να σκεφτούν λογικά – για τον όσιο η λογική σκέψη ήταν καίριο στοιχείο για την ύπαρξη και της ίδιας της πνευματικής ζωής. Και δεν εννοούσε βεβαίως τη λογική ως κριτήριο της πίστεως – τούτο συνιστά τη βάση της αίρεσης ως διαστροφής της πίστεως στον χριστιανισμό – αλλά τη λογική ως ορθή όραση της πραγματικότητας, την απλή ματιά του κόσμου μέσα στον οποίο βρισκόμαστε.

Το παράδοξο στα λεγόμενα του αγίου ήταν ότι ως γνώρισμα της σύγχυσης του νου θεωρούσε να πηγαίνει κανείς κόντρα στο… ρεύμα! Κόντρα δηλαδή στο ρεύμα του κόσμου που κείται εν τω πονηρώ, που η προτεραιότητά του είναι η αμαρτία και η πονηρία, που ο Θεός αν δεν έχει διαγραφεί από τη ζωή του, έχει μπει οπωσδήποτε στο περιθώριο! Πώς λοιπόν χαρακτηρίζει έλλειψη λογικής σκέψης και σύγχυση την επαινούμενη θα έλεγε κανείς αυτήν κατάσταση; Δεν έρχεται σε σύγκρουση ο άγιος με τον απόστολο Παύλο για παράδειγμα που λέγει «μη συσχηματίζεσθε τω αιώνι τούτω», γιατί ακριβώς πρόκειται για συμπόρευση αμαρτίας;

Κι ασφαλώς ο άγιος αγιορείτης δεν έχει υπ’ όψιν του κάτι τέτοιο! Ήταν ο πρώτος που ζούσε και κήρυσσε την απομάκρυνση από κάθε τι αμαρτωλό και εγωιστικό, από κάθε τι που παρασύρει τον άνθρωπο στο ποτάμι των παθών και της πονηρίας. Απλώς στεκόταν με επιφύλαξη στο μπέρδεμα των ανθρώπων που ενώ νόμιζαν ότι βαδίζουν την πνευματική οδό, όχι μόνο δεν ένιωθαν χαρά και πληρότητα ζωής από την εναντίωσή τους προς το κακό, αλλά «αισθάνονταν ανεδαφικοί και εξωπραγματικοί», αισθάνονταν δηλαδή ότι έδαφός τους και αλήθεια τους δεν ήταν ο Χριστός, ο Οποίος είναι «η οδός, η αλήθεια και η ζωή». Μα αυτό δεν προσφέρει η πίστη, κατά τα αψευδή λόγια του Κυρίου; Εκείνος που θα περιπατήσει εν Αυτώ, θα αγωνίζεται δηλαδή να πορεύεται κατά τις άγιες εντολές του Κυρίου, θα μετατίθεται εκεί που είναι Εκείνος, η ύπαρξή του θα πλημμυρίζει από τη χάρη της παρουσίας Του, θα ζει ως άλλος Χριστός μέσα στον κόσμο! Οπότε η αίσθηση «του ανεδαφικού και του εξωπραγματικού» της «χριστιανικής» ζωής των ανθρώπων αυτών ήταν εξώφθαλμο σημάδι ότι δεν βρίσκονται αυτοί στην ορθή πορεία της πνευματικής ζωής, ότι όντως ήταν μπερδεμένοι, ότι ο Χριστός έλειπε τελικώς από τη ζωή τους.

Ποια η αληθινή έννοια της προτροπής του οσίου να μην πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα αλλά να το ακολουθούν; Όπως σημειώνει: «Να μην παρασύρεστε από αυτό»! Που σημαίνει: ό,τι ως πλαίσιο ζωής προσφέρει ο σύγχρονος κόσμος σ’ αυτό εντάσσουμε τον εαυτό μας χωρίς να αφηνόμαστε όμως στην επιρροή του προς την αμαρτία. Δεν μπορείς για παράδειγμα εσύ να χρησιμοποιείς… γαϊδουράκι, όταν όλος ο κόσμος χρησιμοποιεί αυτοκίνητο˙ δεν μπορείς εσύ να… ανάβεις φωτιά για να μεταδώσεις ένα μήνυμα, όταν ο κόσμος όλος χρησιμοποιεί την κινητή τηλεφωνία˙ δεν μπορείς εσύ να φοράς… φουστανέλα, όταν όλοι φοράνε παντελόνια˙ δεν μπορείς εσύ να καταφεύγεις σε… μάγους και γιατροσόφια, όταν η ιατρική τεχνολογία έχει κάνει αλματώδεις προόδους κ.ά.π.

Είναι ευνόητο έτσι ότι το ζητούμενο από τον όσιο είναι η διάκριση του χριστιανού και η αδιάκοπη εγρήγορσή του να μην παρασυρθεί. Ό,τι δηλαδή ο ίδιος ο Κύριος προσευχόταν στον Ουράνιο Πατέρα για τους μαθητές Του: «Πατέρα, δεν σε παρακαλώ να τους βγάλεις έξω από τον κόσμο, αλλά να τους κρατήσεις μακριά από τον πονηρό»! Ο χριστιανός ζει με άλλα λόγια μέσα στον κόσμο, πορεύεται κατά πώς πορεύονται οι περισσότεροι, αξιοποιεί οτιδήποτε προσφέρει ο κόσμος, αλλά προσπαθεί να μην επηρεασθεί από τη βρομιά και την αμαρτία του κόσμου. Δεν πηγαίνει το μυαλό μας στους πρώτους χριστιανούς, όπως περιγράφεται η ζωή τους από την καταπληκτική επιστολή προς Διόγνητο; Ας δούμε ένα μικρό απόσπασμά της: «οι χριστιανοί ούτε από τον τόπο που κατοικούν ούτε από τη γλώσσα που μιλούν ούτε από την εξωτερική ζωή τους διακρίνονται ανάμεσα στους ανθρώπους…Κατοικούν σε πόλεις ελληνικές και βάρβαρες, που έλαχε ο καθένας τους, ακολουθώντας τις τοπικές συνήθειες στα φορέματα και στο φαγητό και στον υπόλοιπο βίο κι όμως η πολιτεία τους φανερώνεται θαυμαστή και ομολογουμένως παράδοξη… Στη γη περνούν τις μέρες τους, αλλά στον ουρανό πολιτεύονται… Ό,τι είναι η ψυχή για το σώμα, είναι οι χριστιανοί για τον κόσμο».

Κι ό,τι προτρέπει ο όσιος καταλήγει στο πιο σημαντικό: Για να μπορεί να σταθεί ο χριστιανός με την εγρήγορση και τη διάκριση που πρέπει στον κόσμο απαιτείται το ένα χωρίς το οποίο όλα τα άλλα είναι μάταια. Ποιο; «Να ενσωματώσει στο είναι του τον Χριστό»! Όταν δηλαδή ο χριστιανός κατανοήσει ότι από την ώρα που βαπτίστηκε και χρίστηκε εν Εκκλησία έγινε μέλος Χριστού, ντύθηκε Εκείνον που περιέχει τα πάντα και δίνει ζωή και πνοή στα πάντα, έγινε κλήμα στο αμπέλι που είναι ο Ίδιος, άρα συνιστά μία συνέχεια και προέκτασή Του, τότε δεν υφίσταται κανένας απολύτως κίνδυνος για να παρασυρθεί στην αμαρτία. Ο χριστιανός δηλαδή έχει την «πρωτοβουλία» των κινήσεων, αυτός υπέρκειται του κόσμου, γιατί τον περιέχει εν Χριστώ και μπορεί να καθορίσει την πορεία του ανεξάρτητα και ελεύθερα από όποιες κακές επιρροές του. Όπως με άλλη διατύπωση σημείωνε και ο μέγας Πορφύριος ο καυσοκαλυβίτης; «Μη φοβάστε την αμαρτία. Αγαπήστε τον Χριστό και έτσι ελεύθερα και χαρούμενα πορευτείτε τη ζωή σας».

Ο ΘΕΟΣ ΟΛΑ ΤΑ ΑΝΕΧΕΤΑΙ,ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΓΕΙΑ...ΜΑΚΡΙΑ!

 

Ο Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης ελεγε:
-Εχουμε πήξει στον σατανισμό!!
Δεν ξέρεις ποιός μένει δίπλα σου και σε ποιούς ανάμεσα περπατάς....
Κάποτε παρακαλούσα θερμά τον Κύριο για μια ξαδέλφη μου, που είχε μπλέξει με την μαγεία.
Ξεπέρασα κάθε όριο, παρακαλώντας:
- ''Χριστέ μου, για το Αίμα που έχυσες πάνω στον Σταυρό, ελέησε και αυτήν την ψυχή!''
Έφαγα τότε έναν μπάτσο, που ήταν όλος δικός μου.
Ο Θεός όλα τα ανέχεται, αλλά από την μαγεία... μακριά!
Και κάποια άλλη φορά επιχείρησα κάτι τέτοιο και ερέθισα την οργή του Θεού, αλλά πρόλαβα ζητώντας ''ευλόγησον'' (συγγνώμη) και δεν έφαγα τον μπάτσο.
Φόβος και τρόμος είναι αυτά...

OI ΑΓΙΟΙ ΣΙΛΑΣ,ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ,ΕΠΑΙΝΕΤΟΣ,ΚΡΗΣΚΗΣ ΚΑΙ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

 

 

Οι Άγιοι Σίλας, Σιλουανός, Επαινετός, Κρήσκης και Ανδρόνικος, ήταν πέντε από τούς εβδομήκοντα μαθητές του Κυρίου. Όλοι υπηρέτησαν το Ευαγγέλιο του Χριστού «ἐν κόπῳ καὶ μόχθω, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι» (Β’ προς Κορινθίους, ια – 27). Δηλαδή, υπηρέτησαν τον Κύριο με κόπο και μόχθο, με αγρυπνίες πολλές φορές, με πείνα και δίψα στις μακρινές οδοιπορίες, με νηστείες, με ψύχος και γυμνότητα.

Ο Σίλας φυλακίστηκε μαζί με τον Παύλο στους Φιλίππους της Μακεδονίας (Πραξ. ιστ 25-39). Μετά από πολλούς μόχθους και αφού ακολούθησε τον Παύλο σε πολλές περιοδείες του, έγινε επίσκοπος Κορίνθου.

Ο Σιλουανός, από το αξίωμα του επισκόπου Θεσσαλονίκης, αγωνίσθηκε και βασανίστηκε για την πίστη του στον Κύριο.

Ο Επαινετός, από το αξίωμα του επισκόπου Καρθαγένης, αγωνίσθηκε και βασανίστηκε για την πίστη του στον Κύριο.

Ο Ανδρόνικος αγωνίστηκε και βασανίστηκε για την πίστη του στο Ευαγγέλιο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Ο Κρήσκης, τέλος, έγινε επίσκοπος Καρχιδονίας και από την θέση αυτή μόχθησε και υπηρέτησε το Θείο Ευαγγέλιο.

Να σημειώσουμε εδώ ότι ο Άγιος Ανδρόνικος, εορτάζεται μαζί με την Αγία Ιουνία και στις 17 Mαΐου, ενώ η εύρεση των τιμίων λειψάνων του εορτάζεται στις 22 Φεβρουαρίου.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι, ὡς οὐρανοὶ λογικοί, τὴν δόξαν ἀστράψαντες, τοῦ κενωθέντος ἐν γῇ, συμφώνως ὑμνείσθωσαν, Κρήσκης Σιλουναὸς τέ, καὶ ὁ ἔνθεος Σίλας, ἅμα σὺν Ἀνδρονίκω, Ἐπαινετὸς ὁ θεόφρων Χριστὸν γὰρ ἰκετεύουσι, σώζεσθαι ἅπαντας.

Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

 

π. Γεώργιος Θεοδωρόπουλος

Τρέχουμε να προλάβουμε τη ζωή και μετατρέψαμε τη ζωή μας σε ένα καταναλωτικό προϊόν με κοντινή ημερομηνία λήξης. Για να είμαστε ευτυχισμένοι πρέπει να είμαστε όμορφοι, αδύνατοι, γυμνασμένοι, πετυχημένοι, με πτυχία, με χρήματα, με καταναλωτικά αγαθά, να ξεπερνάμε το γείτονα σε ό,τι έχει και ό,τι κάνει.

Και τα παιδιά μας είναι τα υποπροϊόντα του δικού μας πολιτισμικού μοντέλου που σαπίζει και τελειώνει απλώνοντας παντού τη δυσωδία και τη μπόχα του…

Μέσα στο αδιάκοπο τρέξιμο για να κερδίσουμε τη ζωή (ή την επιβίωση), αφήσαμε τα παιδιά μας να τα εκπαιδεύει το Tik Tok, το Instagram, τα realities, οι «αστέρες» της showbiz, οι «πρυτάνεις» της δημοσιογραφίας, τα  χαζοχαρούμενα σήριαλ που προβάλουν ό,τι πιο ρηχό και κενό αρκεί να προκαλούν το γέλιο και να αποχαυνώνουν, οι  celebrities, η παρακμή και η υποκουλτούρα.

Τους μάθαμε πως πρέπει να γίνουν αγρίμια και θηρία για να επιβιώσουν και να μην τους «φάνε» οι άλλοι, να επιζητούν το γρήγορο, το εύπεπτο, το επιδερμικό στη ζωή τους. Μπολιάζουμε μέσα τους την ανηθικότητα και τη διαφθορά με το κάλυμμα του νομικισμού και του ηθικισμού. Τα ετοιμάζουμε για την «αρένα» της ζωής με ασπίδα και όπλο το «φαίνεσθαι» και το «έχειν» και όχι το «είναι». Σπέρνουμε μέσα τους την έπαρση, τον εγωισμό, τον ατομισμό, τη φιλαυτία και δε συνειδητοποιούμε ότι ο καρπός αυτού του σπόρου θα είναι ο πόνος και η δυστυχία στο υπόλοιπο της πορείας τους.

Τα σπρώχνουμε στο βόλεμα, στην αδιαφορία, στο μιμητισμό, στον καταναλωτισμό και μετά αισθανόμαστε μεγάλη έκπληξη που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν, να αγαπήσουν, να αγωνιστούν και να ενδιαφερθούν για τον εαυτό τους και για τον συνάνθρωπο. Ζητάμε λύσεις από παιδοψυχιάτρους, παιδοψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς όταν παρατηρούμε τις παραβατικές συμπεριφορές τους, τον εθισμό τους σε ουσίες και σε εξαρτήσεις, όταν τα βλέπουμε να αναζητούν  μικρές και μεγάλες διαφυγές και εκτονώσεις από τη μιζέρια και την κενότητα που τους βάλαμε στην ψυχή τους. Τα φορτώνουμε με φαρμακευτικές αγωγές μήπως καλυτερέψουν το άγχος, την οργή, τη θλίψη που βιώνουν.

Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσουμε τα εκπαιδευτικά προγράμματα που στοχεύουν στην άμβλυνση των συνειδήσεων της νέας γενιάς και τη μετάλλαξη της σε γρανάζι στον τροχό της Νέας Τάξης Πραγμάτων, τα τραγικά σχολικά βιβλία χωρίς αξίες, πρότυπα και ιδανικά, και τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία πολλών εκπαιδευτικών καταλαβαίνουμε πως το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο. Ήδη δεν μας προκαλεί καμιά έκπληξη που στις γιορτές που διοργανώνονται στα σχολεία (από τους συλλόγους γονέων!), τα παιδιά «διασκεδάζουν» με τα χειρότερα είδη της παρακμιακής μουσικής.

Το κενό που κουβαλάμε ως γονείς και ως κοινωνία είναι τεράστιο. Αυτό που κληροδοτούμε στη νέα γενιά δεν είναι τίποτα περισσότερο από αγκάθια και άνυδρος γη. Η δάδα που θέλουμε να τους μεταλαμπαδεύσουμε είναι σβηστή από καιρό. Και τα παιδιά μας παραμένουν ο καθρέφτης μας που δεν αντέχουμε να τον αντικρίσουμε. Τον προσπερνάμε βιαστικά για να μη διαπιστώσουμε ότι ο βασιλιάς είναι πολλά χρόνια τώρα θεόγυμνος.  

Αν κάποια στιγμή θελήσουμε να αλλάξουμε τις καταστάσεις θα πρέπει να κατεβούμε από το ροζ συννεφάκι που βρισκόμαστε. Είναι απαραίτητο να συνειδητοποιήσουμε την τραγικότητα των πραγμάτων αλλά και τη δική μας προσωπική ευθύνη, Να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε για όλους και για όλα και να πάψουμε να μεταθέτουμε τις ευθύνες αποκλειστικά και μόνο στους άλλους, να πετάμε τη μπάλα στην εξέδρα και περιμένουμε μήπως κάποιος φιλοτιμηθεί και την πιάσει. 

Η μεταμόρφωση ενός παραμορφωμένου κόσμου, χωρίς να παρακάμπτει τα εξωτερικά πολιτικά στοιχεία και τους θεσμούς, περνάει πρώτα από την προσωπική  αλλαγή προτεραιοτήτων του ανθρώπου και των κοινωνιών. Στην προσωπική κάθαρση των παθών και του του ανθρώπου ως βάση και θεμέλιο για την υγιή κοινωνία και τη συνέχεια της από τους νέους ανθρώπους. Να αντισταθούμε με τη βοήθεια και τη χάρη του Χριστού σε κάθε τι παρακμιακό. Μέσα μας και γύρω μας,..

Άλλωστε «δόξα είναι η ευθύνη της δικής μας αλλαγής»!

ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΓΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΜΥΣΤΙΚΟ ΔΕΙΠΝΟ:ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΑ ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗΣ

 

Την έντονη δυσαρέσκειά του εξέφρασε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος για το θέμα της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι.

Συγκεκριμένα, ερωτηθείς ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος για το συγκεκριμένο  θέμα, υπογράμμισε χαρακτηριστικά: “Όλα αυτά είναι άξια απόλυτης περιφρόνησης.”

Να σημειωθεί πως οι αντιδράσεις για την τελετή έναρξης ήταν έντονες, με πολλούς να αισθάνονται απογοήτευση και δυσφορία λόγω των αισθητικών επιλογών και των μηνυμάτων που προβλήθηκαν.

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ:ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΛΥΣΗ ΕΧ ΧΡΙΣΤΩ

 

Θέλω να καταλάβεις κι εσύ ότι δεν υπάρχει δυσκολία πού δεν έχει λύση εν τω Χριστώ. Δώσου στο Χριστό και Εκείνος θα σου βρει λύση.

«Να ζητάμε στην προσευχή μόνο τη σωτηρία της ψυχής μας. Δεν είπε ο Κύριος: «Ζητείτε δε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού…και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν»; (Ματθ. 6, 33• Λουκ. 12, 31).

Εύκολα, ευκολότατα ο Χριστός μπορεί να μας δώσει ό,τι επιθυμούμε. Και κοιτάξτε το μυστικό. Το μυστικό είναι να μην το έχετε στο νου σας καθόλου να ζητήσετε το συγκεκριμένο πράγμα. Το μυστικό είναι να ζητάτε την ένωσή σας με τον Χριστό ανιδιοτελώς, χωρίς να λέτε, «δώσ’ μου τούτο, εκείνο…». Είναι αρκετό να λέμε, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού• αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε. Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια. Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα.

ΟΤΑΝ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΑ,ΞΕΧΝΑΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΤΗ ΝΗΣΤΕΙΑ

 

π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

Όταν πονούσε έλεγε: Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν.

Ο Θεός επιτρέπει να υποφέρουν από φρικτές αρρώστιες δίκαιοι και ενάρετοι άνθρωποι για να καθαριστούν και από τα ελάχιστα ίχνη των παθών τους και για να πάρουν μεγαλύτερο στεφάνι στον ουρανό.

Εξ άλλου, αφού στον Υιό του τον αγαπητό επέτρεψε να υποφέρει και να πεθάνει επί του σταυρού, τι να πούμε για τους ανθρώπους, οι οποίοι, όσο άγιοι κι αν είναι, έχουν ρύπους και κηλίδες από αμαρτίες.

Όλοι όσοι έχουμε περάσει πόνους, είτε ψυχικούς είτε σωματικούς, ξέρουμε ότι ποτέ δεν κάναμε τόση προσευχή και σε ποιότητα και σε έκταση, όση κάναμε όταν είμαστε στο κρεβάτι του πόνου ή όταν κάποια βαριά θλίψη μας δοκιμάζει.

Ενώ όταν τα έχουμε όλα, ξεχνάμε και την προσευχή και τη νηστεία και πάρα πολλά πράγματα. Γι’ αυτό ο Θεός επιτρέπει τον πόνο.

O ΑΓΙΟΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

 

Ο Άγιος Καλλίνικος κατάγονταν από την Κιλικία. Ήταν ευσεβής και ενάρετος και είχε σαν έργο ζωής την κατήχηση των εθνικών με σκοπό τη σωτηρία τους. Όταν έφθασε στην Αίγυπτο, φανατικοί ειδωλολάτρες εξεγέρθηκαν εναντίον του, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον ηγεμόνα Σακέρδωνα. Αυτός, υποκρινόμενος, έδειξε ότι λυπάται, και για να κάμψει το φρόνημα του Καλλινίκου, ανέφερε δήθεν περιστατικά πρώην γενναίων χριστιανών, που όταν αντίκρισαν τα σκληρά βάσανα, αρνήθηκαν την πίστη τους. Ο Καλλίνικος, αντιλαμβανόμενος την υποκρισία του ηγεμόνα, μειδίασε και του είπε: «Μην αναβάλλεις, έπαρχε, να λάβεις πείρα της δύναμης με την οποία ο Χριστός οπλίζει τους γνήσιους πιστούς Του. Γρήγορα ετοίμασε όλα σου τα κολαστήρια όργανα, φωτιά, ξίφη, τροχούς, μαχαίρια, μαστίγια και ό,τι άλλο σκληρό μαρτύριο έχεις. Όλα αυτά και άλλα περισσότερα και σκληρότερα βασανιστήρια ποθώ για την αγάπη του Χριστού». Πράγματι, ο έπαρχος τον μαστίγωσε σκληρά. Του φόρεσε παπούτσια, τα οποία είχαν καρφιά και τον ανάγκασε να τρέχει μέχρι την πόλη της Γάγγρας σε απόσταση ογδόντα στάδια. Έσκισε τις σάρκες του με σιδερένια νύχια και όπως ήταν μισοπεθαμένος, τον έδεσε πίσω από ένα άγριο άλογο, που τον έσυρε για πολλά χιλιόμετρα. Τόση ήταν η λύσσα του έπαρχου, που πρίν ο Καλλίνικος αφήσει την τελευταία του πνοή, τον έριξε μέσα στη φωτιά. Έτσι ένδοξα πήρε το στεφάνι του μαρτυρίου. Η δε σύναξη του γινόταν κοντά στην γέφυρα του Iουστινιανού, και κοντά σε κάποιο μέρος που λεγόταν Πετρίον.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Κλῆσιν σύνδρομον, ἔχων τῷ βίῳ, νίκος καλλίστον, ἤρας ἐν ἄθλοις, καταλλήλως γεγονῶς ὁ προκέκλησαι, σὺ γὰρ καλῶς τὸν ἀγῶνα τελέσας σου, ὡς νικητὴς ἐδοξάσθης Καλλίνικε. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ ΕΚΕΙΝΟΥΣ...

 

Ευχαριστώ όλους εκείνους που γελούν με τα όνειρά μου … εμπνέουν τη φαντασία μου…

Ευχαριστώ όλους όσους με γεμίζουν ψέματα … μου δίνουν τη δύναμη της αλήθειας…

Ευχαριστώ όλους εκείνους που δεν έχουν πιστέψει σε μένα … μου έμαθαν πως μετακινούνται τα βουνά.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με πολεμούν… προκαλούν το θάρρος μου…

Ευχαριστώ όλους εκείνους που ήθελαν να μου επιβάλουν περιορισμούς. μου δίδαξαν την αξία της ελευθερίας.

Ευχαριστώ όλους όσους μου έχουν προκαλέσει σύγχυση… έχει γίνει σαφής η θέση μου.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με έχουν εγκαταλείψει.. . Μου έδωσαν χώρο για να δημιουργήσω.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με έχουν προδώσει, όσους καταχράστηκαν τα αισθήματα μου.μου επέτρεψαν να είμαι προσεκτικός.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με έχουν βλάψει.με έμαθαν να αναπτύσσομαι μέσα από τον πόνο.

Ευχαριστώ όλους εκείνους που διαταράσσουν την ηρεμία μου δημιουργώντας μου προβληματα.μου έδωσαν δύναμη να τα αντιμετωπίζω.

Ευχαριστώ όλους εκείνους που με έριξαν στο έδαφος.μου έδωσαν την ευκαιρία και τη δύναμη να μάθω να σηκώνομαι.

Ευχαριστώ όλους εκείνους που έχουν κερδίσει εις βάρος μου .. μου έδειξαν ότι όλοι είναι σε θέση να χάσουν.

Το πιο σημαντικό. θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους με αγαπούν όπως κι εγώ. Σας ευχαριστώ.

ΑΠΕΘΑΝΟΝ ΕΝ ΤΟΙΣ ΥΔΑΣΙ

“Οἱ δὲ ἐξελθόντες ἀπῆλθον εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων· καὶ ἰδοὺ ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν”. (Ματθ. 8,32)
“Αὐτοὶ βγῆκαν καὶ πῆγαν στὸ κοπάδι τῶν χοίρων. Καὶ ὅλο τὸ κοπάδι ὅρμησε καὶ γκρεμίστηκε στὴ λίμνη καὶ πνίγηκαν μέσα στὰ νερά”.

    Είναι συγκλονιστική η εικόνα του Χριστού να εκδιώκει την ομάδα των δαιμόνων από τους δύο ανθρώπους των Γερσενηνών. Οι δαίμονες ζητούνε την άδεια να πάνε στην αγέλη των χοίρων, ζώων που ο μωσαϊκός νόμος δεν επέτρεπε να τρώγονται από τους Ιουδαίους και οι κάτοικοι της χώρας υποκριτικά τα ανέτρεφαν για να τα πουλάνε στους ειδωλολάτρες, χωρίς να δείχνουν ότι παραβιάζουν τα θρησκευτικά τους έθιμα. Εκείνη τη στιγμή που ο Χριστός επιτρέπει στους δαίμονες να εισέλθουν στους χοίρους, βλέπουμε το κακό να θριαμβεύει, να καθιστά τον κόσμο μανιακό, ακόμη και η κτίση να υποτάσσεται στο σκοτάδι της καταστροφής που ο διάβολος φέρνει. Και όλη η αγέλη πέφτει στη θάλασσα και πνίγεται, δείχνοντας πως ούτε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης μπορεί να λειτουργήσει, όταν ο άνθρωπος παραδίδεται στη δύναμη του πονηρού.
    Εκτός από την έλλειψη πίστης ότι το κακό δεν είναι αφηρημένο και αποπροσωποποιημένο, ο σύγχρονος άνθρωπος μοιάζει πολύ με τους Γεργεσηνούς εκείνης της εποχής. Επκαλείται μία ταυτότητα, την οποία όμως δεν θέλει να την στηρίξει. Εκείνοι έλεγαν ότι ήταν Ιουδαίοι και πιστοί στον Θεό. Ο σύγχρονος άνθρωπος επικαλείται τον ανθρωπισμό, τα δικαιώματα, την συνύπαρξη, την συμπερίληψη. Εκείνοι θεωρούσαν ότι το φαίνεσθαι ήταν αρκετό για να δείχνουν πιστοί. Ο σύγχρονος άνθρωπος λησμονεί ότι τίποτα δεν είναι γνήσιο αν δεν μπορεί να μπολιαστεί με την αγάπη, αλλά και με τον σεβασμό στους άλλους. Ο σεβασμός έγκειται στην ανοχή, όχι στην προτυποποίηση. Υπάρχει κακό. Υπάρχει αμαρτία. Υπάρχουν πάθη. Γίνονται λάθη. Αποτυγχάνουμε. Όπως οι Γεργεσηνοί προσποιούνταν ότι δεν τρέχει τίποτα με το να βόσκουν χοίρους, καθώς μάλιστα έδιωξαν τον Χριστό από τα μέρη τους, γιατί αποκάλυψε το υποκριτικό τους πρόσωπο, την μάσκα της δήθεν αποδοχής της ιουδαϊκής ταυτότητας, η οποία όμως εξυπηρετούσε μόνο τα συμφέροντά τους, έτσι και ο σύγχρονος άνθρωπος θεωρεί ότι μπορεί να επικαλείται τις ανθρωπιστικές αξίες, αρνούμενος στο όνομά τους το κακό, την αμαρτία, την αποτυχία. Και διώχνει την πίστη και τον Χριστό από την ταυτότητά του, για να μην ενοχλείται από την αλήθεια και για να μη γιατρευτεί, καθώς η ταυτότητά του εχει ζυμωθεί πλέον με την υποκρισία του κακού και δεν αλλάζει.
    Η αγέλη των χοίρων πνίγηκε. Το κακό, στις υπάρξεις των δαιμόνων συνεχίζει να πορεύεται στον κόσμο, να παραποιεί την αλήθεια, να απομονώνει τον άνθρωπο από τον πλησίον του, να τον καθιστά χαλεπό λίαν, καθότι ο ατομοκεντρικός εαυτός μας δεν μπορεί να συνυπάρξει παρά μόνο με όσους τον αποδέχονται. Και θεωρούμε τις αμαρτίες μας πρότυπο. Η παρουσία του Χριστού, διαλεκτική, ιαματική, μεταμορφωτική, δεν μας αγγίζει. Προτιμούμε να συνεχίσουμε στην οδό του κακού, ακόμη κι αν κατά βάθος γνωρίζουμε ότι μας περιμένει ο πνευματικός θάνατος, ίσως γιατί έχουμε νικηθεί κατά κράτος από τον μηδενισμό που θριαμβεύει στους καιρούς μας. Έχουμε γίνει απορριπτικοί της ελπίδας και γι’  αυτό τελικά αρνούμαστε να δούμε τον Χριστό ως αλήθεια.
    Ο Χριστός φεύγει από τους Γεργεσηνούς. Μας δείχνει ότι η ελευθερία είναι αδιαπραγμάτευτη. Είναι μία υπόμνηση σε όσους από εμάς μπαίνουμε στον πειρασμό να αντιτάξουμε οφθαλμόν αντί οφθαλμού. Να ζητήσουμε επί πίνακι την κεφαλή των αμαρτανόντων. Να θεωρήσουμε τις πεποιθήσεις μας ως αυτάρκεις. Η αγάπη ξέρει να αποχωρεί. Προσεύχεται σιωπηλά και συνείζει αλλού το έργο της σποράς της αλήθειας, της αντίστασης στο κακό, της πρόταξης της πίστης. Ας μη φοβόμαστε τους χαλεπούς λίαν, ούτε τους υποκριτές. Ας πορευόμαστε ιματισμένοι και σωφρονούντες πνευματικά δίπλα στον Χριστό και στη ζωή της Εκκλησίας.  Και ας είμαστε ειλικρινείς και στις δικές μας πτώσεις. Μετανοούντες και αγαπητικοί!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Η ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ Η ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ

 

 

Τη μνήμη της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, τιμά σήμερα, 28 Ιουλίου, η Εκκλησία μας. Οσία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου – Η Οσία Ειρήνη έζησε στα χρόνια της βασίλισσας Θεοδώρας, που αναστήλωσε τις άγιες εικόνες.

Η Ειρήνη καταγόταν από την Καππαδοκία και διακρινόταν όχι μόνο για την ευσέβειά της, αλλά και για την σωματική ωραιότητά της και για την ευγενή ανατροφή της. Είχε ζητηθεί λοιπόν σε γάμο, από διακεκριμένο άνδρα του παλατιού και ξεκίνησε για το Βυζάντιο. Στη διαδρομή όμως, πέρασε από τη Μονή του Χρυσοβαλάντου και τόσο ελκύστηκε από τη συναναστροφή των καλογριών, ώστε πήρε τη μεγάλη απόφαση να παραμείνει μαζί τους. Έτσι απέρριψε τις κοσμικές δόξες, γύρισε στην πατρίδα της, πούλησε τα υπάρχοντά της, βοηθώντας πολλούς φτωχούς και τα υπόλοιπα χρήματα τα εναπόθεσε στη Μονή. Έγινε μοναχή και η ζωή της μέσα στο μοναστήρι υπήρξε πολύ ασκητική και αγία.

Όταν πέθανε η ηγουμένη, η Ειρήνη, παρά την άρνηση της, ορίστηκε διάδοχος της. Από τη νέα της θέση, επετέλεσε τα καθήκοντα της άριστα. Ο Θεός μάλιστα, την προίκισε με το προφητικό και θαυματουργικό χάρισμα. Έτσι διά της προσευχής της, απάλλαξε πολλούς από τα δαιμόνια. Προαισθάνθηκε τον θάνατο της και απεβίωσε ειρηνικά, γεμάτη χαρά για το ευχάριστο ουράνιο ταξίδι της.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Βασιλείας γήινους πάλαι οὐκ ἔτυχες, ἀλλ’ ἄφθάρτων στεφάνων νῦν σὲ ἠξίωσεν, ὁ Νυμφίος σου Χριστὸς ὁ ὡραιότατος, ᾧ καθιέρωσας σαυτήν, ὅλῃ καρδίᾳ καὶ ψυχῇ, Εἰρήνη Ὁσία Μῆτερ, Χρυσοβαλάντου ἡ δόξα, ἡμῶν δὲ προσφυγὴ καὶ βοήθεια.

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ:ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ Ε'

 

Ὁ Χριστὸς ἦλθε στὰ μέρη τῶν Γεργεσηνῶν. Καθ’ ὁδὸν συνάντησε δυὸ δαιμονισμένους σὲ φοβερὴ κατάσταση, λόγῳ τῆς κατοχῆς τους ἀπὸ πλῆθος πονηρῶν πνευμάτων. Οἱ δαίμονες ζήτησαν ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ μποῦν σὲ μιὰ ἀγέλη χοίρων καὶ ὁ Κύριος τὸ ἐπέτρεψε. Μὲ τὴν εἴσοδο τῶν δαιμόνων στοὺς χοίρους, ἡ ἀγέλη ὁλόκληρη ὅρμησε στὸ γκρεμὸ καὶ πνίγηκε στὴ θάλασσα. Μπρὸς στὸ φαινόμενο αὐτό, οἱ κάτοικοι ζήτησαν ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ φύγει ἀπὸ τὴ χώρα τους, φοβούμενοι χειρότερες συμφορὲς ἀπὸ τὴν παρουσία του (Κυριακὴ Ε΄ Ματθαίου).

 Οἱ εὐαγγελιστὲς Μᾶρκος καὶ Λουκᾶς ἀναφέρονται στὸ γεγονός, σημειώνοντας τὴν (ὁπωσδήποτε δευτερεύουσα) λεπτομέρεια, πὼς ἐπρόκειτο γιὰ ἕναν δαιμονιζόμενο. Ἀναφέρουν τὸν ἕνα ἀπὸ τοὺς δύο, ποὺ φαίνεται πὼς ἦταν χειρότερος ἀπὸ τὸν ἄλλο καὶ τὸν ἔτρεμε ὅλη ἡ περιοχὴ (ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς). Ἰδιαίτερη ὅμως σημασία ἔχει ἡ περιγραφὴ καὶ ἀπὸ τοὺς τρεῖς εὐαγγελιστὲς τῆς φριχτῆς κατάστασης, στὴν ὁποία εἶχαν περιέλθει οἱ ἄνθρωποι αὐτοί. Κατοικοῦσαν στὰ μνήματα, περιπλανιόντουσαν στὶς ἐρήμους καὶ στὰ βουνά, ἔσπαγαν τὶς σιδερένιες ἁλυσίδες μὲ τὶς ὁποῖες προσπαθοῦσαν νὰ τοὺς περιορίσουν οἱ ἄνθρωποι, κυκλοφοροῦσαν χωρὶς ἐνδύματα, κατέκοπταν τὸ σῶμα τους μὲ πέτρες. Ἦταν «χαλεποὶ λίαν». Ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῶν ἀνθρώπων. Κανένας δὲν τολμοῦσε νὰ κυκλοφορήσει στὸν δρόμο τους.

Στὸ πρόσωπό τους φαίνεται καθαρὰ ἡ θλιβερὴ κατάληξη τῆς συνοίκησης μὲ τὸν διάβολο. Στὸν Παράδεισο ὁ ὄφις ὑποσχέθηκε στὸν ἄνθρωπο θέωση. «Ἔσεσθε ὡς θεοί». Ἀντὶ γι’ αὐτὸ τὸν ὁδήγησε στὴν ἔσχατη ἀπαξίωση. Ἡ εἰκόνα τῆς ἐξωτερικῆς ἀθλιότητας τῶν δαιμονισμένων ἀντικατόπτριζε τὴν κατὰ πολὺ φρικωδέστερη κατάσταση τῆς ψυχικῆς τους ἐξαθλίωσης ποὺ προηγήθηκε. Ὁ διάβολος ἀντὶ τῆς θέωσης ποὺ ὑποσχέθηκε, ἀπογύμνωσε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ ὅλο τὸν πλοῦτο του. Τὸν ἄφθονο πλοῦτο τῆς θείας Χάριτος, μὲ τὴν ὁποία τὸν περιέβαλλε ὁ Θεός, ἐν εἴδει «θεοϋφάντου στολῆς». Ἀποκτώντας κυριαρχία πάνω του ὁ διάβολος, λεηλάτησε συστηματικὰ τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ ὅλα τὰ χαρίσματα τοῦ Θεοῦ, κληροδοτώντας του τὴ δική του πνευματικὴ φτώχεια καὶ ἀποδεικνύοντάς τον γυμνό, πρῶτα στὴν ψυχὴ καὶ μετὰ καὶ στὸ σῶμα.

Ὅταν βλέπουμε τὴ σωματικὴ γύμνωση τοῦ ἀνθρώπου, ἂς γνωρίζουμε ὅτι ἔχει προηγηθεῖ ἡ ψυχικὴ δήωση, ἡ λεηλασία του ἀπὸ τὸν διάβολο. Ἰδίως στὴν ἐποχή μας ἔχει αὐξηθεῖ κατακόρυφα τὸ φαινόμενο τῆς σωματικῆς γύμνωσης, ἐπειδή, κάτω ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τοῦ διαβόλου, ἔχει ἀπογυμνωθεῖ ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸ χάρισμα τῆς σεμνότητας. Ἔντεχνα ὁ ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπέβαλε τὴν κυριαρχία συγχρόνων εἰδώλων. Ἡ μόδα εἶναι ὁ σύγχρονος θεός. Καὶ ξεγυμνώνει ἀσύστολα τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὴν ἀνυπέρβλητη ὀμορφιὰ τῆς σεμνότητας καὶ ἐν συνεχείᾳ τὸ σῶμα ἀπὸ τὰ ἐνδύματα. Ὁ ἄνθρωπος περιφέρει ὡς προσὸν τὴ γύμνωσή του, καμαρώνει γιὰ τὸ κατάντημά του.

Ὁ διάβολος εἶναι φτωχός. Δὲν ἔχει τίποτε νὰ μᾶς δώσει. Καὶ μᾶς μισεῖ θανάσιμα. Ὁ Θεὸς εἶναι πλούσιος. Μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει τὰ πάντα. Νὰ μᾶς κάνει πράγματι θεούς. Καὶ θέλει νὰ τὸ κάνει, γιατὶ μᾶς ἀγαπάει παράφορα. Καὶ ὅμως ἐμεῖς ἀγαπᾶμε τὸν διάβολο ποὺ μᾶς μισεῖ καὶ τὴ φτώχεια του καὶ ὄχι τὸν Κύριο ποὺ μᾶς ἀγαπᾶ καὶ θέλει νὰ μᾶς χαρίσει τὸν ἄμετρο πλοῦτο του.
«Τεκνία, φυλάξατε ἑαυτοὺς ἀπὸ τῶν εἰδώλων· ἀμήν» (Α΄ Ἰω. 5, 21).

π. Δημητρίου Μπόκου

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28/07/24-ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ Η' 28-Θ'1

 

Πρωτότυπο Κείμενο

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ ᾿Ιησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι, ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης. Καὶ ἰδοὺ ἔκραξαν, λέγοντες· Τί ἡμῖν καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς; Ἦν δὲ μακρὰν ἀπ᾿ αὐτῶν ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη. Οἱ δὲ δαίμονες παρεκάλουν αὐτὸν λέγοντες· Εἰ ἐκβάλλεις ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων. Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Ὑπάγετε. Οἱ δὲ ἐξελθόντες, ἀπῆλθον εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων. Καὶ ἰδοὺ, ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν, καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν. Οἱ δὲ βόσκοντες ἔφυγον· καὶ ἀπελθόντες εἰς τὴν πόλιν, ἀπήγγειλαν πάντα καὶ τὰ τῶν δαιμονιζομένων. Καὶ ἰδοὺ πᾶσα ἡ πόλις ἐξῆλθεν εἰς συνάντησιν τῷ ᾿Ιησοῦ· καὶ ἰδόντες αὐτὸν, παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν.  Καὶ ἐμβὰς εἰς πλοῖον, διεπέρασε, καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν.

Νεοελληνική Απόδοση

Εκείνο τον καιρό, ήρθε ο Ιησούς στην περιοχή των Γεργεσηνών όπου τον συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι που έρχονταν από τα μνήματα, τόσο φοβεροί, που κανένας δεν τολμούσε να περάσει από κείνον το δρόμο. Και με κραυγές του είπαν: «Τι δουλειά έχεις εσύ μ΄εμάς Υιέ του Θεού; Ήλθες εδώ για να μας βασανίσεις πριν την ώρα μας;» Μακριά απ΄ αυτούς έβοσκε ένα κοπάδι από πολλούς χοίρους. Και οι δαίμονες τον παρακαλούσαν λέγοντας: «Αν είναι να μας διώξεις, άφησέ μας να πάμε στο κοπάδι των χοίρων». Και εκείνος τους είπε: «Πηγαίνετε». Αυτοί βγήκαν και πήγαν στο κοπάδι των χοίρων. Και όλο το κοπάδι των χοίρων όρμησε και γκρεμίστηκε στη λίμνη και πνίγηκαν μέσα στα νερά. Τότε οι βοσκοί έφυγαν, πήγαν στην πόλη και ανάγγειλαν όλα τα συμβάντα και ό,τι έγινε με τους δαιμονισμένους. Βγήκε τότε όλη η πόλη να συναντήσει τον Ιησού, κι όταν τον είδαν, τον παρακάλεσαν να φύγει από την περιοχή τους. Ο Ιησούς επιβιβάστηκε στο πλοίο, διέσχισε τη λίμνη και ήρθε στην πόλη του.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28/07/24-ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ Ι' 1-10

 

Πρωτ. Φιλίππου Φιλίππου

Πρωτότυπο Κείμενο

Ἀδελφοί, ἡ μὲν εὐδοκία τῆς ἐμῆς καρδίας καὶ ἡ δέησις πρὸς τὸν Θὸν ὑπὲρ αὐτῶν εἰς σωτηρίαν. Μαρτυρῶ γὰρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἀλλ΄ οὐ κατ΄ ἐπίγνωσιν· ἀγνοοῦντες γὰρ τὴν τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνην, καὶ τὴν ἰδίαν ζητοῦντες στῆσαι, τῇ δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑπετάγησαν· τέλος γὰρ νόμου Χριστὸς εἰς δικαιοσύνην παντὶ τῷ πιστεύοντι. Μωϋσῆς γὰρ γράφει τὴν δικαιοσύνην τὴν ἐκ τοῦ νόμου ὅτι ὁ ποιήσας ἄνθρωπος ζήσεται ἐν αὐτῇ. Ἡ δὲ ἐκ πίστεως δικαιοσύνη οὕτως λέγει· Μὴ εἴπῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου· Τίς ἀναβήσεται εἰς τὸν οὐρανόν; τοῦτ΄ ἔστι Χριστὸν καταγαγεῖν· ἤ, Τίς καταβήσεται εἰς τὴν ἄβυσσον; τοῦτ΄ ἔστι Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ἀναγαγεῖν. Ἀλλὰ τί λέγει; Ἐγγύς σου τὸ ῥῆμά ἐστιν, ἐν τῷ στόματί σου καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ σου· τοῦτ΄ ἔστι τὸ ῥῆμα τῆς πίστεως ὃ κηρύσσομεν. Ὅτι ἐὰν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κύριον Ἰησοῦν, καὶ πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεὸς αὐτὸν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ· καρδίᾳ γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν.

Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, η σφοδρή επιθυμία της καρδιάς μου και η δέηση μου στον Θεό είναι να οδηγηθούν οι Ιουδαίοι στη σωτηρία. Μπορώ να σας βεβαιώσω πως έχουν ζήλο Θεού, αλλά χωρίς τη σωστή γνώση. Γι αυτό, στην πράξη αγνοούν το γεγονός πως μόνο ο Θεός μπορεί να δικαιώσει τον άνθρωπο, και προσπαθούν με κάθε τρόπο να διακαιωθούν με τα έργα τους. Το αποτέλεσμα είναι πως δεν αποδέχτηκαν τη δικαίωση που προσφέρει ο Θεός μέσω του Χριστού. Γιατί ο Χριστός είναι το τέλος του νόμου, αφού εκπληρώνει τον σκοπό του, δίνοντας της σωτηρία σ´ όποιον πιστεύει. Ο Μωυσής γράφει για τη δικαίωση που προέρχεται από τον νόμο, ότι όποιος πράττει σύμφωνα με τις εντολές του νόμου, θα βρει σ´ αυτές  τη ζωή. Για τη δικαίωση όμως που πηγάζει από την πίστη, λέει, Μην αναρωτηθείς , ποιός μπορεί ν´ ανέβει στον ουρανό, για να κατεβάσει δηλαδή τον Χριστό. Ούτε να πεις, ποιός μπορεί να στον άδη, για ν´ ανεβάσει δηλαδή τον Χριστό από τους νεκρούς. Αλλά τι λέει, Κοντά σου είναι ο λόγος, στο στόμα σου και στη καρδιά σου, και εννοεί τον λόγο της πίστεως που κηρύττουμε. Αν ομολογήσεις με το στόμα σου πως ο Ιησούς είναι ο Κύριος και πιστέψεις με την καρδιά σου πως ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς, θα βρεις τη σωτηρία. Πραγματικά, όποιος πιστεύει με την καρδιά του, οδηγείται στη δικαίωση, κι όποιος ομολογεί με το στόμα, οδηγείται στη σωτηρία.

ΟΙ ΣΥΜΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

 

«Οι συμφορές και οι κίνδυνοι δίδαξαν πολλούς να προσεύχονται. Μ’ επισκέφτηκε κάποτε στην αποθήκη τροφίμων ένας στρατιωτικός, που κατευθυνόταν στη Θεσσαλονίκη. Η ψυχή μου τον αγάπησε και του λέγω: «Προσεύχου στον Κύριο να λιγοστέψουν οι θλίψεις». Κι αυτός απαντά: «Ξέρω να προσεύχομαι. Το έμαθα στον πόλεμο, όταν ήμουν στις μάχες. Παρακαλούσα θερμά τον Κύριο να με φυλάξει ζωντανό. Τα βόλια έπεφταν, τα βλήματα έσκαζαν και λίγοι έμειναν στη ζωή. Αν και πήγα πολλές φορές στη μάχη, ο Κύριος με φύλαξε». Ενώ τα έλεγε αυτά, έδειχνε πως προσευχόταν και από τη στάση του σώματός του φαινόταν πως ήταν όλος βυθισμένος στον Θεό» (Οσίου Σωφρονίου, Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας). 

Ένας από τους πιο βαθιά προσευχομένους ανθρώπους της συγχρόνου εποχής, που θα πει τους ολοκληρωτικά στραμμένους με μεγάλο πόθο στην αγάπη του Θεού, ήταν ο μεγάλος όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης. Ο εξίσου μεγάλος Σωφρόνιος ευτύχησε, όπως ομολογεί, να έχει ως Γέροντά του τον Σιλουανό τα τελευταία οκτώ έτη της ζωής του οσίου και ευτυχήσαμε και εμείς μαζί του, γιατί ο Θεός τον φώτισε και διέσωσε τα πολύτιμα χειρόγραφά του, τα οποία και σχολίασε μυώντας μας στο απόθετο κάλλος τους, συνεπώς φέρνοντας ενώπιόν μας έστω και ως υποψία κάτι από τη βαθιά καρδιά του μεγάλου Αθωνίτη.

Όχι μόνο τα σχόλια του μαθητή και υποτακτικού αγίου Σωφρονίου, αλλά κυρίως τα ίδια τα έργα του οσίου Σιλουανού αποκαλύπτουν ότι κάθε λόγος του οσίου είναι καρπός και απαύγασμα προσευχής. Εκείνος, ως αληθώς προσευχόμενος, είχε τον φωτισμό να διακρίνει ακόμη και από τη στάση του ανθρώπου που συναντούσε αν όντως αυτός σχετιζόταν με τον Θεό εν προσευχή ή όχι – ό,τι επισημαίνει ο απόστολος Παύλος για τον αληθινό χριστιανό: «ο πνευματικός ανακρίνει πάντα, αυτός δε υπ’ ουδενός ανακρίνεται». Το ομολογεί απερίφραστα ο όσιος: «και από τη στάση του σώματός του φαινόταν πως ήταν όλος βυθισμένος στον Θεό». Εμείς το καταλαβαίνουμε από τα κείμενά του, γιατί μιλούν για την προσευχή, τις προϋποθέσεις αυτής, τα ενεργήματά της, τις δυσκολίες και τους κινδύνους που μπορεί να αναπτυχθούν από τη μη ορθή εξάσκησή της, με τον τρόπο που βλέπουμε στην Αγία Γραφή, στους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας, στους βίους των αγίων μας. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και σοφοί μεγάλοι σύγχρονοι θεολόγοι και ιεράρχες έχουν εν ταπεινώσει ομολογήσει ότι κάθε πρόταση του αγίου Σιλουανού μπορεί να αποβεί έναυσμα για ολόκληρη πραγματεία – είναι τέτοιο το βάθος της σοφίας του λόγου του που απαιτούνται πολλοί άλλοι λόγοι για να αναλυθεί και να γίνει σαφές σε εμάς τους πολλούς.

Ας δώσουμε ένα δείγμα από τον λόγο του για την προσευχή: «Όποιος αγαπά τον Κύριο, σκέφτεται πάντα Εκείνον και η θύμηση του Θεού γεννά την προσευχή. Αν δεν θυμάσαι τον Κύριο, τότε και δεν θα προσεύχεσαι∙ και χωρίς την προσευχή δεν θα παραμείνει η ψυχή στην αγάπη του Θεού, γιατί η χάρη του Αγίου Πνεύματος έρχεται με την προσευχή».

«Η προσευχή δίνεται στον προσευχόμενο. Η προσευχή που γίνεται μόνο από συνήθεια, χωρίς καρδιά συντετριμμένη για τις αμαρτίες της, δεν είναι αρεστή στον Θεό. Θα διακόψω για λίγο τον λόγο για την προσευχή. Νοσταλγεί η ψυχή μου τον Κύριο και Τον αναζητώ με πόθο και η ψυχή μου δεν μπορεί να σκέφτεται τίποτε άλλο».

«Ω άνθρωπε, μάθε την κατά Χριστόν ταπείνωση και θα σου χαρίσει ο Κύριος να γευτείς τη γλυκύτητα της προσευχής».

Τι λέει επιπλέον όμως ο όσιος Σιλουανός στο απόσπασμα του λόγου του με το οποίο ξεκινήσαμε; Ότι βεβαίως ο ίδιος ο Κύριος διδάσκει την προσευχή σ’ εκείνον που αγωνίζεται σ’ αυτήν: «Αυτός εστιν ο διδούς ευχήν τω ευχομένω» κατά τη Γραφή, όμως και «οι συμφορές και οι κίνδυνοι δίδαξαν πολλούς να προσεύχονται». Διότι όπως είναι ευνόητο στις δύσκολες αυτές καταστάσεις όπου διακυβεύεται η ίδια η ζωή του ανθρώπου η μόνη καταφυγή, ιδίως για έναν χριστιανό, είναι ο Θεός. Όταν δεν έχεις κανένα ανθρώπινο και επίγειο αποκούμπι – και στις συμφορές και στους κινδύνους πράγματι εξανεμίζονται όλα τα ανθρώπινα στηρίγματα – πού αλλού να στραφείς πέραν του Θεού σου; Ακόμη και δηλωμένοι άθεοι στους κινδύνους βλέπουμε να βοούν προς τον Κύριο, γιατί στον κίνδυνο για τη ζωή χάνεται η όποια «παλληκαριά» και η κάθε ψευδαίσθηση της δύναμης του ανθρώπου. Ο κίνδυνος με άλλα λόγια, όπως η εμπειρία του καθενός μας επιβεβαιώνει, προκαλεί τον άνθρωπο να ξυπνήσει πνευματικά και να φέρει το κρυμμένο βάθος της ψυχής του στην επιφάνεια. Θυμίζει τούτο αυτό που έλεγε εκείνος ο όσιος ασκητής, ο οποίος όταν ρωτήθηκε ποιος τον έμαθε να προσεύχεται απάντησε: ο διάβολος. Εξηγώντας: από τις κατά παραχώρηση του Κυρίου επιθέσεις του, εγώ διαρκώς κατέφευγα στον Κύριο!

Ο συγκεκριμένος αξιωματικός που γνώρισε ο άγιος Σιλουανός κράτησε όμως την προσευχή και μετά τους κινδύνους από τις μάχες που έλαβε μέρος – έμαθε να προσεύχεται και συνέχισε να βαθαίνει τη σχέση του με τον Θεό και στην περίοδο της ειρήνης. Δυστυχώς πολλοί δεν επιτελούν το ίδιο. Σε κινδύνους που αντιμετωπίζουν δηλαδή καταφεύγουν στον Θεό πράγματι, Τον επικαλούνται με πόνο, νιώθουν την ευεργετική παρουσία Του, αλλ’ όταν «ησυχάζουν» επανέρχονται στον προηγούμενο εγωιστικό τρόπο ζωής τους. Σαν την περίπτωση των εννέα από τους δέκα λεπρούς του Ευαγγελίου, οι οποίοι στράφηκαν προς τον Κύριο, Τον επικαλέστηκαν, θεραπεύτηκαν αλλά μετά Τον… διέγραψαν! Ο ένας μόνο σκέφτηκε να γυρίσει και να Τον ευχαριστήσει, φανερώνοντας ότι θέλει να κρατήσει τη σχέση του μ’ Εκείνον. Γι’ αυτό βεβαίως και ήταν ο μόνος που πράγματι «σώθηκε» - βρήκε τον Θεό του!

Ο Κύριος μας διδάσκει την προσευχή, κυρίως μέσα από τους πειρασμούς. Το ζητούμενο όμως για τη σωτηρία μας δεν είναι απλώς η επίκλησή Του κάποιες στιγμές της ζωής μας, αλλά η «μάθηση» της αγάπης Του. Όταν με επίγνωση αποκτήσουμε λίγη έστω αίσθηση του πόσο μας αγαπά, τότε θα παλεύουμε για την προσευχή δίχως σταματημό και ανάπαυλα. Γιατί θα έχουμε γευτεί, κατά τον μεγάλο όσιο, τη γλυκύτητα της παρουσίας Του. «Γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος». 

παπα Γιώργης Δορμπαράκης

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ Ο ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΙΑΜΑΤΙΚΟΣ

 

Βιογραφία
Ο Άγιος Παντελεήμων (Παντελέων το πρότερον όνομα) καταγόταν από τη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και έζησε στα χρόνια του Μαξιμιανού (286 – 305 μ.Χ.). Πατέρας του ήταν ο Ευστόργιος, ο οποίος ήταν εθνικός και μετά τις νουθεσίες του γιου του έγινε χριστιανός. Μητέρα του ήταν η Ευβούλη, η οποία προερχόταν από χριστιανική οικογένεια ( 30 Μαρτίου). Εκπαιδεύτηκε στην ιατρική από τον Ευφρόσυνο και κατηχήθηκε στη χριστιανική πίστη και βαπτίσθηκε από τον πρεσβύτερο Ερμόλαο (26 Ιουλίου) που ήταν ιερέας της Εκκλησίας της Νικομήδειας.

Κάποια στιγμή όταν οχιά δάγκωσε έναν νεαρό και ουσιαστικά τον θανάτωσε ο Άγιος Παντελεήμονας επικαλούμενος τον Χριστό τον ανάστησε.

Αφορμή του μαρτυρίου του στάθηκε ένα ακόμα θαύμα του Αγίου. Κάποτε είχε θεραπεύσει έναν τυφλό, ο οποίος και ανέφερε το γεγονός της θεραπείας του στον βασιλιά, λέγοντάς του ότι τον θεράπευσε ο Παντελέων στο όνομα του Χριστού, στον οποίο και ο ίδιος πλέον πίστευε. Ο βασιλιάς αφού τον άκουσε, αμέσως διέταξε και τον αποκεφάλισαν. Ο ίδιος ο Παντελέων προσήχθη στον βασιλιά, ο οποίος διέταξε τον βασανισμό του με σκοπό την άρνηση της πίστεώς του.

Ο Άγιος βασανίσθηκε σκληρά με διάφορους τρόπους, όμως δεν υπέκυψε στις πιέσεις αφού ο Κύριος εμφανίσθηκε μπροστά του με τη μορφή του πνευματικού του Ερμόλαου και του έδωσε θάρρος. Τέλος διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός του και τότε ακούστηκε φωνή από τον ουρανό που τον καλούσε όχι ως Παντελέοντα αλλά ως Παντελεήμονα. Μόλις όμως ο δήμιος άπλωσε το χέρι του για να κόψει με το σπαθί του το κεφάλι του Αγίου, το σπαθί λύγισε και το σίδερο έλιωσε σαν κερί. Μπροστά σε τέτοιο θαύμα και οι παραβρισκόμενοι στρατιώτες έγιναν χριστιανοί. Τότε ο Άγιος εκουσίως παραδόθηκε στο μαρτύριο. Λέγεται ότι από τη πληγή του δεν έτρεξε αίμα αλλά γάλα και το δέντρο της ελιάς, στο οποίο τον είχαν δέσει καρποφόρησε ξαφνικά.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’.
Ἀθλοφόρε Ἅγιε, καὶ ἰαματικὲ Παντελεῆμον, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

ΒΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΟΛΑ, ΣΩΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΑ,ΥΛΙΚΑ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ

 

Είπε Γέρων :Βιαζόμαστε σε όλα, σωματικά και ψυχικά, υλικά και πνευματικά.

Θέλουμε όλα να γίνουν γρήγορα γι αυτό και οι μνήμες της ψυχής είναι άδειες. Βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε, κι΄αφου το κατορθώσουμε, έπειτα με νοσταλγία ψάχνουμε στην ντουλάπα τα παιδικά μας ρούχα.

Εάν κάτι αξίζει στην ζωή είναι οι στιγμές της.

Εύκολες και δύσκολες, είναι ο χώρος που καθημερινά καλούμαστε να ζήσουμε αυτό που μας δόθηκε, το δώρο της ύπαρξης.

Μυστικό για να το χαρείς η υπομονή.

Να βιώνεις τα γεγονότα στην πληρότητα τους. Βήμα βήμα, στιγμή στιγμή.

Όπως έλεγε και ο άγιος Παίσιος, «όταν σας δίνουν μια καραμέλα, να έχετε υπομονή και να μην βιάζεστε λαίμαργα να την καταπιείτε.Να την αφήνεται να λιώσει στο στόμα σας, έτσι θα την απολαμβάνετε…».

 Η ζωή είναι δώρο, μην βιαζόμαστε να την προσπεράσουμε, αλλά να την ζήσουμε.

ΟΛΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΕΔΩ

 

 

Κάθε λογισμός και κάθε αίσθηση οδηγούν σταδιακά την ψυχή είτε προς τον παράδεισο είτε προς την κόλαση. Αν ο λογισμός είναι έλλογος, τότε συνδέει τον άνθρωπο με τον Θεό Λόγο, με τον ύψιστο Λογισμό, με την Παναξία, πράγμα που είναι ήδη ο παράδεισος. Εάν πάλι είναι άλογος ο λογισμός ή και παράλογος, τότε συνδέει αναπόφευκτα τον άνθρωπο με τον Παράλογο, τον Ανόητο, με τον διάβολο, πράγμα που είναι ήδη η κόλαση. Όσα ισχύουν για τον λογισμό, ισχύουν και για τις αισθήσεις. Όλα αρχίζουν εδώ, από την γη: και ο παράδεισος μα και η κόλαση του ανθρώπου.

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Η ΕΠΙΕΙΚΕΙΑ

 «Και από την πολλή επιείκεια μικραίνει τόσο η αντοχή της καρδιάς που δεν μπορεί να βαστάξει στο άκουσμα ή στο θέαμα και της παραμικρής βλάβης ή λύπης που γίνεται στην κτίση» (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος).

Γεμίσαμε κριτές και επικριτές στην εποχή μας. Από την μία τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και από την άλλη ένας κρυφός ή και φανερός θυμός γιατί ο κόσμος και οι άλλοι να μην είναι όπως τους θέλουμε, έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα συνεχούς άρνησης και αντίδρασης. Σαν να είναι ο κόσμος γεμάτος από εφήβους που θέλουν να κατεδαφίσουν, χωρίς να έχουν να προτείνουν κάτι για χτίσιμο.  Όταν όμως το παιχνίδι στρέφεται προς εμάς, όταν διαπιστώνουμε ότι έχουμε κάνει λάθη και ότι οι άλλοι μας επικρίνουν, τότε σπεύδουμε να ζητήσουμε την επιείκειά τους, επικαλούμενοι την ανάγκη για μια δεύτερη ευκαιρία, ακόμη κι αν στην πραγματικότητα δεν έχουμε επίγνωση του τι λέμε, τι κάνουμε, τι επιλέγουμε. Να περάσουμε τη στιγμή, αυτός είναι ο στόχος μας. Να μην υποστούμε τις συνέπειες των σφαλμάτων μας κι από κει και πέρα θα το ξανασκεφτούμε λίγο, διότι, συνήθως, δεν αλλάζουμε.

Ο ασκητικός λόγος θέτει μια διαφορετική προοπτική στην πορεία της ζωής μας. Μεταθέτει το κλειδί της όχι στη σκέψη, αλλά στην καρδιά. Μας ζητά να σκεφτόμαστε με την καρδιά. Να επιλέγουμε την οδό της επιείκειας. Να λυπόμαστε δηλαδή για το κακό του κόσμου και να προχωρούμε με προσευχή στην αντιμετώπισή του, με καλοσύνη, με επίγνωση ότι δεν είμαστε οι αναμάρτητοι, οι έχοντες το δικαίωμα να προχωρούμε ανεπίκριτοι, αλλά στο ίδιο κρίμα βρισκόμαστε συνήθως, ακόμη κι αν αυτό δεν φαίνεται. Ο επιεικής αναλαμβάνει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί. Νιώθει τι θα μπορούσε να κάνει για τον άλλον και δεν το έπραξε, όχι για να ενοχοποιήσει τον εαυτό του και να μην προχωρήσει και ο ίδιος στη ζωή, αλλά γνωρίζοντας την αλήθεια να αφήνει πάντοτε ένα περιθώριο να απλώσει το χέρι στον άλλο που έσφαλε, για να προχωρήσουν όσο γίνεται μαζί.

Δεν είναι εύκολος ο δρόμος αυτός, διότι σκοντάφτει στο αίσθημα της δικαιοσύνης. Οι άνθρωποι δεν θέλουμε την αδικία, ιδίως όταν την υφιστάμεθα. Θέλουμε την δικαιοσύνη, συχνά για να παρηγορηθούμε ότι δεν είμαστε όπως οι υπόλοιποι. Αυτός που ζητά τη δικαιοσύνη, έχει μέσα του και μία κρυφή χαρά ότι νίκησε με τις επιλογές και τις αρχές του, ακόμη κι αν γνωρίζει ότι ο άνθρωπος είναι το μέτρο του νόμου κι όχι ο νόμος το μέτρο του ανθρώπου. Η επιείκεια δεν σημαίνει αμνήστευση σφαλμάτων, ούτε δικαιολόγηση παθών. Σημαίνει όμως μια απόφαση να επιτρέψουμε στον πλησίον να ξαναδεί τη ζωή του μαζί μας, με γνώμονα την αλήθεια και το κοινό καλό και όχι με γνώμονα το ίδιον όφελος και τον θρίαμβο του όποιου ατομικού πάθους.

Οι σύγχρονοι γονείς πέφτουν σ’  αυτήν την παγίδα. Ανήμποροι να δείξουν την αλήθεια, φοβισμένοι για την σύγκρουση που η αλήθεια απαιτεί, αμνηστεύουν τα παιδιά και τις πράξεις τους, δικαιολογούν τα πάντα, αρνούνται τα όρια. Είναι άλλο η δεύτερη ευκαιρία και άλλο η αίσθηση ότι δεν υπάρχει τίποτα κακό στη σκέψη ή στις πράξεις ή δεν πειράζει για τίποτα. Η αγάπη θέλει αλήθεια. Θέλει όμως και αυτή την αίσθηση της τρυφερής ανοχής και συγχώρησης, που μας κάνει να θλιβόμαστε για το κακό, να μην το υιοθετούμε, αλλά και να μην απορρίπτουμε το ανθρώπινο πρόσωπο. Ας μας βοηθά ο Θεός να σκεφτόμαστε με την καρδιά. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Η ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Τη μνήμη της Αγίας Παρασκευής τιμά σήμερα, 26 Ιουλίου, η Εκκλησία μας. Η Αγία Παρασκευή γεννήθηκε στη Ρώμη στα χρόνια του αυτοκράτορα Αντωνίνου (138 – 160 μ.Χ.).

Ήταν κόρη των ευσεβών Χριστιανών, Αγάθωνα και Πολιτείας, οι οποίοι φρόντισαν για την χριστιανική αγωγή της, όπως είχαν υποσχεθεί στο Θεό στην περίπτωση που θα τους έδινε ένα παιδί. Επειδή το παιδί γεννήθηκε ημέρα Παρασκευή έλαβε αυτό το όνομα.

Μετά το θάνατο των γονέων της, η Παρασκευή μοίρασε όλη την περιουσία της στους φτωχούς και ανέπτυξε ιεραποστολική δραστηριότητα στην Ρώμη και στα περίχωρα της πόλης, κηρύσσοντας το λόγο του Χριστού.

Η δράση της προκάλεσε τον ειδωλολάτρη αυτοκράτορα Αντωνίνο, ο οποίος την συνέλαβε και της υποσχέθηκε υλικά αγαθά στην περίπτωση που θα θυσίαζε στα είδωλα. Βλέποντας όμως πως η Αγία παρέμενε σταθερή στην πίστη της, την υπέβαλε στο βασανιστήριο της πυρακτωμένης περικεφαλαίας, το οποίο υπέμεινε με καρτερικότητα.

Τότε ο Αντωνίνος διέταξε και την έβαλαν σε ένα λέβητα με καυτό λάδι και πίσσα. Επειδή όμως είδε την Αγία άθικτη, πλησίασε το πρόσωπο του στον λέβητα – καθώς δεν μπορούσε να εξηγήσει πώς η αγία είχε μείνει ανέπαφη – για να δοκιμάσει αν πράγματι είναι καυτό, και αμέσως τυφλώθηκε.

Η Αγία με προσευχή έδωσε στον Αντωνίνο το φως του, με αποτέλεσμα να πιστέψει στο Χριστό ή κατ’ άλλους να σταματήσει τους διωγμούς εναντίον τους. Ελευθέρωσε πάντως την Αγία Παρασκευή, η οποία συνέχισε να κηρύττει το Ευαγγέλιο σε άλλα μέρη, μέχρι που έφτασε στην Ελλάδα.

Στα Τέμπη ένας ειδωλολάτρης άρχοντας την υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια, τα οποία υπέμεινε καρτερικά, για να τελειωθεί με δια αποκεφαλισμού θάνατο.

Απολυτίκιο:
Ήχος α’.
Την σπουδήν σου τη κλήσει κατάλληλον, εργασαμένη φερώνυμε, την ομώνυμόν σου πίστιν εις κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευή αθλοφόρε· όθεν προχέεις ιάματα, και πρεσβεύεις υπέρ των ψυχών ημών.