του Γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
Στην πόλη μας, το Πέτροβατς, υπήρχε ένας ιερέας ονόματι π. Β.
Είχε ιδιαίτερη προσωπικότητα – ήταν κάπως τραχύς, με αιχμηρή γλώσσα, και απαιτητικός σε ζητήματα πειθαρχίας – αλλά είχε μια απίστευτη αγάπη για τα ζώα.
Υπήρχαν πάντοτε στο σπίτι τους σκυλιά και γατιά.
Κάποια φθινοπωρινή μέρα, πήγε να ευλογήσει στο σπίτι κάποιου ενορίτη, ο οποίος είχε ένα τεράστιο και πολύ άγριο λυκόσκυλο. Το σκυλί ήταν μεγάλο σαν μοσχάρι.
Όταν ο π. Β, δρασκέλισε το κατώφλι της αυλόπορτας, το σκυλί τινάχτηκε γοργά για να ριχτεί στον ιερέα. Ήταν όλοι σίγουροι ότι θα του επιτίθονταν.
Αλλά ο ιερέας ορθάνοιξε τα χέρια του και είπε:
«Έλα, έλα να παλέψουμε!».
Το σκυλί σηκώθηκε στα δύο του πισινά πόδια και έβαλε τα δύο μπροστινά του στους ώμους του ιερωμένου, και κατόπιν άρχισε να του γλείφει το πρόσωπο.
Όλοι ξαφνιάστηκαν.
«Κατάλαβε πόσο μ’ αρέσουν τα ζώα!», είπε ο ιερέας.
Να τι συμβαίνει όταν ένας άνθρωπος έχει καλούς λογισμούς.
Όταν και τα ζώα, που δεν είναι λογικά πλάσματα, νιώθουν τους καλούς λογισμούς μας, πόσο περισσότερο δεν θα αληθεύει αυτό και στην περίπτωση των συνανθρώπων μας;
Οι λογισμοί μας δημιουργούν αρμονία ή δυσαρμονία στον κόσμο.
