αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Πότε γονάτισες τελευταία φορά μπροστά στον Κύριο;

Λες ότι έχεις δουλείες, πανεπιστήμιο, οικογένεια και δεν προλαβαίνεις.
Το ξέρω, (παρ’ όλα αυτά) μιλάς γι’ Αυτόν συχνά στην παρέα σου, σε γνωστούς και φίλους. Αλλά πόσο συχνά μιλάς σ’ Αυτόν;

Έχουμε αφήσει την προσευχή αδελφοί και γι’ αυτό έχουμε γεμίσει με λογισμούς. Πέφτουμε εύκολα στην αμαρτία, ενδίδουμε εύκολα στα πάθη μας. Διότι δεν παραδίδουμε την καρδιά και το νου μας στον Κύριο. Αντιστεκόμαστε με πείσμα.

Ας γονατίσουμε μπροστά Του. Ας πιάσουμε το ευλογημένο κομποσκοίνι μας κι ας αρχίσουμε την ευχή.

Μιλάμε γι’ Αυτόν αλλά δεν μιλάμε σ’ Αυτόν.

Όμως για να μιλάμε γι’ Αυτόν πρωτίστως χρειάζεται να μιλάμε σ’ Αυτόν. Γλυκαίνει η ψυχή του ανθρώπου που παραδίδεται στην ευχή. Γενικότερα ο άνθρωπος της προσευχής κινείται διαφορετικά μέσα στην ζωή. Αντιμετωπίζει τα πράγματα διαφορετικά, με περισσότερο θάρρος, με περισσότερη πίστη. Όλα τα αγκαλιάζει. Ακόμα και την πιο φοβερή δοκιμασία, και τον πιο βαθύ πόνο.

Πήγαινε στο δωμάτιό σου. Κλείσε την πόρτα. Γονάτισε λέγοντας «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό». Θα δεις ότι μέσα σου θα ξυπνήσει η κατάνυξη. Μια κίνηση γεμάτη φως, ελπίδα και ηρεμία θα συντρίψει την απόγνωση, την κατήφεια, την απελπισία.

Ότι κι αν περνάς στην ζωή σου, όσο δύσκολο κι αν είναι, όσο πόνο και θλίψη κι αν σου προκαλεί, όσο κούραση κι αν έχεις…μην αφήσεις την προσευχή. Στην προσευχή θα βρεις παρηγοριά, ανάπαυση, χαρά και ξεκούραση. Διότι στην προσευχή θα βρεις τον Χριστό που θα σε ειρηνεύσει.
Ζήτα Τον στη ζωή σου και θα έρθει. Μίλα Του και θα σε ακούσει.

Πολλές φορές Τον ξεχνάμε και νομίζουμε ότι μας ξέχασε. Μα, Αυτός πάντα περιμένει. Σέβεται την ελευθερία μας. Περιμένει να ανοίξουμε την καρδιά μας για να μπει, περιμένει ν’ ανοίξουμε το μυαλουδάκι μας για να μας φωτίσει.

Περιμένει ο Χριστός ένα βλέμμα μας, έστω μία επίκληση του ονόματός Του για να προστρέξει.
Ο Χριστός περιμένει…
Μην Τον αφήνουμε στην αναμονή.