Ἀρχιμανδρίτη Αἰμιλιανοῦ
Σκανδαλίζονται πολλές φορές οἱ πιστοί ἀπό τήν εὐτυχία τῶν ἀσεβῶν καί τῶν ἄπιστων. Πραγματικά, ὅταν ρίξουμε ἕνα βλέμμα γύρω μας, θά δοῦμε ὅτι ὁ Θεός, κατά τήν ἀνθρώπινη λογική, πολύ ἄδικα μοιράζει τά ἀγαθά του.
Ἐκεῖ, ὅπου θά ἔπρεπε νά δίνει εὐτυχίες, δίνει δυστυχίες. Ἐκεῖ, ὅπου ἔπρεπε νά δίνει πλοῦτο, δίνει φτώχεια καί ἐκεῖ, ὅπου θά ἔπρεπε νά δώσει φτώχεια, δίνει πλοῦτο.
Ὅταν περιμένουμε νά μᾶς εὐλογήσει, τότε μᾶς δίνει ἕνα χτύπημα δυνατό, ἐνῶ ταυτοχρόνως ἄλλους τούς διατηρεῖ σ’ ἕνα διαρκές χαμόγελο.
Θά λέγαμε, χρησιμοποιώντας μιά σύγχρονη φράση, ὅτι ὁ Θεός διαρκῶς κάνει διακρίσεις. Σκανδαλιζόμαστε ἀπό αὐτό. Γιατί ἄραγε;
Ἁπλούστατα, διότι ἡ καρδιά μας στρέφεται εἰς ὅλα αὐτά, εἶναι καθηλωμένη εἰς αὐτά, τά ἀγαπᾶ, τά ἀποζητεί. Ὅμως ἡ λύση τοῦ δράματος ἀλλοῦ θά πρέπει νά ἀναζητηθεῖ.
Δέν θά πρέπει νά ζητοῦμε τήν κατάργηση αὐτῆς τῆς φαινόμενης διακρίσεως, τῆς φαινόμενης ἀδικίας. Ἡ ἀλλαγή θά πρέπει νά γίνει μέσα μας.
Πρέπει νά γίνουμε ἐντελῶς ξένοι πρός πᾶν τό ἀνθρώπινο, πρός πᾶσα ἀνθρώπινη λογική, ἀνθρώπινη σκέψη καί πρός πᾶν ἀγαθό.
Νά εἴμεθα ἀδιάφοροι πρός πάντα.
Ὅταν ἀποξενωθοῦμε ἀπό ὅλα, τότε ὁ Θεός θά μπορεῖ νά εἶναι τό πᾶν γιά μας, νά μένει σέ μᾶς μόνο ὁ Θεός. Αὐτό θά μᾶς δώσει τήν οὐσιαστική γαλήνη.
Ἀλλιῶς, ἄν ὑπάρχει ἔστω καί κάτι μέσα στήν καρδιά μας πού δέν εἶναι τῆς ἄλλης ζωῆς ἀλλά αὐτῆς, νά ξέρουμε ὅτι συχνά θά βασανιζόμαστε.
