Στις μέρες μας πολλοί άνθρωποι δεν μιλιούνται.
Συνεχώς αλληλοκατηγορούνται και πολλές φορές για ανούσια πράγματα. Λίγες οικογένειες θα βρείτε αγαπημένες με τους συγγενείς τους. Στην καλύτερη περίπτωση δεν θα μιλιούνται και στη χειρότερη θα βρίσκονται στα δικαστήρια. Αρκετοί από αυτούς μάλιστα πάνε και στην Εκκλησία, στον εξομολόγο και στο Άγιο Ποτήριο χωρίς να τρέχει τίποτα. Λένε μέσα τους ένα: «Έχω δίκιο, εγώ τα ξέρω όλα. Οι άλλοι φταίνε.» και τα πάντα τελειώνουν εκεί. Μάλιστα μπορεί να σου μιλήσουν για πνευματικά θέματα με ύφος χιλίων καρδιναλίων, αλλά στην ουσία υπηρετούν τον διάβολο.
Δεν έχουμε καταλάβει ότι η ζωή είναι όμορφη και μικρή. Δεν χωράνε μικρότητες και κακίες. Στην τελική αν δεν ταιριάζεις με κάποιον, κράτα κάποια απόσταση, αλλά η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Δυστυχώς όμως κυριαρχεί η ζήλεια, τα παράπονα, ο φανατισμός κάθε είδους, και ο καθένας βράζει στο ζουμί του με τα δίκια που ο ίδιος θεωρεί ότι έχει. Ζούμε δηλαδή την απόλυτη τραγωδία.
Ακόμα και μέσα στην Εκκλησία βλέπουμε διασπάσεις. Ο διάβολος δεν κάνει διάλειμμα, μας παίζει κομπολόι κι εμείς χορεύουμε κανονικά. Ο Χριστός όμως ήρθε να ενώσει τα διεστώτα. Δεν ήρθε ούτε για να διχάσει, ούτε να μισήσει, ούτε να καταστρέψει.
Φαίνεται δυστυχώς ότι πάμε στην Εκκλησία ευχόμενοι να μας δώσει υγεία και να παραμείνουμε οι ίδιοι. Όχι για να αλλάξουμε, όχι για να μεταμορφωθούμε, όχι για να αναθεωρήσουμε τις σχέσεις μας με τον διπλανό μας και τη συμπεριφορά μας. Απλά για να μας δώσει περισσότερα χρόνια ζωής για να μπορούμε να κουτσομπολεύουμε, να λέμε τις κακίες μας, και να πετάμε δηλητήριο και τοξικότητα.
Χρειάζεται να κάνουμε τις σωστές επιλογές. Μακριά από ανθρώπους που κατηγορούν, που κάνουν συνεχώς παράπονα, που δεν είναι ευχαριστημένοι με τίποτα, και ιδιαίτερα από εκείνους που φθονούν.
Να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους της χαράς, της ευχαριστίας και της δοξολογίας. Με λίγους, όμως τελικά θα αναπαυόμαστε στη ζωή. Με λίγους εκλεκτούς, ευγενικούς, πρόσχαρους. Ανθρώπους που βιώνουν ποιος είναι ο Χριστός, είτε τον ξέρουν είτε όχι. Το λέω αυτό διότι γνωρίζω ανθρώπους που δεν είναι τόσο μέσα στην πίστη αλλά η ζωή τους και η συμπεριφορά τους μαρτυρεί τα σημάδια του Χριστού και από την άλλη άνθρωποι «της Εκκλησίας» να υπηρετούν με τη συμπεριφορά τους τον διάβολο ασχέτως αν λένε ότι πιστεύουν στον Χριστό.
Υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι της διπλανής πόρτας που σε θέλουν γι’ αυτό που είσαι και δεν θέλουν κάτι από εσένα. Αυτές οι όμορφες ψυχές που χαίρεσαι να τις γνωρίζεις και να χορεύεις τον χορό της χαράς της ζωής μαζί τους.
Αυτοί οι όμορφοι άνθρωποι….
π .Σπυρίδων Σκουτής
