αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Όμως
όχι μόνο να την δούμε, αλλά μας καλεί και να την ζήσουμε με την στάση
ζωής μας, με την συμπεριφορά μας, με τα λόγια μας, με τους λογισμούς
μας.
Το κάλλος για να το βρεις και να το δεις στην ζωή, χρειάζεται πρωτίστως να το καλλιεργήσεις μέσα σου.
Εάν
μέσα στην καρδιά σου, στους λογισμούς σου, καλλιεργείς το κακό, την
απαισιοδοξία, τον αρνητισμό, την εμπάθεια, τότε παντού θα αναζητάς και
θα βρίσκεις τα αντίστοιχα κακά, ώστε να επιβεβαιώνεις και να
δικαιολογείς το εσωτερικό σου σκοτάδι.
Η
ζωή μας μπορεί να έχει δυσκολίες. Όμως άλλο οι δυσκολίες που μπορεί να
περνούμε και άλλο η κακότητα η οποία μπορεί να αιχμαλωτίσει την ύπαρξή
μας.
Δυσκολίες και προβλήματα όλοι έχουν.
Κάποιοι όμως επιλέγουν να μην βλέπουν την ζωή απαισιόδοξα και μίζερα, αλλά επιλέγουν να ελπίζουν, να αγωνίζονται, να μαθαίνουν από τα λάθη τους, να ταπεινώνονται!
Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι για τα δικά μας δεινά. Συνήθως φταίνε οι επιλογές που κάναμε.
Εύκολο είναι κάποιος να αφεθεί στον αρνητισμό και στην κατάκριση των πάντων. Όμως με αυτόν τον τρόπο τί κερδίζουμε; Τίποτα!
Το
να καταδικάζεις και ν’ αναθεματίζεις δεν σε κάνει καλύτερο, ούτε καν
καλό! Επειδή βρίζεις κάποιον που έκλεψε, αυτό δεν σε κάνει ελεήμονα!
Το
ζητούμενο είναι να πράττεις το καλό στη ζωή σου, να βάζεις καλό λογισμό
για τον αδελφό σου, να μην φανατίζεσαι, να μην έχεις κόμπλεξ (να
λυπάσαι) με την επιτυχία του άλλου, να έχεις ευγνωμοσύνη, να ειρηνεύεις
με τους ανθρώπους σου, ν’ αγαπάς ειλικρινά, να βλέπεις με έλεος, να
μιλάς απαλά, ν’ ακούς καλοπροαίρετα, να στέκεις αθόρυβα, να συγχωρείς
εύκολα…
Να επιλέγεις πάντα την ελπίδα, την συγχώρεση.
Να εστιάζεις στο καλά παραδείγματα, στους φωτεινούς ανθρώπους.
Πάντα υπάρχουν φωτεινοί άνθρωποι.
Όπως πάντα υπάρχουν τα άνθη μέσα σε ένα περιβόλι.
Εάν όμως εσύ επιλέγεις να πας στην κοπριά, τότε δεν σου φταίει κανείς. Απλά επέλεξες να είσαι μύγα και όχι μέλισσα…
Ας μην το κάνουμε λοιπόν αυτό στον εαυτό μας.
Ας γίνουμε μέλισσες.
Ας γίνουμε άνθρωποι με φως και γλυκάδα…
