του Γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα
Ήρθε κάποτε να με δει μια κοπέλα. Ήταν φοιτήτρια στο πανεπιστήμιο και αμφότεροι οι γονείς της ήταν γιατροί. Μου είπε ότι είχε πρόβλημα με κάποια καθηγήτριά της, η οποία την έκοβε συνεχώς στις εξετάσεις. Της είπα,
- «Γιατί διεξάγεις πόλεμο με την καθηγήτριά σου; Πρέπει να τη σέβεσαι σαν να ήταν μάνα σου. Σε μαθαίνει πειθαρχία για το δικό σου καλό».
Η κοπέλα δεν με άκουγε.
- «Όχι πάτερ, έλεγε, η καθηγήτρια είναι μοχθηρή… Είναι έτσι… Είναι αλλιώς… Δίνω όλες τις σωστές απαντήσεις στις ερωτήσεις της και εκείνη το μόνο που κάνει είναι να μου λέει να ξαναπεράσω την επόμενη φορά. Δεν λέει να με περάσει».
Είπα στην κοπέλα ότι προφανώς η καθηγήτριά της ήταν αλλόφρων, αλλά και η ίδια διεξήγε πόλεμο εναντίον της στο μυαλό της.
Της είπα ότι θα πρέπει να προσευχηθεί για την καθηγήτριά της, να προσευχηθεί να στείλει ο Κύριος και στην ίδια άγγελο ειρήνης για να της δώσει τη δύναμη να αγαπήσει την καθηγήτριά της. Έτσι θα τακτοποιηθούν όλα.
Η κοπέλα με κοίταζε σαν να της λέω παραμύθια. Έτσι κύλησε άλλος ένας χρόνος, πράγμα που την έκανε να χάσει κάθε ελπίδα ότι θα καταφέρει να περάσει ποτέ το μάθημα.
Και έπειτα άρχισε να προσεύχεται για την καθηγήτριά της, και την επόμενη φορά που πήγε για εξετάσεις, πέρασε και πήρε μάλιστα και ψηλό βαθμό.
