Όταν από τον χρόνο αφαιρεθεί η αμαρτία και ο θάνατος,
τότε ο χρόνος γίνεται ένα θαυμάσιο προοίμιο στη θεία αιωνιότητα, μία
εξοχή εισαγωγή στη θεανθρωπότητα, σύμφωνα με τον παναληθινό λόγο του
Αιωνίου, του Θεανθρώπου:
«Ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον»(Ίωάν. 6,47).
Η πικρία του χρόνου προέρχεται από τον θάνατο και την αμαρτία• και γίνεται γλυκύς ο χρόνος με την αθανασία και την αναμαρτησία. Χωρίς τον Χριστό, τον Μόνο Παντοδύναμο, ο χρόνος είναι ένα βαρύ φορτίο.
Μαζί Του γίνεται ελαφρό.
Άλλα και ο παράδοξος δίδυμος αδελφός του χρόνου, ο χώρος, με
ότι περικλείει μέσα του, και αυτός με όλο το βάρος του πιέζει και
συντρίβει τον άνθρωπο.
Φοβερό λοιπόν και τρομακτικό είναι το φορτίο του άνθρωπου• βαρύς και ακανθώδης ο ζυγός του.
Μόνον με τη βοήθεια του πανάγαθου και παντοδυνάμου Θεανθρώπου ο ζυγός αυτός γίνεται «χρηστός» και το φορτίο «ελαφρόν».
Κατά τον αληθινό λόγο της Αλήθειας: «Ο ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστί»(Ματθ. 11,30).
