Η Ευχαριστία είναι η διαρκής επανάληψη της θυσίας του Χριστού.
Ο Χριστός
παραδίνεται στον σταυρό και στον θάνατο, όχι για να «εξαγοράσει» με
αυτό το αντίτιμο κάποια νομική «ενοχή» του ανθρώπινου γένους,
κατευνάζοντας την «οργή» ενός σαδιστή Θεού που απαιτεί «ικανοποίηση» της
δικαιοσύνης του.
Αλλά παραδίνεται στον θάνατο «κενούμενος» από κάθε απαίτηση
αυθυπαρξίας, προσλαμβάνοντας και κάνοντας δικό του το γεγονός της
υπαρκτικής αποτυχίας του ανθρώπου: τον θάνατο – με μανικό έρωτα που δεν
μπορεί να εγκαταλείψει στην ανυπαρξία τον ερώμενο.
Και αυτή η πρόσληψη του θανάτου είναι αναφορά και υπακοή και
ευχαριστία στον Πατέρα, που το δικό του ζωοποιό θέλημα πραγματοποιεί με
τη θυσία του ο Υιός. Έτσι η σταυρωμένη σάρκα του Χριστού γίνεται ζωή και ανάσταση «πάσης σαρκός», αφού με αυτή ενεργείται ο Τριαδικός έρως που ζωοποιεί το κτιστό.
