Ο π. Ανδρέας Αγαθοκλέους μιλάει για την πνευματική ανέλιξη, την δύναμη από την αδυναμία και τον πειρασμό.
«Διαβάζουμε ή ακούμε για τη σημασία που έχει στην πνευματική ανέλιξη ο
πειρασμός, ώστε να θεωρείται ως αναγκαίος για τη σωτηρία. «Έπαρον τους
πειρασμούς και ουδείς ο σωζόμενος», κατά το λόγο του Μ. Αντωνίου.
Όχι, βέβαια, πως το αρνητικό στοιχείο του πειρασμού από μόνο του οδηγεί
στη σωτηρία, αλλά γιατί ο πειρασμός – με την Πατερική έννοια, δηλαδή
της δοκιμασίας – συντρίβει την καρδία, ταπεινώνει το φρόνημα.
Στη δοκιμασία δεν υπάρχει ευθυμία, η καρδιά δεν τραγουδά, ο νους δεν
συμμαζεύεται. Υπάρχει ο πόνος, κατανοείς την αδυναμία σου, τα όρια των
δυνατοτήτων σου. Σ’ αυτή την κατάσταση, αν είσαι πιστός προσεύχεσαι,
εμπιστεύεσαι, υπομένεις. Μπορείς να δεις πίσω και γύρω σου πως υπήρξαν
και υπάρχουν άνθρωποι με μεγαλύτερο πόνο, χειρότερη δοκιμασία, και όμως
άντεξαν. Όχι με ψυχοφάρμακα, όχι με ψευδαισθήσεις που προκαλούν οι
υπεκφυγές των ταξιδιών ή των διασκεδάσεων, ούτε με τα όποια είδους
ναρκωτικά. Άντεξαν στηριζόμενοι στο Μόνο Δυνάμενο που επιτρέπει τη
δοκιμασία και μετά φέρνει την υπέρβαση.
Αυτό του Αποστόλου Παύλου:
«η δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται», αποκαλύπτει τη δυναμική των
πειρασμών. Πίσω από τις δοκιμασίες και τις όποιες ασθένειες-αδυναμίες
κρύβεται μια άλλη δύναμη, αυτή του εσταυρωμένου Χριστού που νικά το θάνατο διά του θανάτου.
Σίγουρα, οι μεγάλες δοκιμασίες δεν είναι για όλους. Ούτε επιτρέπει
πειρασμό παραπάνω απ’ αυτόν που αντέχει ο καθένας μας, σύμφωνα με την
υπόσχεσή Του. Αν και δεν δίνει ο ίδιος τις δοκιμασίες – πώς θα γινόταν
κάτι τέτοιο, αφού είναι «απείραστος» – εν τούτοις συμπαρίσταται κρυφά
και ουσιαστικά. Δεν εγκαταλείπει το πλάσμα του έρμαιο στα χέρια του
διαβόλου. Συμπορεύεται αθόρυβα, δυναμώνει, ενισχύει την ψυχή.
Ό,τι και να πούμε για τις δοκιμασίες και τον πόνο που περνά ο
άνθρωπος, δεν θα γίνει κατανοητό, αν δεν είναι εμπειρικό. ΄Ετσι η ένταση
του πόνου, αν και προσωπικό το βίωμα, κατανοείται στο σημείο που
πονέσαμε το ίδιο ή παρόμοια, όπως και η «εν ασθενεία δύναμις»
κατανοείται, αν τη ζήσαμε ως αποτέλεσμα της συντριβής της καρδίας.Τότε,
πράγματι, μια άλλη δύναμη ξεπηδά από μέσα μας, μια άλλη γνώση της ζωής,
δηλαδή του θεού, του εαυτού μας, των γύρω μας.
Τότε καταλαβαίνουμε πως η ασθένεια, η συκοφαντία, η αποτυχία, ο
πειρασμός τέλος πάντων, δεν είναι το «τέλος του κόσμου» γι’ αυτόν που
δοκιμάζεται. Πίσω από τη δοκιμασία κρύβεται ο θησαυρός της ταπείνωσης
που ανυψώνει από τη γη προς τα άνω και χαρίζει την άνωθεν ειρήνη και
χαρά».
