Λέγει ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος: «Όσο πιο ασήμαντοι νιώθουμε, τόσο πιο κοντά στον Θεό βρισκόμαστε».
Το ήθος των αγίων δεν είναι ο φανατισμός ή οι αναθεματισμοί των απίστων· είναι η αίσθηση πως είναι χαμένοι, πως είναι ανάξιοι της Χάριτος.
Ο χριστιανός όταν ζει μέσα στη φαναστική του «πνευματικότητα», τότε
δεν μπορεί να αγαπήσει γνήσια τον αδελφό του, τον εχθρό του, τον άπιστο,
τον βλάσφημο, τον αιρετικό. Πάντα θα ζει στην πλάνη ότι είναι «αρκετός»
και ο άλλος είναι»λειψός». Πάντα θα νοιώθει σιγουριά για την πίστη του.
Μια πίστη όμως που δεν είναι προς τον Θεό, αλλά προς την αρετή του.
Αυτή είναι η πλάνη του και η καταστροφή του.
———————–
———————–
Όπως ο πλούσιος νέος (Κυριακή ΙΒ’ Ματθαίου), που νόμιζε ότι οι αρετές του ήταν αρκετές. Αρετές που δεν του στοίχιζαν πραγματικά. Γι’αυτό και όταν ο Χριστός τον καλεί να πουλήσει τα υπάρχοντά του, να απαρνηθεί τα πλούτη του φεύγει περίλυπος. Φεύγει γιατί τόσα χρόνια ήταν εφησυχασμένος μέσα στην ψευτοαρετή του. Φεύγει διότι δεν θέλει να θυσιάσει το βόλεμά του. Προτιμά αυτό που τον κρατά δέσμιο του κόσμου τούτου παρά την αιώνια ζωή. Αρνείται να δεχθεί ότι δεν είναι αρκετά αυτά που κάνει. Αρνείται να κάνει το κάτι παραπάνω που του ζητά ο Χριστός. Γιατί αυτό το «κάτι» είναι αυτό που πραγματικά θα του στοιχίσει.
Άραγε, πόσο στοιχίζει και σε εμάς ο χριστιανισμός μας; Πόσο στοιχίζει και σε εμάς η πίστη μας στον Χριστό;
Δυστυχώς πολλοί χριστιανοί έχουνε διαστρέψει την πίστη τους στον Χριστό σε ένα είδος κινήματος κατά του κακού. Μεγάλη πλάνη. Θεωρούν δηλαδή τη πίστη τους στον Χριστό κάτι το οποίο θα στοιχίσει στους άλλους και όχι στους ίδιους!
Εάν θέλεις να δεις πόσο «καλός χριστιανός» είσαι, μην κάθεσαι και μετράς πόσες φορές έβρισες αιρετικούς ή πόσες φορές απαξίωσες απίστους· αλλά πόσες φορές σταυρώθηκες γι’αυτούς, πόσες φορές σιώπησες, προσευχήθηκες, μάτωσες για χάρη τους.
Για να σωθούμε χρειάζεται να αποκτήσουμε πλατειά καρδιά.Εάν κάθεσαι και μετράς πόσες ημέρες τον χρόνο νηστεύεις, πόση ώρα κάθεσαι και κάνεις κομποσχοίνια και πως κατάφερες να έχεις παρθένο το σώμα σου, μάθε ότι αυτά δεν είναι τίποτα εάν τα βλέπεις ως κατορθώματά σου.
Δεν σε εξασφαλίζουν τα «πνευματικά σου κατορθώματα». Τίποτα δεν σε εξασφαλίζει. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να λες «Κύριε σώσε με, κάνε με δικό Σου». Και αυτό να μην μένει μόνο στα λόγια· να είναι η ζωή ολάκερη μια ορμή προς τον Θεό. Μια ορμή, όχι για να Τον κατακτήσεις, αλλά να κατακτηθείς απ’Αυτόν.
Να ριψοκινδυνεύεις να χάσεις τα πάντα για χάρη Του, ακόμα και
την «αρετή» σου. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ερωτικό απ’αυτό. Δεν υπάρχει
τίποτα πιο χριστιανικό απ’αυτό.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
