Μέσα στην ευτυχία μας, στην καθημερινότητά μας ξεχνούμε τον Θεό.
Όταν όλα μας πάνε καλά ξεχνούμε τις ευεργεσίες Του. Ακόμα και αυτήν την
ευτυχία που έχουμε, ξεχνούμε ότι σ’Αυτόν την οφείλουμε. Τον θυμόμαστε
ίσως σε κάποιες δύσκολες στιγμές. Τότε ίσως γονατίσουμε.
Πολλές φορές όμως γονατίζουμε και πάλι για να Τον κατηγορήσουμε.
Τον κατηγορούμε ότι μας ξέχασε, ότι δεν ενδιαφέρεται για μας.
Τον θυμόμαστε για να Τον κατακρίνουμε.
Τί φοβερό!
Και αφού Τον κατηγορήσουμε συνεχίζουμε την προσευχή μας, όχι για Τον
γνωρίσουμε, όχι για να συναναστραφούμε μαζί Του, όχι για να καταλάβουμε,
όχι για να φωτιστούμε, αλλά μόνο για να πάρουμε αυτό το «κάτι» απ’
Αυτόν.
Αυτό το «κάτι» που θεωρούμε ότι μας είναι απαραίτητο.
Αυτό το «κάτι» για το οποίο Τον κατηγορούμε ότι μας το στέρησε!
Τον αναζητούμε μόνο για να Τον χρησιμοποιήσουμε.
Τον θυμόμαστε δυστυχώς μόνο για να μας εκπληρώσει τα αιτήματά μας,
για να Τον ελέγξουμε για την αδικία που υποστήκαμε από Αυτό, τον Απαθή
και Πανάγαθο Θεό μας.
Και μετά, πάλι Τον ξεχνούμε.
Τον αφήνουμε στο πέλαγος της λήθης μας.
Παίρνουμε αυτό το «κάτι», λέμε ένα στεγνό «ευχαριστώ» και Τον
παρατάμε· ή δεν το παίρνουμε και τότε Τον αναθεματίζουμε και Τον
ξεγράφουμε μιας και καλή από την ζωή μας.
Δεν αντιλαμβανόμαστε τι κάνουμε.
Δεν καταλαβαίνουμε το λάθος μας.
Δεν συνειδητοποιούμε με Ποιον έχουμε να κάνουμε.
Κι όμως Εκείνος περιμένει.
Περιμένει να συνέλθουμε.
Περιμένει λοιπόν ο Θεός να δει τουλάχιστον μία πρόθεση από μέρους μας.
Λίγο φιλότιμο…
Στέκει ατάραχος και προσμένει.
Μας προσμένει, όχι γιατί μας έχει ανάγκη, αλλά γιατί μας αγαπά.
Είναι αυτό που λέγει ο γέροντας Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης: «Όταν
κάποιος με παρατηρεί με πολλή αγάπη αλλά εγώ κοιτάζω αλλού και δεν έχω
καμία κοινωνία μαζί του, αυτός δεν μπορεί να με κάνει μέτοχο της αγάπης
του.
Μπορεί μόνο να περιμένει με το χέρι υψωμένο, ώστε, μόλις του ρίξω το
βλέμμα μου, αμέσως εκείνος να με προσκαλέσει και να έχω κοινωνία μαζί
του.
Αλλά πόσες φορές μπορούμε εμείς οι άνθρωποι να το υπομείνουμε αυτό;
Το Πνεύμα το Άγιο όμως το κάνει· παραμένει σε αυτή την θέση ίσως και
σε όλη την ζωή μας, περιμένοντας κάποτε να ελκύσει τα όμματα της καρδιάς
μας».
Aρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος
