Τις ημέρες του Δεκαπενταυγούστου οι ναοί μας γεμίζουν από κόσμο. Το
παρήγορο των τελευταίων χρόνων είναι ότι οικογένειες και νέοι
εκκλησιάζονται, εξομολογούνται, κοινωνούν. Δίνεται έτσι μία μαρτυρία
πίστης, η οποία αποτελεί σημάδι αντίστασης στην παρακμή των καιρών μας.
Μπορεί να υπάρχει κόπωση και αδιαφορία από την πορεία των πραγμάτων, η
αισιοδοξία να μη χαρακτηρίζει την κοινωνία μας, ωστόσο δεν έχει χαθεί η
παρηγοριά, η παράκληση την οποία αναζητούμε στην πίστη. Ιδίως το πρόσωπο
της Υπεραγίας Θεοτόκου παραμένει σημείο αναφοράς. Νεώτεροι και
μεγαλύτεροι δε λησμονούμε ότι είναι η Μητέρα όλων των ανθρώπων. Αυτή η
οποία όχι απλώς κυοφόρησε τον Θεό, αλλά συνεχίζει να πρεσβεύει με την
προσευχή της και την αγάπη της να μη λυγίσουμε από «τα πάθια και τους
καημούς» μας.
Σε έναν από τους πιο όμορφους ύμνους της γιορτής της ψάλλουμε το
«πεποικιλμένη τη θεία δόξη». Την περιγράφουμε ως στολισμένη με το
λαμπρό στολίδι της δόξας του Θεού, το οποίο της δίνει ξεχωριστή ομορφιά.
Δεν την αφήνει στη συνήθεια και την μονοτονία, ούτε η δόξα της περνά,
αλλά παραμένει αδιάπτωτη. Και καθώς φεύγει από τον κόσμο αυτό, δεν
παραμένει στον τάφο, όπως όλοι οι άνθρωποι, αλλά σώμα και ψυχή ενώνονται
και πάλι και βρίσκεται ως ακέραιος άνθρωπος δίπλα στο Υιό και Θεό της.
Εμείς όταν φεύγουμε από αυτή τη ζωή, προγευόμαστε την Βασιλεία του Θεού
διά των ψυχών μας. Προσδοκούμε την ανάσταση των νεκρών, για να ζήσει και
το σώμα μας την ακεραιότητα και την πληρότητα της κοινωνίας με τον
Χριστό. Η Παναγία όμως ζει ήδη αυτό τον τρόπο και είναι έτσι στολισμένη
με την θεία δόξα.
Οι νέοι ιδίως επιζητούν την δόξα. Στους καιρούς μας μάλιστα αυτή εύκολα αποκτιέται. Μετριέται με τα like στο Facebook ή τις καρδούλες στο Instagram.
Με τον αριθμό των φίλων. Με το πόσοι ασχολούνται μ’ αυτούς, ασχέτως αν
είναι για καλό ή για κακό. Με τις επιτυχίες. Με το να είναι κάποιος
επίκεντρο της παρέας. Με τις ερωτικές κατακτήσεις. Με τα υλικά αγαθά. Το
«έχειν» και το «φαίνεσθαι» εξασφαλίζουν την δόξα των ανθρώπων. Και οι
νέοι των καιρών μας είναι αποφασισμένοι να φέροντα politically correct
προκειμένου να γίνονται αποδεκτοί από τους πολλούς. Να κάνουν αυτό που η
κοινωνία προσδοκά από αυτούς, για να τους ανταμείψει με την εύφημο
μνεία, κυρίως της εικόνας.
Η δόξα αυτή όμως είναι εφήμερη. Δεν είναι μόνο ότι δε νικά τον
θάνατο. Είναι ότι δεν εξασφαλίζει πληρότητα στην ύπαρξη. Ότι καλλιεργεί
τον εγωκεντρισμό, με αποτέλεσμα αυτός που τη βιώνει, να αισθάνεται ότι
είναι το κέντρο του κόσμου και ότι όλα περιστρέφονται γύρω από αυτόν. Η
εντυπωσιοθηρία όμως, όπως και το κυνήγι της προβολής, όση απόλαυση κι αν
δίνουν, εντάσσουν τον άνθρωπο στη λογική του ανταγωνισμού. Και τότε
έρχεται κάποιος ισχυρότερος. Αντίθετα, η δόξα της Παναγίας είναι αιώνια,
γιατί πηγάζει από την αγάπη προς τον Θεό και προς τους ανθρώπους, την
αρετή που έρχεται ως υπακοή στις θεϊκές εντολές, την εμπιστοσύνη σ’
Αυτόν που δημιούργησε και ανέστησε τον κόσμο από το κακό. Είναι η δόξα
της αγιότητας, η οποία δε νικιέται από τη φθορά και τον θάνατο.
Αυτή τη δόξα ας ζητήσουμε, με τις πρεσβείες της, νεώτεροι και μεγαλύτεροι!
