Αγαπητοί μας εν Κυρίω,
Η περίοδος του Δεκαπενταυγούστου μας προβάλλει την πανανθρώπινη προσφορά της Παναγίας Θεοτόκου προς το Ανθρώπινον Γένος, μας αποκαλύπτει την μεταμόρφωση της Δημιουργίας και την αναμόρφωση του ανθρώπου, η οποία επιτυγχάνεται με την χάρη του Θεού και με το παράδειγμα και την μεσιτεία της Παναγίας Θεοτόκου και Πάντων των Αγίων, των οποίων καθημερινά ζητούμε τις ικεσίες για την θεραπεία των τραυμάτων της ψυχής και του σώματός μας.
Ο Αύγουστος μπαίνει με την γιορτή της Προόδου του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Η Εκκλησία μας υπενθυμίζει την επί του σταυρού αιματηρά θυσία του Χριστού με την οποίαν έσωσε το Ανθρώπινο Γένος, «ημείς δε κηρύσσομεν Χριστον εσταυρωμένον, Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρίαν» (Κορ. Α: 23).
Υπ΄αυτό το πρίσμα διερμηνεύουμε και το γεγονός της Μεταμόρφωσης του Χριστού, η οποία ετελεσιουργήθη εις το Όρος Θαβώρ, ενώπιον των τριών προκριτών μαθητών του, Πέτρου, Ιακώβου και Ιωάννου λίγο χρόνο πριν από το Πάθος του. Ο υμνωδός της Εκκλησίας υμνολογώντας το θαύμα της Μεταμορφώσεως γράφει: «την των βροτών εναλλαγήν, την μετά δόξης σου Σωτήρ, εν τη Δευτέρα και φρικτή, της σης ελεύσεως δεικνύς επί του Όρους Θαβώρ μετεμορφώθης» (ύμνος Μεταμορφώσεως). Η μεταμόρφωση του Χριστού μας εισαγάγει εις το μυστήριον της δικής μας μεταμορφώσεως, η οποία γίνεται με την χάριν του Παναγίου Πνεύματος και με τη συμμετοχή μας στη ζωή της Εκκλησίας.
Η περίοδος του Δεκαπενταυγούστου μας προβάλλει την πανανθρώπινη προσφορά της Παναγίας Θεοτόκου προς το Ανθρώπινον Γένος, μας αποκαλύπτει την μεταμόρφωση της Δημιουργίας και την αναμόρφωση του ανθρώπου, η οποία επιτυγχάνεται με την χάρη του Θεού και με το παράδειγμα και την μεσιτεία της Παναγίας Θεοτόκου και Πάντων των Αγίων, των οποίων καθημερινά ζητούμε τις ικεσίες για την θεραπεία των τραυμάτων της ψυχής και του σώματός μας.
Ο Αύγουστος μπαίνει με την γιορτή της Προόδου του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Η Εκκλησία μας υπενθυμίζει την επί του σταυρού αιματηρά θυσία του Χριστού με την οποίαν έσωσε το Ανθρώπινο Γένος, «ημείς δε κηρύσσομεν Χριστον εσταυρωμένον, Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρίαν» (Κορ. Α: 23).
Υπ΄αυτό το πρίσμα διερμηνεύουμε και το γεγονός της Μεταμόρφωσης του Χριστού, η οποία ετελεσιουργήθη εις το Όρος Θαβώρ, ενώπιον των τριών προκριτών μαθητών του, Πέτρου, Ιακώβου και Ιωάννου λίγο χρόνο πριν από το Πάθος του. Ο υμνωδός της Εκκλησίας υμνολογώντας το θαύμα της Μεταμορφώσεως γράφει: «την των βροτών εναλλαγήν, την μετά δόξης σου Σωτήρ, εν τη Δευτέρα και φρικτή, της σης ελεύσεως δεικνύς επί του Όρους Θαβώρ μετεμορφώθης» (ύμνος Μεταμορφώσεως). Η μεταμόρφωση του Χριστού μας εισαγάγει εις το μυστήριον της δικής μας μεταμορφώσεως, η οποία γίνεται με την χάριν του Παναγίου Πνεύματος και με τη συμμετοχή μας στη ζωή της Εκκλησίας.
Η
κατά Θεόν μεταμόρφωση του ανθρώπου γίνεται από τον Κύριον ημών Ιησούν
Χριστόν, ο οποίος, σαν Αρχιερέας Μέγας μας αγιάζει και μας θεραπεύει με
την θυσιαστική αγάπη Του προς τον Κόσμον, χάριν του οποίου «ο Λόγος
εγένετο σαρξ και εσκήνωσεν εν ημίν και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού, δόξαν
ως
μονογενούς παρά πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας» (Ιωα. Κεφ Α:14).
Επίκεντρο του Δεκαπενταυγούστου είναι το θεοτίμητο πρόσωπο της Παναγίας, είναι οι Παρακλήσεις, τις οποίες καθημερινά τελούμε στις Εκκλησίες, επικαλούμενοι ικετευτικά τις πρεσβείες της για την υγεία, την ειρήνη, την συγχώρηση των αμαρτιών μας και την απελευθέρωση μας από τα λυπηρά και τις συμφορές του βίου.
Τούτες οι μέρες είναι μέρες μεγάλης χαράς και μεγάλης λύπης,- χαρμολύπης- και δικαιολογημένα ο Ορθόδοξος κόσμος τις καλεί το Πάσχα του καλοκαιριού. Η αναφορά στις ανάγκες και τις ατελείωτες θλίψεις του ανθρώπινου βίου,-τις οποίες με τόση χάρι και δύναμη περιγράφει ο εστεμμένος ποιητής-, μας βοηθούν να βιώσουμε το ανεκτίμητον της προσευχής με την οποία ερχόμαστε σε μυστική επικοινωνία με τον Θεό. Η Παναγία είναι η θερμή πρεσβεία μας, το απροσμάχητον τείχος εις τον αγώνα μας να μένουμε πιστοί στο Ευαγγέλιον της σωτηρίας και της ιεράς προσδοκίας των αιωνίων αγαθών του φιλανθρώπου Θεού.
Εκείνο που καθημερινά τελεσιουργεί η προσευχόμενη και η λατρεύουσα Εκκλησία είναι η θεία αντίληψη, είναι το έλεος και η βοήθεια του Θεού που μας παρέχεται μπροστά στα ¨νέφη των λυπηρών¨ που καλύπτουν την ταραγμένη και αμαρτωλή μας ζωή και μας βυθίζουν εις το σκοτάδι της απελπισίας. Όμως το φως της χάριτος και της ελπίδος απομακρύνει-¨απελαύνει¨-από μέσα μας και γύρω μας τον ρύπον, την κακία και την υπερηφάνεια γιατί η Παναγία είναι ¨η γεννήσασα το φως το απρόσιτον¨, το οποίον διώχνει από τα βάθη της ύπαρξης μας τον διάβολον και τις παγίδες του.
Κλείνοντας αυτό το εγκύκλιο γράμμα επανέρχομαι στο ιερόν κεφάλαιον της προσευχής και της εμπιστοσύνης μας εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, ο οποίος καθημερινά μας υπενθυμίζει ότι είναι το Άλφα και το Ωμέγα, η Αρχή και το Τέλος και η μακαρία ελπίδα κάθε ανθρώπινης ψυχής, η οποία καταφεύγει κοντά του για να εύρει ανάπαυσιν και παρηγορία από τις παντοειδείς θλίψεις που συμπορεύονται υπαρξιακά με τον ανθρώπινον βίον.
Μαζί με τον ποιητήν της Μεγάλης Παράκλησεως ψάλλουμεν και ταπεινά ζητούμε την ιερά μεσιτεία της Παναγίας, η οποία είναι πάντοτε παρούσα ¨γοργοεπήκοος¨ για να μας δίνει δύναμη και θάρρος στου βίου την θάλασσα. «Τά νέφη τῶν λυπηρῶν ἐκάλυψαν τήν ἀθλίαν μου ψυχήν καί καρδίαν καί σκοτασμόν ἐμποιοῦσί μοι, Κόρη, ἀλλ΄ ἡ γεννήσασα φῶς τό ἀπρόσιτον, ἀπέλασον ταῦτα μακράν, τῇἐμπνεύσει τῆς θείας πρεσβείας σου.» Με τις πρεσβείες της Αγίας Θεοτόκου, Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε και σώσε τον κόσμον Σου και ημάς ως μόνος αγαθός και φιλάνθρωπος και ελεήμων Θεός. Αμήν.
μονογενούς παρά πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας» (Ιωα. Κεφ Α:14).
Επίκεντρο του Δεκαπενταυγούστου είναι το θεοτίμητο πρόσωπο της Παναγίας, είναι οι Παρακλήσεις, τις οποίες καθημερινά τελούμε στις Εκκλησίες, επικαλούμενοι ικετευτικά τις πρεσβείες της για την υγεία, την ειρήνη, την συγχώρηση των αμαρτιών μας και την απελευθέρωση μας από τα λυπηρά και τις συμφορές του βίου.
Τούτες οι μέρες είναι μέρες μεγάλης χαράς και μεγάλης λύπης,- χαρμολύπης- και δικαιολογημένα ο Ορθόδοξος κόσμος τις καλεί το Πάσχα του καλοκαιριού. Η αναφορά στις ανάγκες και τις ατελείωτες θλίψεις του ανθρώπινου βίου,-τις οποίες με τόση χάρι και δύναμη περιγράφει ο εστεμμένος ποιητής-, μας βοηθούν να βιώσουμε το ανεκτίμητον της προσευχής με την οποία ερχόμαστε σε μυστική επικοινωνία με τον Θεό. Η Παναγία είναι η θερμή πρεσβεία μας, το απροσμάχητον τείχος εις τον αγώνα μας να μένουμε πιστοί στο Ευαγγέλιον της σωτηρίας και της ιεράς προσδοκίας των αιωνίων αγαθών του φιλανθρώπου Θεού.
Εκείνο που καθημερινά τελεσιουργεί η προσευχόμενη και η λατρεύουσα Εκκλησία είναι η θεία αντίληψη, είναι το έλεος και η βοήθεια του Θεού που μας παρέχεται μπροστά στα ¨νέφη των λυπηρών¨ που καλύπτουν την ταραγμένη και αμαρτωλή μας ζωή και μας βυθίζουν εις το σκοτάδι της απελπισίας. Όμως το φως της χάριτος και της ελπίδος απομακρύνει-¨απελαύνει¨-από μέσα μας και γύρω μας τον ρύπον, την κακία και την υπερηφάνεια γιατί η Παναγία είναι ¨η γεννήσασα το φως το απρόσιτον¨, το οποίον διώχνει από τα βάθη της ύπαρξης μας τον διάβολον και τις παγίδες του.
Κλείνοντας αυτό το εγκύκλιο γράμμα επανέρχομαι στο ιερόν κεφάλαιον της προσευχής και της εμπιστοσύνης μας εις τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, ο οποίος καθημερινά μας υπενθυμίζει ότι είναι το Άλφα και το Ωμέγα, η Αρχή και το Τέλος και η μακαρία ελπίδα κάθε ανθρώπινης ψυχής, η οποία καταφεύγει κοντά του για να εύρει ανάπαυσιν και παρηγορία από τις παντοειδείς θλίψεις που συμπορεύονται υπαρξιακά με τον ανθρώπινον βίον.
Μαζί με τον ποιητήν της Μεγάλης Παράκλησεως ψάλλουμεν και ταπεινά ζητούμε την ιερά μεσιτεία της Παναγίας, η οποία είναι πάντοτε παρούσα ¨γοργοεπήκοος¨ για να μας δίνει δύναμη και θάρρος στου βίου την θάλασσα. «Τά νέφη τῶν λυπηρῶν ἐκάλυψαν τήν ἀθλίαν μου ψυχήν καί καρδίαν καί σκοτασμόν ἐμποιοῦσί μοι, Κόρη, ἀλλ΄ ἡ γεννήσασα φῶς τό ἀπρόσιτον, ἀπέλασον ταῦτα μακράν, τῇἐμπνεύσει τῆς θείας πρεσβείας σου.» Με τις πρεσβείες της Αγίας Θεοτόκου, Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε και σώσε τον κόσμον Σου και ημάς ως μόνος αγαθός και φιλάνθρωπος και ελεήμων Θεός. Αμήν.
Ο Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας Γρηγόριος
