«Τελευταία αιτία της νέκρωσης της πίστης μέσα μας είναι η ευτυχία.
Μόνο μεγάλες και δυνατές ψυχές στέκουν και στην ευτυχία με πρόσωπο
στραμμένο προς τον Θεό…
Η γήινη ευτυχία σε πολλούς παίρνει τα μυαλά και σκληραίνει την
καρδιά. Άραγε μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία απ’ αυτή την
«ευτυχία»;
Πρέπει να έχουμε θάρρος στην ευτυχία, όπως και στη δυστυχία.
Χρειάζεται θάρρος για να μη παραδοθείς ούτε στην ευτυχία ούτε στη
δυστυχία.
Σ’ όποιον η ευτυχία γίνεται είδωλο, σ’ αυτόν ο Θεός σταματά να είναι Θεός…
Όποιος νομίζει ότι τα άκρα του κόσμου βρίσκονται στον ορίζοντα της
ευτυχίας του, τούτος αγκαλιάζει με τα χέρια του μια ψευδαίσθηση από
καπνό.
Όποιος μπορεί να γιορτάζει την ευτυχία του εκτός Θεού και χωρίς Θεό,
τούτος βιώνει τη σιωπή πριν από την καταστροφή και γελά με γέλιο που θα
παγώσει.
Διότι όσο η ευτυχία κατοικεί σ’ ένα σπίτι, τόσο η δυστυχία στέκει μπροστά στην πόρτα και περιμένει τη σειρά της».
[Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς
