Σαν μεγαλώνουμε με θαυμαστή αγωνία ανακαλύπτουμε ότι φόβοι, ενοχές,
άγχος και μια βαθιά ντροπή για τον εαυτό μας, δεν μας ανήκουν απόλυτα.
Πως τα αποκτήσαμε άραγε; Απο που έρχονται και τι ζητάνε από εμάς; Έμεινα
εκστατικός οταν διάβασα στον Αγιο Πορφύριο οτι μέσα μας κουβαλάμε τους
αιώνες. "Είναι ένα μυστήριο ο άνθρωπος. Φέρομε μέσα μας κληρονομιά
αιώνων....". Κι είναι αλήθεια, οτι μέσα μας κουβαλάμε ένοχα μυστικά
αιώνων, γενεών, εκείνα που δεν είπαν, εκείνα που
δεν μαθεύτηκαν, αυτά που δεν εξομολογήθηκαν. Σαν σκιές τα ένοχα αυτά
μυστικά, στοιχειώνουν την ζωή μας και κληρονομούνται στις υπάρξεις μας.
Όταν μεγαλώνεις με ένα πατέρα αγχώδη ή φοβικό, μια μητέρα εμμονική ή ψυχωτική, δίχως να το ξέρεις και να το θες, ταυτίζεσαι μαζί τους. Νιώθεις ένοχα, ντρέπεσαι για το τραύμα τους. Αισθάνεσαι ότι φταις εσύ. Ότι κάτι πρέπει να κάνεις για να τους λυτρώσεις. Ότι είναι δική σου η ευθύνη της θεραπείας τους.
Και τότε πέφτεις στο φαύλο κύκλο της ψυχικής επανάληψης. Γιατί στην προσπάθεια σου, ασυνείδητα ή μή, να τους λυτρώσεις θα ταυτιστείς μαζί τους. Το πρόβλημα τους, θα γίνει δικό σου.Θα αναπαραγάγεις ίδιες συμπεριφορές, φοβιές, πανικούς, εμμονές, και γενικότερα ολο το τραύμα θα κυλήσει μες στην ύπαρξη σου. Αντι να τους λυτρώσεις, θα χαθείς μαζί τους στην ψυχική μίμηση του τραύματος. Θα πάρεις το μυστικό τους, την δικη τους ντροπή.
Και πως θα ρωτήσει κάποιος σπάει αυτός ο φαύλος κύκλος των ένοχων μυστικών και ψυχικών μεταβιβάσεων;
Όταν συν-χωρέσουμε την αδυναμία των γονέων μας. Όταν αποδεχθούμε ότι δεν ήταν και δεν έπρεπε να είναι παντοδύναμοι και τέλειοι για να είναι καλοί γονείς. Οτι απλώς ηταν άνθρωποι και οχι θεοί. Έκαναν αυτό που μπορούσαν και άντεχαν.
Συγχρόνως όμως χρειάζεται και μια αποδοχή και συγχώρεση προς τον εαυτό μας, αναγνωρίζοντας οτι δεν έχουμε την ευθύνη της ζωης των άλλων, οτι δεν είμαστε υπεύθυνοι για τις αδυναμίες, τα λαθη και τα πάθη των άλλων. Η λύτρωση έρχεται όταν αγκαλιάζοντας την αδυναμία σου νιώσεις επιτέλους δυνατός. Γιατί αυτή είναι η χριστιανική θεραπευτική, μια αδυναμία που γίνεται δύναμη, ένας σταυρός που μεταμορφώνεται σε ανάσταση, μια άρνηση που γίνεται ζωή και φως
Όταν μεγαλώνεις με ένα πατέρα αγχώδη ή φοβικό, μια μητέρα εμμονική ή ψυχωτική, δίχως να το ξέρεις και να το θες, ταυτίζεσαι μαζί τους. Νιώθεις ένοχα, ντρέπεσαι για το τραύμα τους. Αισθάνεσαι ότι φταις εσύ. Ότι κάτι πρέπει να κάνεις για να τους λυτρώσεις. Ότι είναι δική σου η ευθύνη της θεραπείας τους.
Και τότε πέφτεις στο φαύλο κύκλο της ψυχικής επανάληψης. Γιατί στην προσπάθεια σου, ασυνείδητα ή μή, να τους λυτρώσεις θα ταυτιστείς μαζί τους. Το πρόβλημα τους, θα γίνει δικό σου.Θα αναπαραγάγεις ίδιες συμπεριφορές, φοβιές, πανικούς, εμμονές, και γενικότερα ολο το τραύμα θα κυλήσει μες στην ύπαρξη σου. Αντι να τους λυτρώσεις, θα χαθείς μαζί τους στην ψυχική μίμηση του τραύματος. Θα πάρεις το μυστικό τους, την δικη τους ντροπή.
Και πως θα ρωτήσει κάποιος σπάει αυτός ο φαύλος κύκλος των ένοχων μυστικών και ψυχικών μεταβιβάσεων;
Όταν συν-χωρέσουμε την αδυναμία των γονέων μας. Όταν αποδεχθούμε ότι δεν ήταν και δεν έπρεπε να είναι παντοδύναμοι και τέλειοι για να είναι καλοί γονείς. Οτι απλώς ηταν άνθρωποι και οχι θεοί. Έκαναν αυτό που μπορούσαν και άντεχαν.
Συγχρόνως όμως χρειάζεται και μια αποδοχή και συγχώρεση προς τον εαυτό μας, αναγνωρίζοντας οτι δεν έχουμε την ευθύνη της ζωης των άλλων, οτι δεν είμαστε υπεύθυνοι για τις αδυναμίες, τα λαθη και τα πάθη των άλλων. Η λύτρωση έρχεται όταν αγκαλιάζοντας την αδυναμία σου νιώσεις επιτέλους δυνατός. Γιατί αυτή είναι η χριστιανική θεραπευτική, μια αδυναμία που γίνεται δύναμη, ένας σταυρός που μεταμορφώνεται σε ανάσταση, μια άρνηση που γίνεται ζωή και φως
