Υπάρχουν φορές που γεννιέται μέσα στο άνθρωπο ο φόβος της μοναξιάς και της εγκατάλειψης.
Πολλές φορές η απουσία
κατανόησης από τους γύρω μας, η έλλειψη στηρίγματος στις δύσκολες ώρες,
αλλά και στις απλές καθημερινές μας στιγμές, μας οδηγεί να βιώσουμε την
θλίψη της ψυχής – την εσωτερική μοναξιά.
Τότε «πέφτουμε» και πονάμε, υποφέρουμε, δακρύζουμε και πολλά «γιατί» τριγυρίζουν στο μυαλό σου.
Σημασία έχει αν «πέσουμε» να δακρύσουμε, αλλά να μην απελπιστούμε.
Να σηκωθούμε, να κοιτάξουμε ψηλά και εκεί θα δούμε το αόρατο
χέρι του Θεού να μας χαϊδεύει και να μας προστατεύει. Εκεί ψηλά θα δούμε
την ελπίδα.
Εκεί ψηλά θα καταλάβουμε ότι δεν είμαστε μόνοι αλλά έχουμε το Θεό, Αυτόν που δεν πρόκειται να μας εγκαταλείψει ποτέ.
