Είμαστε
τελικά σκοτάδι και φως μαζί.
Χώμα
μα και ουρανός, σάρκα μα και πνεύμα.
Ακόμα
και μέσα στην αγιότητα υπάρχει κάτι το πεπερασμένο.
Αυτό
δεν σημαίνει ότι δεν έχει αξία, ότι παραθεωρείται η Χάρις, αντιθέτως.
Η
Χάρις αγιάζει και όμως ο άνθρωπος ακόμα και στην πιο μεγάλη μετοχή του σ'αυτήν
την κατάσταση, φέρει πάνω του τα ψεγάδια, τις πληγές της φθοράς, του σκότους,
της αμαρτίας· και ακριβώς γι'αυτό και η αγιότητα δεν είναι αλλαγή του ανθρώπου
σε κάτι που δεν είναι, αλλά ουσιαστικά πραγματώνεται
η εξΑνθρώπισή του...
Το σκοτάδι γίνεται τροφή για το φως, το χώμα γίνεται η βάση
για να φτάσεις ουρανό, η σάρκα γίνεται συνοδοιπόρος του πνεύματος.
Όλα εναρμονίζονται, ακόμα και τα πιο ακραία ενώνονται,
βγάζουν νόημα...τότε που θα πάψει να υπάρχει σύγκριση καλού και κακού, ηθικής
και ανηθικότητας· σ' εκείνο το πηγάδι των Μυστηρίων.
Τότε που θα πάψει ο άνθρωπος να φοβάται τον Θεό. Τότε που όπως τον τελώνη θα
νιώσει την αποδοχή Του, την ασφάλεια της αγκαλιάς Του, με μια καρδιά που θα
κτυπά πλέον τεταπεινωμένη. Τότε που η ανεπάρκειά μας θα ντυθεί την ελπίδα...θα γλυκοχαράζει ο παράδεισος.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
