Οι έφηβοι που θέλουν να
ζούνε τον τρόπο της Εκκλησίας συχνά αναρωτιούνται: «μου επιτρέπεται να
έχω σχέσεις με το άλλο φύλο;». Συναντούν τις ανησυχίες των γονέων τους
που τους θέλουν να μην παρασύρονται από τα ξυπνήματα της εφηβείας και να
μην βγούνε από στόχους που έχουν να κάνουν με την μόρφωση, καθώς στην
έξοδο από την εφηβεία έρχονται οι Πανελλαδικές εξετάσεις. Το ερώτημα
συνοδεύει ένας υπαρκτός φόβος για την ηθική υπόσταση των νέων, οι οποίοι
όμως τον θεωρούν κατάλοιπο κοινωνικών αντιλήψεων του παρελθόντος και
δεν μπορούν να δεχθούν πώς η Εκκλησία μένει τόσο αναχρονιστική και
αρνείται το δικαίωμα στην αγάπη.
Ο έρωτας είναι σημάδι
ενηλικίωσης, εξόδου των νέων από την πατρική τους οικογένεια. Ο έρωτας
κάνει τον νέο να χτίζει καινούργια ταυτότητα, καθώς καλείται να
αποφασίσει ποιος θα είναι στην σχέση του όχι γενικά με το άλλο φύλο,
αλλά με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Πώς είναι η αμοιβαιότητα, πώς η
διάθεση χρόνου, κόπου, συναισθημάτων, αλλά και του ίδιου του σώματος, το
οποίο μέχρι την εφηβεία δεν το πρόσεχε ή ήταν αυτονόητα δικό του.
Ο έρωτας επανατοποθετεί τον νέο σε σχέση με την παρέα του, με τον
κοινωνικό και πολιτισμικό του περίγυρο: «θα ακολουθήσω την αντίληψη του
πολιτισμού για τις σχέσεις των δύο φύλων, δηλαδή τον έρωτα πρωταρχικά ως
ηδονή, με μοναδική ευθύνη την προφύλαξη ή θα επιλέξω την αντίσταση, την
εκλεκτικότητα, την διατήρηση της παρθενικότητας του σώματος, αλλά και
την καλλιέργεια της καρδιάς που θέλει να αγαπά και να μοιράζεται,
αποφασισμένη να εκζητήσει την ευλογία του Θεού διά του γάμου, γεγονός
που μπορεί να αργήσει πολύ». Και ποιος περιμένει;
Ο έρωτας λοιπόν
επανατοποθετεί τον άνθρωπο μπροστά στο τι είναι κακό και τι όχι, τι
είναι φυσικό, τι ανήκει στο κοινωνικό χτες, τι εμποδίζει την πνευματική
ζωή. Θέλει ο Θεός τον έρωτα; Τον ευλογεί; Γιατί τότε η Εκκλησία δεν
δέχεται τις προγαμιαίες σχέσεις; Γιατί δεν επιτρέπει στους νέους να
κοινωνούν, εφόσον έχουν;
Η Εκκλησία θεωρεί πάντως
τον έρωτα δωρεά Θεού στον άνθρωπο, με διττή κατεύθυνση. Με τον έρωτα ο
άνθρωπος επιστρέφει στον Δημιουργό Του, με έκφραση την προσευχή, την
ασκητικότητα, κάποτε τον μοναχικό βίο. Με τον έρωτα ο άνθρωπος συναντά
τον ετερόφυλο βοηθό, για να βαδίζουν μαζί στην οδό της αγάπης και τελικά
να αναγνωρίσουν τον τρόπο του Θεού, έστω και όχι απ’ ευθείας. Γι’ αυτό
και η Εκκλησία αντιστέκεται στην πειρασμική ευκολία με την οποία ο
κόσμος μας βλέπει τον έρωτα, ως συνήθεια, ως απόλαυση του σώματος, ως
δοκιμή, χωρίς τη ευθύνη του απόλυτου δοσίματος, χωρίς ιερότητα. Ο έρωτας
αγκαλιάζει το σώμα, δεν το απομονώνει όμως από την ψυχή. Δεν
είναι στην ηθική της πίστης η ενασχόληση μόνο με την ψυχή, αλλά με τον
σύνολο άνθρωπο. Γι’ αυτό και κάποιοι κανόνες, οι οποίοι όμως καλό είναι
να μην επιβάλλονται αδιάκριτα.
Η Εκκλησία συνιστά στους γονείς να βοηθούν τους εφήβους ώστε να μην χάνουν τους στόχους τους, χωρίς όμως να τους ασκούν ηθική τρομοκρατία όταν ερωτεύονται. Ταυτόχρονα συνιστά στους εφήβους να μάθουν να σχετίζονται με υπομονή, με μοίρασμα και με την χαρά της συντροφικότητας, χωρίς την βιασύνη να τα ζήσουν όλα. Και ο Θεός θα βοηθήσει να περιμένουν όσο χρειαστεί!
Η Εκκλησία συνιστά στους γονείς να βοηθούν τους εφήβους ώστε να μην χάνουν τους στόχους τους, χωρίς όμως να τους ασκούν ηθική τρομοκρατία όταν ερωτεύονται. Ταυτόχρονα συνιστά στους εφήβους να μάθουν να σχετίζονται με υπομονή, με μοίρασμα και με την χαρά της συντροφικότητας, χωρίς την βιασύνη να τα ζήσουν όλα. Και ο Θεός θα βοηθήσει να περιμένουν όσο χρειαστεί!
