Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΑΙ ΘΥΣΙΑ
Την Α’ Κυριακή των Νηστειών η Εκκλησία
μας πανηγυρίζει τον θρίαμβό της. Η Ορθοδοξία γιορτάζει τη Νίκη της.
Ζώντες και Τεθνεώτες, θριαμβεύουσα και Στρατευομένη Εκκλησία, όλο το
Σώμα του Χριστού, πνευματικά εορτάζει. Η Νίκη αυτή περιγράφεται στο
«Συνοδικό της Ορθοδοξίας», που διαβάζεται κατά την Λιτανεία των Αγίων
Εικόνων. Εκεί φαίνεται, ποια είναι η Ορθοδοξία. Δεν πρόκειται για μια
Ιδεολογία, για κάποιο «Κοινωνικό Σύστημα» ή Φιλοσοφία, για κάποια
εγκόσμια Πολιτική, που επεκράτησε και θριαμβολογεί για τη συντριβή των
αντιπάλων της. Όχι! Η Ορθοδοξία είναι ο νέος τρόπος ζωής και υπάρξεως, η
ΧΡΙΣΤΟΖΩΗ, που εισήχθη στην ιστορία με τη Σάρκωση του Αιώνιου Λόγου του
Θεού.
Αν λοιπόν μακαρίζονται σήμερα οι Άγιοι και Πιστοί όλων των αιώνων, είναι γιατί μας διέσωσαν την εν Χριστώ υπαρκτική Αλήθεια.
τον τρόπο ζωής, δηλαδή, που μόνος οδηγεί στη θέωση, στη σωτηρία. Και αν
αναθεματίζονται σήμερα όλοι οι αιρετικοί και νοθευτές της θείας
Αποκαλύψεως, δεν είναι τούτο εκδήλωση μισαλλοδοξίας, αλλά προστασία της
ανθρωπότητας από κάθε τι, που αλλοιώνει την γνησιότητα της χριστιανικής
υπάρξεως και εμποδίζει τη θέωση, τη σωτηρία.
Οι Άγιοι της Π. Διαθήκης έμειναν πιστοί
στην Αλήθεια, που τους απεκάλυψε ο Θεός με την φανέρωσή του σ’ αυτούς.
Ηγετική μορφή στη θυσία για την Αλήθεια υπήρξε ο Μωυσής. Με κέντρο τον
ένσαρκο Θείο Λόγο, τον Ιησού Χριστό, συναντώνται στην ίδια μαρτυρική
πορεία με τους Αγίους της Π. Διαθήκης και οι Άγιοι της Καινής Διαθήκης.
Μάρτυρες, άνδρες και γυναίκες, Όσιοι και Όσιες, Πατέρες και Μητέρες εν
Χριστώ, Ασκητές και Ασκήτριες, έδωσαν και δίνουν ακατάπαυστα, την καλή
μαρτυρία της Πίστεως, για να σωθεί η Αλήθεια στον κόσμο. Για να υπάρχει
πάντα η μόνη σωστική κοινωνία στον κόσμο, η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ, το Σώμα
του Χριστού.
Κατά τον Απ. Παύλο στην Ορθοδοξία δεν
μπορεί να ισχύσει η περίπτωση του ανθρώπου που αγωνίζεται να σώσει μόνο
την «ψυχούλα» του, αδιαφορώντας για τους γύρω του, διότι δεν σώζεται
κανείς μόνος του, αλλά μέσα στο Σώμα του Χριστού, στην κοινωνία των
αδελφών του.
Το αποδεικνύει η αυτομαρτυρία του Απ.
Παύλου: «Ηυχόμην γαρ ανάθεμα είναι αυτός εγώ από του Χριστού υπέρ των
αδελφών μου…» (Ρωμ. θ’ 3). Ή: «Τοις πάσι γέγονα τα πάντα, ίνα πάντως
τινάς σώσω» (Α’ Κορ. θ’ 22). Τα ίδια θα διακηρύξει και ο Νέος Παύλος της
Ρωμηοσύνης, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «Σιμά εις τα άλλα ηύρηκα και
τούτον τον λόγον, οπού λέγει ο Χριστός μας, πως δεν πρέπει κανένας
Χριστιανός, άνδρας ή γυναίκα, να φροντίζη δια του λόγου του μόνον, πώς
να σωθή, αλλά να φροντίζη και δια τους αδελφούς του (πρβλ. Α’ Κορ. ι’
24). Και όποιος φροντίζει μόνον δια του λόγου του και δεν φροντίζει και
δια τους αδελφούς του, εκείνος θα κολασθή. Ακούοντας και εγώ, αδελφοί
μου, ετούτον τον γλυκύτατον λόγον, όπου λέγει ο Χριστός μας, να
φροντίζωμεν και δια τους αδελφούς μας, με έτρωγεν εκείνος ο λόγος μέσα
εις την καρδίαν μου, ωσάν το σκουλήκι, όπου τρώγει το ξύλον…».
Η Ιεραποστολή της Εκκλησίας
είναι καρπός αυτού του πνεύματος της
θυσίας για την Αλήθεια και για τους αδελφούς. Το αποδεικνύει περίτρανα
το έργο του Παύλου και όλων των Αποστόλων, αλλά και το έργο του
Νεοαποστόλου μας Πατροκοσμά. Γι’ αυτό βρίσκεται η Ιεραποστολή στο κέντρο
της Ορθοδοξίας, και είναι η πεμπτουσία της μαρτυρίας της. Έργο της
Ορθοδοξίας σε κάθε εποχή είναι να κρατήσει ανόθευτη και αναλλοίωτη την
«Ζωή του Χριστού» (τον τρόπο υπάρξεως, που έφερε ο Χριστός στον κόσμο)
και να τον μεταδώσει σε κάθε σημείο της γης. Για να σωθεί ο κόσμος! Η
Κυριακή Ορθοδοξίας είναι γι’ αυτό, όχι απλώς ένας πανηγυρισμός, αλλά μια
υπόμνηση σε κάθε ορθόδοξο, σε όλους μας, ότι ο κόσμος μας, η κοινωνία
μας, περιμένουν ακόμη τον Χριστό. Ή γιατί δεν Τον γνώρισαν ακόμη, ή
γιατί Τον γνώρισαν μεν, αλλά όπως Τον παραμόρφωσε και αλλοίωσε η αίρεση
και η κάθε λογής πλάνη.
ΠΡΩΤΟΠΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Μ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ 