Καλύτερη προσευχή είναι το χαμόγελο μας. Θα μου πείτε δύσκολο. Δεν
είναι πάντα κατορθωτό. Όμως ας το δούμε πιο ρεαλιστικά. Υπάρχει ζωή που
να είναι όλα «τέλεια», «ιδανικά» ή όπως ακριβώς θα θέλαμε; Δεν νομίζω.
Κανείς μας δεν έχει ένα τέλειο βίο, δίχως προβλήματα και δοκιμασίες. Εάν
περιμένουμε πότε θα έρθουν τα πράγματα έτσι όπως τα θέλουμε για να
γελάσουμε, να χαρούμε και να ευχαριστηθούμε, το μόνο σίγουρο είναι, ότι
θα πεθάνουμε στην θλίψη, βυθισμένοι με τα μικρά και μεγάλα όνειρα μας στην κόλαση της απόγνωσης.
Είναι γεύση
παραδείσου και εμπειρία Θεού, να χαμογελάς ενώ όλα δεν είναι τέλεια στην
ζωή σου. Μπορεί να είναι και χάλια. Κι όμως εσυ να επιμένεις, να λες
«έχει ο Θεός, θα τα καταφέρουμε, θα το παλέψουμε, γέλα ρε τι σου
ζητάνε….».
Προσωπικά
εδώ και χρόνια δέχομαι να μου μιλήσουν για τον Θεό μονάχα εκείνοι οι
άνθρωποι, που ενώ κοιμήθηκαν στην κόλαση ξύπνησαν στον παράδεισο. Δηλαδή
απόλυτα πονεμένους, τσαλακωμένους και σταυρωμένους, και όμως
αναστημένους. Κανέναν άλλον, ότι ένδυμα ή προσωπείο κι αν φορά.
Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε και μια άλλη μεγάλη αλήθεια, ότι η χαρά
δεν έρχεται μέσα από μεγάλα και συνταρακτικά γεγονότα, αλλά από
καθημερινές απλές πράξεις ζωής. Οπότε ας δώσουμε στο πρόσωπο και στην
ψυχή μας αυτό που της αξίζει, μικρές χαρές, μέχρι να έρθει η αιώνια
μεγάλη. Γιατί γι’ αυτό πλαστήκαμε, για την χαρά, για το χαμόγελο που
ατελεύτητα θα απλωθεί στην ύπαρξη μας.