~ Να δώσω λεφτά σε κάποιον φτωχό, να περιποιηθώ έναν άρρωστο, να βοηθήσω έναν ανήμπορο.
Βλέπεις κάποιον και νιώθεις ν’
απειλείται η ζωή σου εξαιτίας του. Τον φοβάσαι. Νομίζεις ότι κάτι κακό
θα σου κάνει. Βλέπεις τον άλλον σαν αντίζηλο. Δεν νιώθεις ενότητα μαζί
του. Δεν μπορείς να νιώσεις ότι η χαρά του είναι χαρά σου κι η χαρά σου
αντανακλά και σ’ αυτόν, και μετά επιστρέφει πάλι σε μένα και γίνεται
αυτό που γίνεται με κάτι καθρέφτες που το φως χτυπάει απ’ τον έναν στον
άλλον και πολλαπλασιάζεται. Και δεν μπορώ να νιώσω ότι είναι συμφέρον
μου ν’ αγαπώ τους άλλους. Γιατί, αγαπώντας, εγώ είμαι που πλουτίζω, και δεν χάνω. Ούτε χάνω όταν δίνω αξία στον άλλον. Αντίθετα, πάλι πλουτίζω.
Λέω λόγια τώρα. Το ξέρω. Μα είμαστε στο ράδιο και σ’ ένα ψυχρό βιβλίο
που διαβάζεις τώρα. Τι άλλο μπορώ να κάνω στο ράδιο και στο χαρτί, παρά
να λέω και να γράφω λόγια; Εμπρακτη αγάπη, όμως, θα πει να δώσω λεφτά
σε κάποιον φτωχό, να περιποιηθώ έναν άρρωστο, να του σκουπίσω τον
ιδρώτα, να του σκουπίσω τη μύτη, να τον πλύνω, να τον καθαρίσω. Μα όλα
αυτά δεν γίνονται απ’ το ράδιο και τη συγγραφή βιβλίων. Αλλο να
μιλάς για την αγάπη κι άλλο να δείχνεις έμπρακτα την αγάπη σου. Αυτός
ακριβώς είναι κι ο ορισμός της αγάπης. Δεν είναι τα λόγια. Είναι οι
πράξεις και η θυσία. Κι ευτυχώς είναι πολλοί αυτοί που κάνουν
και πράξεις. Και μάλιστα πολλές πράξεις αγάπης. Χειροπιαστές. Οχι
θεωρίες. Δυστυχώς, η πίστη των περισσοτέρων από εμάς έχει καταντήσει
σκέτη ιδεολογία. Λόγια, όμορφα λόγια. Και τσακωμοί και συζητήσεις επί
συζητήσεων για θεολογικά θέματα. Ενα μάτσο σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις!
Και ιδέες και φιλοσοφίες. Αλλά βίωμα κανένα.
Από εμπειρία, μεγάλη φτώχεια. Θυσία ως εμπειρία είναι να βάλεις το
χέρι στην τσέπη, να βοηθήσεις, να κάνεις μια επίσκεψη σε κάποιον που
έχει ανάγκη να του μιλήσεις, μια προσευχή αφού γονατίσεις, να σταλάξεις
ένα δάκρυ… Απ’ αυτά, φτώχεια μεγάλη.
Δεν μιλώ για σένα. Διότι εσύ κάνεις. Κάνεις πολλά και σου αξίζουν
συγχαρητήρια. Σε συγχαίρω. Χαίρομαι μαζί σου. Και σε ζηλεύω. Και σε
θαυμάζω. Το παράδειγμά σου μου γεννά έναν ζήλο να σε μιμηθώ και να σου
μοιάσω. Αυτό που έκανες είναι όντως αγάπη. Θα το πω, γιατί δεν ξέρει και
κανείς ποιος είσαι ούτε μας αφορούν τώρα το όνομα και η διεύθυνση. Μας
αφορούν το περιστατικό και η ουσία του.
Σηκώθηκες, λοιπόν, και πήγες στο εξωτερικό για να βοηθήσεις την
ιεραποστολή που γίνεται εκεί. Κι έκατσες εκεί τέσσερις μήνες. Αλλος,
τρεις μήνες. Κι άλλος, πέντε βδομάδες. Οσο άντεξε καθένας. Χωρίς να
πάρεις χρήματα. Ακόμα κι αν υπήρχε οικονομική άνεση και σε πλήρωναν, δεν
θα ήταν κακό. Διότι κι έτσι θα ‘χε πάλι μεγάλη αξία η πράξη σου. Μα εσύ
πήγες αφιλοκερδώς. Κι έμεινες εκεί με ανθρώπους που δεν ήξερες καν τη
γλώσσα τους. Με κίνδυνο να κολλήσεις αρρώστιες, παρ’ όλα τα εμβόλια που
έκανες. Σε τόπους με τόσα μικρόβια κι ασθένειες, εκεί που η χολέρα
θερίζει και τα μολυσμένα νερά και φαγητά έστειλαν πολλούς στα
νοσοκομεία. Εκεί που η ζωή είναι τόσο δύσκολη. Και πήγες και βοήθησες.
Αυτό δεν είναι θεωρία. Μα αγάπη έμπρακτη. Τα άλλα είναι
κουλτούρα και θεωρία. Η χριστιανική κουλτούρα, που οδηγεί κυρίως σε
συνέδρια και συζητήσεις ατέρμονες. Μα ούτε κι αυτό πρέπει να το
κατηγορήσω. Γιατί, αν το κατηγορήσω, θα απομακρυνθώ κι εγώ απ’ την
αγάπη. Και θα ‘ναι σαν να μην καταλαβαίνω τη διαφορά των χαρακτήρων.
Διότι άλλος είναι για έργα πρακτικά, άλλος είναι για έργα θεωρητικά.
Εργα είναι κι αυτά. Αλλοι άνθρωποι είναι θεωρητικοί τύποι. Συζητούν
θεωρητικά και βοηθούν τους άλλους να καταλάβουν κάποια πράματα. Αγάπη
είναι κι αυτό.
του π. Ανδρέα Κονάνου
