Πρωτότυπο Κείμενο
Τω
γαρ Αβραάμ επαγγειλάμενος ο Θεός, επεί κατ΄ ουδενός είχε μείζονος
ομόσαι, ώμοσαι καθ΄εαυτού, λέγων˙ ή μην ευλογών ευλογήσω σε και
πληθύνων πληθυνώ σε˙ και ούτω μακροθυμήσας επέτυχε της επαγγελίας.
Άνθρωποι μεν γαρ κατά του μείζονος ομνύουσι, και πάσης αυτοίς αντιλογίας
πέρας εις βεβαίωσιν ο όρκος. Εν ω περισσότερον βουλόμενος ο Θεός
επιδείξαι τοις κληρονόμοις της επαγγελίας το αμετάθετον της βουλής
αυτού, εμεσίτευσεν όρκω, ίνα δια δύο πραγμάτων αμεταθέτων, εν οις
αδύνατον ψεύσασθαι Θεόν, ισχυράν παράκλησιν έχωμεν οι καταφύγοντες
κρατήσαι της προκειμένης ελπίδος˙ ην ως άγκυραν έχομεν της ψυχής ασφαλή
τε και βέβαιαν και εισερχομένην εις το εσώτερον του καταπετάσματος, όπου
πρόδρομος υπέρ ημών εισήλθεν Ιησούς, κατά την τάξιν Μελχισεδέκ
αρχιερεύς γενόμενος εις τον αιώνα.
Μετάφραση
Όταν
ο Θεός έδωσε την υπόσχεση του στον Αβραάμ, επειδή δεν υπήρχε ανώτερος
για να ορκιστεί, ορκίστηκε στον εαυτό του, λέγοντας: σου υπόσχομαι ότι
θα σε ευλογήσω και θα σου δώσω πολλούς απογόνους. Έτσι πήρε ο Αβραάμ την
υπόσχεση, και με τη μακροθυμία του πέτυχε την εκπλήρωσή της. Οι
άνθρωποι ορκίζονται σε κάποιον ανώτερο τους κι ο όρκος δίνει γι’
αυτούς τέλος σε κάθε αμφισβήτηση και υποδηλώνει επιβεβαίωση. Έτσι κι ο
Θεός, θέλοντας να δείξει πιο καθαρά σ’ αυτούς που θα κληρονομήσουν
όσα υποσχέθηκε ότι η απόφαση του ήταν αμετάκλητη, την εγγυήθηκε με
όρκο. Για δύο λοιπόν αμετακίνητα πράγματα, για τα οποία είναι αδύνατο
να διαψευστεί ο Θεός, εμείς που καταφύγαμε σ’ αυτόν οφείλουμε να
μείνουμε σταθεροί σ’ αυτά που ελπίζουμε. Αυτή μας η ελπίδα μας ασφαλίζει
και μας βεβαιώνει σαν άγκυρα και μας οδηγεί στα ενδότερα του
καταπετάσματος, όπου μπήκε πριν από εμάς και για χάρη μας ο Ιησούς,
αρχιερέας για πάντα όπως ο Μελχισεδέκ.
