Λόγια
δεν υπάρχουν πια, «τα λόγια εμαρμαρώσαν στις άκρες των ματιών». Άλλωστε ο πιο
όμορφος λόγος είναι η σιωπή. Πόσες φορές είπαμε ή θελήσαμε να πούμε στο άλλο,
«πάψε μην μιλάς, δώσε μου μια αγκαλιά. Πάψε μην εξηγείς άλλο, δώσε μου αγάπη.
Πάψε μην ζητάς το δίκιο σου, στο χαρίζω μονάχα κάνε με να νιώσω πόσο σημαντική
είμαι για σένα. Πάψε και γύρνα πίσω, η απουσία σου πονάει πιο πολύ από το λάθος
σου…..».
Μα και
στην προσευχή. Οι πιο μεγάλες στιγμές της ψυχής μας, εκείνες που βιώσαμε την
Παρουσία Του, δεν ήταν όταν επιτύχαμε πνευματικά γυμνάσματα ή κατακτήσαμε
αρετές, μήτε όταν τελειώνοντας την προσευχή μας, αυτάρεσκα αισθανθήκαμε ότι
είπαμε σωστά και κατανυκτικά λόγια. Οι πιο ιερές στιγμές, εκείνες οι πλέον
αποκαλυπτικές, ήταν όταν μέσα στην απόλυτη σιωπή των δακρύων, εκει που ο πόνος
του σταυρού, μικραίνει τις δυνατότητες των λέξεων και ρητών εκφράσεων, έρχεται
ο απόλυτος εραστής της ανθρώπινης ύπαρξης, ο Χριστός, να απαντήσει στο
"γιατί" της ανείπωτης οδύνης σου, δίχως λέξεις, αλλα μια Παρουσία.
Αίσθηση απόλυτης Παρουσίας, μπροστά στην θέα του προσώπου Του.
Τι
λόγια τότε να χρησιμοποιήσεις; Ποιος ερωτευμένος μίλησε ποτέ, την ωρα που
απέναντι του, υπήρχε η θέα των ματιών της αγαπημένης του; Ποιος μπορεί να
ανταλάξει μια ζεστή αγκαλιά με λογικές εξηγήσεις και αναλύσεις; Εκεί, στην
σιωπή της αγαπητικής σχέσης, δεν υπάρχουν λέξεις, υπάρχει κάτι πολύ ανώτερο, η
Παρουσία.
Στην
χώρα λοιπόν της σιωπής, ανθίζει η καρδιά του ερωτευμένου, ο νους του σοφού, η
ψυχή του αγίου, στην απουσία των λέξεων και στην φανέρωση της σχέσης. Πάντα η
καρδιά νιώθει πολλά περισσότερα απο εκείνα που τα χείλη μπορούν να προφέρουν.
Άλλωστε κανείς δεν θυμάται τα λόγια, η Παρουσία είναι που σμιλεύει τις καρδιές.
Κανείς δεν θυμάται τους ψίθυρους στο αυτί, δεν ξεχνά όμως την ανάσα, το φιλί,
το χέρι που κράτησε κάποτε μέσα σε ορφανές παλάμες. Γιατί πολλές φορές ξεχάσαμε
εκείνα που μας είπαν, ποτέ όμως αυτά που ζήσαμε.
