ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ: Β' ΣΤΑΣΗ-ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Ἤκουσαν οἱ Ποιμένες, τῶν Ἀγγέλων ὑμνούντων, τὴν ἔνσαρκον Χριστοῦ παρουσίαν· καὶ δραμόντες ὡς πρὸς ποιμένα, θεωροῦσι τοῦτον ὡς ἀμνὸν ἄμωμον, ἐν τῇ γαστρὶ Μαρίας βοσκηθέντα, ἣν ὑμνοῦντες, εἶπον·
Χαῖρε, ἀμνοῦ καὶ ποιμένος Μήτηρ· χαῖρε, αὐλὴ λογικῶν προβάτων.
Χαῖρε, ἀοράτων ἐχθρῶν ἀμυντήριον· χαῖρε, Παραδείσου θυρῶν ἀνοικτήριον.
Χαῖρε, ὅτι τὰ οὐράνια συναγάλλεται τῇ γῇ· χαῖρε, ὅτι τὰ ἐπίγεια συγχορεύει οὐρανοῖς.
Χαῖρε, τῶν Ἀποστόλων τὸ ἀσίγητον στόμα· χαῖρε, τῶν Ἀθλοφόρων τὸ ἀνίκητον θάρσος.
Χαῖρε, στεῤῥὸν τῆς Πίστεως ἔρεισμα· χαῖρε, λαμπρὸν τῆς χάριτος γνώρισμα.
Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐγυμνώθη ὁ ᾍδης· χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐνεδύθημεν δόξαν.

                             Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

 

Οι βοσκοί (που ήταν κοντα στο σπήλαιο , όταν γεννήθηκε  ο Κύριος) άκουσαν τους Αγγέλους να υμνούν το γεγονός, ότι ο Χριστός παρουσιάστηκε (εις την γην) με ανθρώπινη σάρκα. Και ενώ έσπευσαν προς Αυτόν, με της σκέψη ότι θα Τον έβλεπαν ως Ποιμένα (ως Ηγέτη, δηλαδή, με όλη τη λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια Του), εν τούτοις βλέπουν Αυτόν ως άμωμον πρόβατο (κατάλληλο δια θυσία), το οποίον είχε τραφεί  μέσα εις την κοιλία της Μαρίας. Υμνώντας  δε αυτήν, της είπαν

Χαίρε, συ, που είσαι Μήτηρ Εκείνου, ο Οποίος είναι και Αμνός (ως άνθρωπος) και Ποιμήν (ως Θεός) χαίρε, συ, που είσαι η μάνδρα των λογικών προβάτων (δηλαδή των πιστών).

Χαίρε, συ, που είσαι το όπλον, δια του οποίου αμυνόμεθα κατά των αοράτων εχθρών (Δαιμόνων) χαίρε, συ, που είσαι το κλειδί, δια του οποίου ανοίγονται οι θύρες του Παραδείσου.

Χαίρε, διότι εξ αιτίας σου τα ουράνια αγάλλονται μαζί με την γην χαίρε, διότι εξ αιτίας σου τα επίγεια πανηγυρίζουν μαζί με τους ουρανούς.

Χαίρε, συ, που είσαι το αδιάκοπο κήρυγμα των αποστόλων (οι οποίοι συνεχώς ομιλούν  δια τον από Εσένα σαρκωθέντα Θεό) χαίρε, συ, που εμπνέεις εις τους μάρτυρες (της Πίστεως) ακατάβλητο  θάρρος.

Χαίρε, συ, που είσαι το ασάλευτο βάθρον της Πίστεως χαίρε, συ, εις το πρόσωπον της οποίας γνωρίσαμεν την λαμπρότητα της χάριτος ( του Θεού).

Χαίρε, συ, μέσω της οποίας εγυμνώθη ο άδης (από την εξουσία του) χαίρε, σύ, μέσω της οποίας εμείς περιβλήθηκαμε (ουράνιο) δόξαν. 

                       Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Θ

Θεοδρόμον Ἀστέρα, θεωρήσαντες Μάγοι, τῇ τούτου ἠκολούθησαν αἴγλῃ· καὶ ὡς λύχνον κρατοῦντες αὐτόν, δι᾿ αὐτοῦ ἠρεύνων κραταιὸν Ἄνακτα· καὶ φθάσαντες τὸν ἄφθαστον, ἐχάρησαν, αὐτῷ βοῶντες·
                                    Ἀλληλούϊα. 


Όταν οι μάγοι είδαν τον αστέρα, ο οποίος έδειχνε τον δρόμο που έφερε προς τον (γεννηθέντα) Θεό, ακολούθησαν την λάμψη του. Έχοντες δε αυτόν ως λύχνο (που τους έδειχνε τον δρόμο), ερευνούσαν με αυτόν να βρουν  τον (νεογέννητο)  ισχυρό Βασιλέα. Αφού δε έφθασαν τοπικώς πλησίον Εκείνου, που (ως Θεός) είναι άφθαστος και απλησίαστος, γέμισαν από χαράν και είπαν για Αυτόν:  

                            Αινείτε τον Θεό. 

Ι

Ἴδον παῖδες Χαλδαίων, ἐν χερσὶ τῆς Παρθένου, τὸν πλάσαντα χειρὶ τοὺς ἀνθρώπους· καὶ Δεσπότην νοοῦντες αὐτόν, εἰ καὶ δούλου ἔλαβε μορφήν, ἔσπευσαν τοῖς δώροις θεραπεῦσαι, καὶ βοῆσαι τῇ Εὐλογημένῃ·
Χαῖρε, ἀστέρος ἀδύτου Μήτηρ· χαῖρε, αὐγὴ μυστικῆς ἡμέρας.
Χαῖρε, τῆς ἀπάτης τὴν κάμινον σβέσασα· χαῖρε, τῆς Τριάδος τοὺς μύστας φωτίζουσα.
Χαῖρε, τύραννον ἀπάνθρωπον ἐκβαλοῦσα τῆς ἀρχῆς· χαῖρε, Κύριον φιλάνθρωπον ἐπιδείξασα Χριστόν.
Χαῖρε, ἡ τῆς βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας· χαῖρε, ἡ τοῦ βορβόρου ῥυομένη τῶν ἔργων.
Χαῖρε, πυρὸς προσκύνησιν παύσασα· χαῖρε, φλογὸς παθῶν ἀπαλλάττουσα.
Χαῖρε, πιστῶν ὁδηγὲ σωφροσύνης· χαῖρε, πασῶν γενεῶν εὐφροσύνη.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Είδαν (λοιπόν) οι μάγοι, οι απόγονοι των Χαλδαίων,στα χέρια της Παρθένου Εκείνον, που έπλασε με τας χείρας Του τους ανθρώπους. Και, αισθανόμενοι ότι το βρέφος αυτό ήταν ο Κύριος, έστω και αν είχε λάβει μορφήν δούλου (ανθρώπου δηλαδή), έσπευσαν να εκδηλώσουν την προς Αυτόν λατρεία τους με την προσφορά δώρων και να πουν εις την ευλογημένη Μητέρα Του:

Χαίρε, συ, που είσαι η Μήτηρ του αστέρος ο οποίος ουδέποτε δύει  χαίρε, συ, που είσαι η αυγή της μυστικής ημέρας (δηλαδή της αιωνίου Βασιλείας του Θεού).

Χαίρε, συ, που έσβησες την κάμινο της (ειδωλολατρικής) πλάνης χαίρε, συ, που φωτίζεις τους οπαδούς της Τριαδικής Θεότητας.

Χαίρε, συ, που εξεθρόνισες τον απάνθρωπο τύραννο (τον διάβολο) από την εξουσία του χαίρε, συ, που παρουσίασες (εις τον κόσμον) του Χριστόν ως φιλάνθρωπο Κύριον.

Χαίρε, σύ, που μας απαλλάσσεις από την βάρβαρο θρησκεία (της πολυθεΐας) χαίρε, Εσύ, που μας ελευθερώνεις από τον βόρβορο των (αισχρών) έργων.

Χαίρε, σύ, που έπαυσες την λατρεία του πυρός ( το οποίον πίστευαν ως θεό) χαίρε, Εσύ, που μας σώζεις από τις φλόγες των (αμαρτωλών) παθών.

Χαίρε, Εσύ, που είσαι οδηγός σωφροσύνης διά τους πιστούς χαίρε, Εσύ, που είσαι χαρά και ευφροσύνη όλων των γενεών.

                    Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Κ

 

Κήρυκες θεοφόροι, γεγονότες οἱ Μάγοι, ὑπέστρεψαν εἰς τὴν Βαβυλῶνα· ἐκτελέσαντές σου τὸν χρησμόν, καὶ κηρύξαντές σε τὸν Χριστὸν ἅπασιν, ἀφέντες τὸν Ἡρώδην ὡς ληρώδη, μὴ εἰδότα ψάλλειν· 

                                    Ἀλληλούϊα.

                                       

Οι μάγοι, αφού (μετά τα όσα είδαν εις την Βηθλεέμ) κατέστησαν κήρυκες του Θεού, επέστρεψαν (από άλλο δρόμο, όπως τους είπε ο Θεός,) εις την (πατρίδα των) Βαβυλώνα και αφού (με την προσφορά των δώρων των) εκπλήρωσαν τον χρησμό Σου, Σε κήρυξαν εις όλους ως τον από Θεό κεχρισμένο Μεσσία, άφησαν δε τον Ηρώδη, ο οποίος, ως μωρολόγος και ανόητος που ήταν, δεν γνώριζε να ψάλλει:

Αινείτε τον Θεό.

Λ

Λάμψας ἐν τῇ Αἰγύπτῳ, φωτισμὸν ἀληθείας, ἐδίωξας τοῦ ψεύδους τὸ σκότος· τὰ γὰρ εἴδωλα ταύτης Σωτήρ, μὴ ἐνέγκαντά σου τὴν ἰσχύν, πέπτωκεν· οἱ τούτων δὲ ῥυσθέντες, ἐβόων πρὸς τὴν Θεοτόκον·
Χαῖρε, ἀνόρθωσις τῶν ἀνθρώπων· χαῖρε, κατάπτωσις τῶν δαιμόνων.
Χαῖρε, τῆς ἀπάτης τὴν πλάνην πατήσασα· χαῖρε, τῶν εἰδώλων τὸν δόλον ἐλέγξασα.
Χαῖρε, θάλασσα ποντίσασα Φαραὼ τὸν νοητόν· χαῖρε, πέτρα ἡ ποτίσασα τοὺς διψῶντας τὴν ζωήν.
Χαῖρε, πύρινε στῦλε, ὁδηγῶν τοὺς ἐν σκότει· χαῖρε, σκέπη τοῦ κόσμου, πλατυτέρα νεφέλης.
Χαῖρε, τροφὴ τοῦ μάννα διάδοχε· χαῖρε, τρυφῆς ἁγίας διάκονε.
Χαῖρε, ἡ γῆ τῆς ἐπαγγελίας· χαῖρε, ἐξ ἧς ῥέει μέλι καὶ γάλα.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

                                     

Αφού  έλαμψες και εις την Αίγυπτο (όπου διέφυγες δια να σωθείς  από την μανία του Ηρώδη ,) το φως της αληθινής θεογνωσίας, εξαφάνισες το σκότος της ψευδούς (ειδωλολατρικής) αρεσκείας. Διότι τα είδωλα της Αιγύπτου, Σωτήρ, κατέπεσαν , επειδή δεν υπέφεραν την ισχύ της παρουσίας Σου. Εκείνοι δε που απηλλάγησαν από την απαισία υποδούλωση εις την λατρεία των ειδώλων, κραύγαζαν προς την Θεοτόκο:

Χαίρε, Εσύ, που είσαι η ανόρθωσις των ανθρώπων χαίρε, Εσύ, που είσαι η κατάπτωσις των Δαιμόνων.

Χαίρε, Εσύ, που καταπάτησες (και εξαφάνισες) την πλάνην της απάτης (του Διαβόλου) χαίρε, Εσύ, που φανέρωσες τον δόλο (του σατανά) που υποκρυπτόταν εις τα είδωλα.

Χαίρε, θάλασσα, που βύθισες τον νοητό Φαραώ (τον διάβολον) χαίρε, βράχε, που (ανέβλυσες ύδωρ και ) πότισες  όσους διψούσαν την ζωή.

Χαίρε, πύρινε στύλε, που φωτίζεις και (με ασφάλειαν) οδηγείς όσους πορεύονται εις το σκότος χαίρε, σκέπη του κόσμου, που είσαι πλατυτέρα της (παλαιάς εκείνης) νεφέλης .

Χαίρε, Εσύ, που είσαι η τροφή μας, η οποία διαδέχθηκε το μάννα χαίρε, Εσύ, που είσαι η διάκονος αγίας (πνευματικής) απολαύσεως.

Χαίρε, Εσύ, πού είσαι η Γη  της Επαγγελίας (εκείνη δηλαδή που είχε υποσχεθεί  ο Θεός) χαίρε, Εσύ, εκ της οποίας ρέει (πνευματικόν) μέλι και γάλα.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

Μ

 

Μέλλοντος Συμεῶνος, τοῦ παρόντος αἰῶνος, μεθίστασθαι τοῦ ἀπατεῶνος, ἐπεδόθης ὡς βρέφος αὐτῷ, ἀλλ᾿ ἐγνώσθης τούτῳ καὶ Θεὸς τέλειος· διό περ ἐξεπλάγη, σοῦ τὴν ἄῤῥητον σοφίαν, κράζων·
                                      Ἀλληλούϊα.

                              

Όταν ο (πρεσβύτης) Συμεών έμελλε να φύγει από την παρούσα ζωήν, την μάταιη  και απατηλή, δόθηκες στα χέρια του ως βρέφος (κατά την ημέραν του «Σαραντισμού»), αλλά τον έκαμες να εννοήσει ότι είσαι (όχι μόνον τέλειος άνθρωπος, αλλά) και τέλειος Θεός. Δια τούτο στάθηκε  με έκπληξη και θαυμασμό εμπρός εις την απερίγραπτο σοφία Σου και αναφώνησε :