Οι περισσότεροι
νέοι του καιρού μας πιστεύουν στον Χριστό, χωρίς να το έχουν ψάξει
ιδιαίτερα. Οι λόγοι διάφοροι: η οικογενειακή συνήθεια και παράδοση, η
αναζήτηση βοήθειας σε δύσκολες φάσεις της ζωής, όπως είναι οι εξετάσεις,
οι σχέσεις, κάποιες δοκιμασίες των οικείων, η απροθυμία αναζήτησης
επιχειρηματολογίας για την επιλογή της αθεΐας, η έλλειψη ιδιαίτερης
πίεσης στον εκκοσμικευμένο τρόπο ζωής από τον ηθικό λόγο της Εκκλησίας,
ο οποίος στις λεπτομέρειές του παραμένει άγνωστος, η αίσθηση ότι η
Ορθοδοξία είναι στοιχείο της ταυτότητάς μας.
Γιατί όμως ένας νέος να πιστεύει σήμερα, σε καιρούς στους οποίους ο
άνθρωπος αισθάνεται μικρός «θεός», ιδίως όταν μπορεί να προβάλλει με
κάθε τρόπο τον εαυτό του στους άλλους, μέσω της εικόνας του; Η πίστη
μάλιστα λοιδορείται από τους διανοουμένους της
εποχής, από την τηλεόραση και το Διαδίκτυο, αλλά και από διάφορες
ομάδες, όπως οι θιασώτες της επιστημονικής προόδου. Κάποτε και οι ταγοί
της Εκκλησίας, με τον λόγο και το παράδειγμά μας, συμβάλλουμε στην
περιθωριοποίηση της πίστης.
Η παράθεση
επιχειρημάτων για τη ύπαρξη του Θεού δεν συνεπάγεται την ανάγκη αποδοχής
της πίστης από τους νέους. Ας μην ξεχνούμε όμως ότι ο χριστιανισμός
επικράτησε στον κόσμο, διότι οι άνθρωποι πίστεψαν ακούγοντας και
βλέποντας τους αποστόλους και τους συνεχιστές τους και να κηρύττουν και
να ζούνε τον Χριστό.
Ένας νέος πάντως
μπορεί να πιστεύει σήμερα γιατί η πίστη δεν είναι ιδεολογία ή φιλοσοφία,
αλλά σχέση με το Πρόσωπο του Χριστού, η οποία βιώνεται στον τρόπο της
εκκλησιαστικής ζωής, στην αγάπη. Αυτή
είναι που δίνει νόημα στην νεανική ψυχή. Δεν κυριαρχεί σήμερα το αίτημα
για αλλαγή του κόσμου, για κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά η ανάγκη για
γνησιότητα στις σχέσεις μας. Να μην βλέπουμε τους άλλους και να μην μας
βλέπουν ως αντικείμενα. Να μην είμαστε ούτε εικόνες ούτε συμφέροντα. Να
συγχωρούμε και να μας συγχωρούν για ό,τι δεν είμαστε και ό,τι δεν είναι.
Να μπορούμε να νοιαζόμαστε, να βγάλουμε από μέσα μας την τρυφερότητα,
το δόσιμο, την αρχοντιά. Να είμαστε και να είναι οι άλλοι δυνάμει φίλοι.
Αφορμές καλοσύνης. Μόνο ο Χριστός μας δίνει αυτή την στάση ζωής,
πηγαίνοντάς μας πέρα από τους πειρασμούς της αυτοδικαίωσης.
Στην πίστη ο νέος
βρίσκει την ελευθερία. Όχι της ασυδοσίας, αλλά των ορίων που μας κάνουν
υπεύθυνους να μην νικηθούμε από τα πάθη που γκρεμίζουν κάθε σχέση,
διότι την υποτάσσουν στο εγώ, την υπερηφάνεια, το θέλημά μας. Την
ελευθερία της εύρεσης κριτηρίων ποιότητας, που γίνονται, αν χρειαστεί
και γόνιμη αμφισβήτηση. Διότι ο ελεύθερος θα βρει φώτιση, καθώς δεν έχει
προκαταλήψεις. Την ελευθερία της απόρριψης των σκουπιδιών των καιρών
μας, που μας κάνουν να νομίζουμε ότι η αλήθεια βρίσκεται στο φαίνεσθαι,
στο σώμα χωρίς την ψυχή, στην απόλαυση χωρίς τη δέσμευση. Ο Χριστός μας δείχνει την Αλήθεια και η Αλήθεια ελευθερώνει.
Η πίστη είναι η απάντηση σε κάθε είδος θανάτου. Μοναξιά, απαίτηση,
διχασμός, απελπισία, ψευτοδιασκέδαση, ήττα, πόνος, δοκιμασία, αρρώστια,
αγωνία δεν αντέχονται χωρίς τον Χριστό, χωρίς την ελπίδα της Ανάστασης
μετά από κάθε σταυρό, είτε από δικά μας λάθη είτε από τις περιστάσεις της ζωής, είτε από την αδυναμία των άλλων.
Στην Ορθοδοξία υπάρχει η όντως ζωή. Ας την αφήσουμε ως επιλογή στους νέους μας!
