Χριστιανός χωρίς σταυρό και αγώνα δεν νοείται. Χριστιανός που ακολουθεί ένα εύκολο δρόμο δεν νοείται.
Ενόμισαν και νομίζουν μερικοί, ότι
Χριστιανός είναι να τηρή κανείς μερικές ηθικές εντολές και να
καλοπερνάει στην ζωή του, να έχη ανέσεις, να έχη μία ευημερία ανθρώπινη
και να έχη μία ζωή ανθρωπίνως εξασφαλισμένη. Αλλά δεν είναι αυτός ο
Χριστιανός.
Χριστιανός είναι εκείνος ο οποίος κάθε ημέρα αγωνίζεται. Αγωνίζεται
για να αγαπήση τον Θεό. Αγωνίζεται για να αγαπήση τον αδελφό του. Επειδή
δε ο εγωϊσμός είναι που εμποδίζει τον άνθρωπο να αγαπήση τον Θεό και να
αγαπήση τον αδελφό του, αγωνίζεται για να ξερριζώση από μέσα του τον
εγωισμό. Αγωνίζεται για να ξερριζώση τα πάθη, τα οποία σκοτίζουν τον νου
του ανθρώπου και αιχμαλωτίζουν την καρδιά του. Αγωνίζεται να ευαρεστήση
τον Θεό.
Γνωρίζει τις εντολές του Θεού και θέλει αυτές τις εντολές να
τις τηρήση στην ζωή του με ακρίβεια. Όχι για να δικαιωθή απέναντι του
Θεού εγωϊστικά, αλλά για να ευαρεστήση τον Κύριο από αγάπη. Και
ο αγώνας που κάνει ο Χριστιανός γι’ αυτό γίνεται. Όχι για να πη στον
Θεό· «εγώ είμαι εντάξει· δικαιούμαι την σωτηρία» -γιατί τότε θα ήταν
ένας Φαρισαίος- αλλά για να πη στον Θεό· «Κύριε, παρ’ όλη την
αδυναμία μου και την αμαρτωλότητά μου, εγώ σε αγαπώ. Και σαν έκφρασι της
αγάπης μου, προσπαθώ να κάνω τις εντολές Σου και το άγιό Σου θέλημα.
Και από Εσένα εξαρτάται, αν θα μου δώσης την σωτηρία και αν θα μου δώσης
την Χάρι Σου».
