Η αγιότητα του Θεού σαρκώνεται δίπλα
μας, πλησίον μας, στους σταυρωμένους που χαμογελάνε αναστάσιμα. Στους
κουρασμένους, που δίνουν τον ύπνο τους και τον λιγοστό χρόνο τους, για
να διακονήσουν και να βοηθήσουν τον συνάνθρωπο τους. Εκεί μοσχοβολά
παράδεισος.
'Άγιοι άνθρωποι υπάρχουν δίπλα μας. Στην καθημερινότητα μας, μόνο που
δεν είναι απόλυτο ότι φοράνε ράσα και έχουν μακριά γένια. Ούτε
οπωσδήποτε ότι ζουν σε κάποιο μακρινό μοναστήρι. Είναι δίπλα στην πόρτα
μας.
Είναι όλοι εκείνοι
που σιωπηλά και αθόρυβα, δίχως τυμπανοκρουσίες και φαντασμαγορίες,
βιώνουν σταυρική και αναστάσιμη την αγάπη του Χριστού μας. Για εκείνους η
ζωή δεν είναι κέρδος και δύναμη, αλλά χάσιμο και δόσιμο στο όνομα της
αγάπης.
Αναφέρει ο Σ. Ζουμπουλάκης, "όποιος
αναζητάει το ίχνος του Θεού σε αυτόν τον κόσμο, δεν θα το βρει παρά μόνο
στο πρόσωπο των αρρώστων, των πεινασμένων, των φυλακισμένων, των
ξένων.. Όποιος έχει αγόγγυστα σκατοσκουπίσει άρρωστο, είναι μείζων όλων
των τιτάνων της θεολογίας".
