Όλη η Ελλάδα είναι κατάσπαρτη από εικονίσματα. Σε κάθε μεριά,
κυρίως δίπλα σε δρόμους, συναντάς και από ένα, δείγμα, συνήθως, της
ευσέβειας των πιστών, αλλά και της ευγνωμοσύνης ανθρώπων, προς το Θεό ή
την Παναγία ή άγιο ή αγία, που σωτήρια παρενέβη στη ζωή τους.
Ένα τέτοιο υπάρχει και στο Σταυράκι
Ιωαννίνων, όπου εκδηλώθηκε πυρκαγιά. Τα έκαψε όλα η φωτιά τριγύρω, αλλά
δεν άγγιξε τo πέτρινο εικόνισμα, παρότι είναι τυλιγμένο στο πράσινο.
Τίποτε δεν έμεινε να μη καεί στο σημείο, εκτός από το εικονισματάκι.
Άλλοι θα το θεωρήσουν θαύμα, προσεγγίζοντας το γεγονός πνευματικά,
και άλλοι, ενδεχομένως, να πουν, κρίνοντας το γεγονός με τη λογική, ότι
έτυχε και συνέβηκε. Προφανώς και τίποτε δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο,
αν και μας διευκολύνει να τα αποδίδουμε όλα στην τύχη, γιατί έτσι
ερμηνεύουμε τα ανερμήνευτα.
Διατυπώνονται κάθε φορά απόψεις, ανάλογα με το τι αντίληψη για τη ζωή
έχει διαμορφώσει κάποιος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα εικονίσματα
είναι αδιάψευστοι μάρτυρες της παρουσίας, με διάφορους τρόπους, του
θείου, ανάμεσά μας, στα δύσκολα και όχι στα εύκολα.
Είναι σήματα, είναι ξυπνητήρια της ψυχής, που θυμίζουν σε όλους μας,
μέσα στη φωτιά και στον καπνό της ζωής, όπου ο άνθρωπος είναι ένα φτωχό
κλωνάρι, πως η ελπίδα στο Θεό είναι το μόνο καταφύγιο προστασίας. Ο
άνθρωπος μόνος του είναι αδύνατο να βγει από το αδιέξοδο της φθοράς του.
Τα εικονίσματα είναι τ’ αχνάρια, που χάραξε, πάνω στη σκληρή
φλούδα των δοκιμασιών, η πίστη. Και δεἰχνουν ότι η ύπαρξή μας περνά μέσα
από τους κύκλους του Θεού. Μας δείχνουν, αν και μικρά και ταπεινά, το
δόσιμο στα μεγάλα, που προβάλλει και υπόσχεται ο Χριστός. Είναι τα
εικονίσματα μικρή θέα του ουρανού και μια φωνή, που επίμονα λέει: «Τα
άνω ζητείτε. Τα άνω φρονείτε».
