«Ἐγένετο δέ ἐν τῷ λέγειν αὐτόν ταῦτα ἐπάρασά τις γυνή φωνήν ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπεν αὐτῷ . μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καί μαστοί οὕς ἐθήλασας. Αὐτός δέ εἶπε . μενοῦν γε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσοντες αὐτόν» (Λουκ. 11, 27-28)
«Ενώ
έλεγε αυτά ο Ιησούς, κάποια γυναίκα από το πλήθος έβγαλε μια δυνατή
φωνή και του είπε: ‘χαρά στην μάνα που σε γέννησε και σε θήλασε’. Κι
εκείνος είπε: ‘πιο πολύ χαρά σ’ εκείνους που ακούν τον λόγο του Θεού και
τον εφαρμόζουν!’».
Μία
από τις μεγαλύτερες χαρές του ανθρώπου είναι να βλέπει τα παιδιά του να
προοδεύουν! Να νιώθει ότι το δημιούργημα των σπλάχνων του, ο νέος που
φέρει χαρακτηριστικά του μεγαλύτερου όχι μόνο είναι άξιος των όσων
έλαβε, αλλά και προχωρά στην ζωή του υπερβαίνοντας τους γεννήτορές του.
Όταν μάλιστα αυτή η αναγνώριση έρχεται και από τους άλλους ανθρώπους, η
χαρά γίνεται απερίγραπτη! Ιδίως
το συναίσθημα αυτό το έχει η μητέρα, καθώς αυτή νιώθει και τον φυσικό
σύνδεσμο με το παιδί της. Το κυοφορεί ως ζώσα ύπαρξη. Ακούει την καρδιά
του εντός της. Το τρέφει με τον ομφάλιο λώρο. Του μεταδίδει τα
συναισθήματά της, την τρυφερότητα αλλά και τις δυσκολίες του χαρακτήρα
της, γιατί ο σύνδεσμος μάνας -παιδιού δεν είναι μόνο φυσικός-βιολογικός,
αλλά και ψυχολογικός. Το έμβρυο αισθάνεται το καρδιοχτύπι και την
αγωνία της μάνας για το πώς και το πότε θα γεννηθεί. Όταν η μάνα ακουμπά
το χέρι στην κοιλιά της και νιώθει τις κινήσεις του εμβρύου,
επικοινωνεί μαζί του. Είναι το σπλάχνο της. Και την ίδια στιγμή η
γέννηση του παιδιού στην ουσία γίνεται θάνατος και ανάσταση όχι μόνο για
το ίδιο, αλλά και για την μητέρα!
Θάνατος
διότι τελειώνει η συνύπαρξη εντός της μήτρας. Τελειώνει το άκοπον του
παιδιού για να επιβιώσει, αλλά και το αίσθημα ότι η ζωή είναι εντός της
μάνας. Την ίδια στιγμή όμως ξεκινά και η ανάσταση, η έξοδος δηλαδή σε
έναν καινούργιο τρόπο ζωής. Για την μάνα η ανάσταση έχει να κάνει με την
αγάπη. Για το βρέφος έχει να κάνει με την ελευθερία. Και οι δύο
καταστάσεις ανα-νοηματοδοτούν την σχέση μάνας και παιδιού. Η μάνα,
αγαπώντας και φροντίζοντας το παιδί της, καλείται να το οδηγήσει στην
ελευθερία του να γίνει προσωπικότητα αυτόνομη, με δική του ταυτότητα.
Χωρίς να πάψει να αγαπά την μάνα, να μπορέσει να χτίσει τον δικό του
κόσμο. Να γίνει ελεύθερος άνθρωπος. Να ξέρει γιατί ζει και να μπορεί να
ζήσει αφ ’εαυτού του. Στην αρχή θα κλαυθμηρίζει για να δώσει σημάδι ότι
έχει ανάγκες να φάει, να κοιμηθεί, να καθαριστεί, να προσεχθεί.
Σταδιακά, η αγάπη της μάνας θα το κάνει να μιλήσει, να εκφραστεί έλλογα,
να ζητήσει και στην συνέχεια να απεξαρτηθεί. Να μάθει να ζει και να
σχετίζεται από μόνο του. Διότι η επιβίωση δεν αρκεί αν δεν έχει να κάνει
με το χτίσιμο σχέσεων. Και υγιής είναι η πορεία ανατροφής, όταν το
παιδί μαθαίνει να σχετίζεται. Όταν δηλαδή παύει να βλέπει τις δικές του
ανάγκες ως μοναδική του προτεραιότητα και ανταποδίδοντας την αγάπη που
έλαβε από την μάνα του, προσφέρει αγάπη και σ’ αυτήν και σε όλον τον
κόσμο. Γι’ αυτό και το πρόσωπο του πατέρα διαδραματίζει ισχυρότατο ρόλο,
τόσο στην εγκυμοσύνη, όσο, κυρίως, στην ανατροφή του παιδιού. Ο πατέρας
απεγκλωβίζει το παιδί από την εξαρτητική σχέση με την μητέρα και το
μαθαίνει να μοιράζεται και με άλλους ό,τι έλαβε, δηλαδή την αγάπη. Έτσι ο
άνθρωπος οδηγείται στην ελευθερία!
Συνήθως
οι γονείς καμαρώνουμε για τις επιτυχίες και την συμπεριφορά των παιδιών
μας. Για το αν πηγαίνει καλά στο σχολείο και στα γράμματα, για το αν
μας συμπεριφέρεται σωστά και για το αν οι άλλοι έχουν καλή γνώμη γι
’αυτό. Καμαρώνουμε για το αν καταφέρει να πετύχει επαγγελματικά.
Δυσκολευόμαστε να εντοπίσουμε την αυθεντική πρόοδο του παιδιού μας στο
κατά πόσον μαθαίνει να ελευθερώνεται από κάθε λογής εξαρτήσεις, που δεν
έχουν να κάνουν μόνο με την ενηλικίωσή του σε σχέση με μας, αλλά και με
τα πάθη, τις κακίες, τον εγωκεντρισμό. Δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε
την αξία το παιδί μας να σχετίζεται, όχι κατ’ ανάγκη για να ακολουθήσει
τα πρότυπα του πολιτισμού μας που αποθεώνουν την σωματική πλευρά των
σχέσεων που μένει συνήθως μόνο στην ευχαρίστηση, αλλά για να βρει την
αυθεντική χαρά η οποία πηγάζει από την αγάπη, την δυνατότητα συγχώρεσης,
την συνύπαρξη που δεν μένει στο ίδιον θέλημα, αλλά βλέπει και τον
άλλον!
Πόσο
σπουδαίο θα ήταν να μπορούσαμε να χαιρόμαστε όταν μας λέγανε για τα
παιδιά μας: «Ξέρει να αγαπά! Ξέρει να μοιράζεται! Ξέρει να συγχωρεί!
Ξέρει να είναι ελεύθερος/η! Ξέρει να δίνει νόημα ζωής στους άλλους!
Ξέρει να ζει τον Θεό και να μοιράζεται αυτήν την ζωή!».
Όλα
αυτά μας τα θυμίζει η Εκκλησία μέσα από το Ευαγγέλιο που διαβάζουμε σε
όλες τις γιορτές της Υπεραγίας Θεοτόκου και στην εορτή της Κοιμήσεώς
της. Η ιδιότητα της Παναγίας να είναι «Μήτηρ της Ζωής» είναι η
σπουδαιότερη που δόθηκε σε άνθρωπο! «Μετέστη προς την ζωήν», αφού πρώτα
έδειξε στον κόσμο τι σημαίνει να μεγαλώνει μια μάνα το παιδί της για να
το αφήσει κατά άνθρωπον ελεύθερο. Να χαίρεται που το έχει, αλλά και να
μην μένει στο ότι είναι όλου του κόσμου, όλης της ανθρώπινης ιστορίας!
Να ζήσει την έξοδο του σπλάχνου της από το σώμα της «χωρίς πόνων» όχι ως θάνατο, όπως όλες οι μάνες, αλλά ως δωρεά ζωής
για τους πάντες! Να μη φοβηθεί για την αποδοκιμασία του κόσμου προς το
Πρόσωπο του Υιού της, να μη μισήσει τον κόσμο, αλλά να απλώσει την
μητρική της αγκαλιά, και στο πρόσωπο του Υιού της να αγκαλιάσει και να
γίνει μάνα όλων των ανθρώπων! Να μείνει εν τη Εκκλησία ως
η ενίσχυση των αποστόλων και όλων των χριστιανών! Και την στιγμή της
κοιμήσεώς της, την στιγμή του θανάτου της, να γευθεί μία εκ νέου
ανάσταση: την αιώνια αυτή τη φορά, για να γίνει η μεσίτρια και η προσμένουσα! Μεσίτρια
για να μετάσχουμε όλοι στην χαρά της σχέσης με τον Υιό και Θεό της,
χωρίς τα λάθη, τα πάθη, οι εξαρτήσεις, ο εγωκεντρισμός, η έπαρση του
νου, να μας χωρίζουν από Αυτόν. Προσμένουσα για να υποδεχθεί ως Μάνα όλων κάθε ψυχή που φεύγει από αυτήν την ζωή αποφασισμένη να απλώσει το χέρι στον Χριστό!
Γι’
αυτό και ο Χριστός θέτει ως προϋπόθεση, όχι για να φύγουμε από την
σχέση με τους γονείς μας και όλους τους ανθρώπους αλλά για να την
ανα-νοηματοδοτήσουμε εν αγάπη και ελευθερία, το να ακούμε τον λόγο του
Θεού και να τον εφαρμόζουμε! Την οδό και τον τρόπο της Παναγίας! Την
πορεία στην Εκκλησία! Την μετάνοια που μας κάνει να ανασταινόμαστε εκ
των παθών μας! Την αγάπη που μοιράζεται και ελευθερώνει!
Καμαρώνει
η γυναίκα του Ευαγγελίου για την Μάνα του Χριστού που γέννησε τέτοιο
παιδί! Η Παναγία όμως δεν χαίρεται μόνο για την τιμή να είναι Μητέρα του
Θεού, αλλά για το ότι αξιώθηκε να γίνει Μητέρα όλης της ανθρωπότητας, η
οποία διά του Υιού της ζει την μεγαλύτερη ευλογία: να νικά τον θάνατο!
Χρόνια πολλά κι ευλογημένα!
