Πλησιάζει η γιορτή σου.
Εκείνες οι ατέλειωτες ουρές ευλάβειας στον τάφο σου, κόσμος
που τον ζήλεψα γιατί περίμενε κοντά σου, δεν ξέρω αν φέτος θα είναι εκεί
καθώς τώρα πια κρατούμε αποστάσεις….Λες και ήμασταν ποτέ κοντά!
Όπως και νάχει, ακόμη και από το σπίτι, εμείς εκεί θα είμαστε
γιατί δεν έχουμε άλλη ελπίδα απ’αυτή των Αγίων και επειδή στο δικό σου
μνήμα κάποτε κλάψαμε, «κολλήσαμε» και δεν θέλαμε να φύγουμε, ουρλιάξαμε
τον πόνο μας σφίγγοντας στα δόντια την σιωπή, χαιδέψαμε το χώμα κι’εσύ
χαμογέλασες εντός μας ξαστεριά.
Γέροντα θέλω να σου πω για την Αγια Σοφιά.
Στα χέρια σου την ακουμπάμε. Δείξ΄την στον Θεό, σε
παρακαλούμε, και μίλησέ Του, γιατί εμείς μούτρα δεν έχουμε να το
κάνουμε, τέτοια κουμάσια που είμαστε.
Συγνώμην για τον τρόπο που μιλάω αλλά μας πρέπει και χειρότερος…
Άγιέ μου θέλω πολλά να σου πω αλλά τα υπόλοιπα μπροστά στο
εικονοστάσι, τις νύχτες που το καλοκαίρι θα μένει έξω από το σπίτι και η
Πόλη θα στέκεται απέναντι και θα μας κοιτά στα μάτια. Και τους
δυο:Εσένα με ελπίδα κι’εμένα με παράπονο.
