Μπορεί εμείς να τον θεωρούμε μικρό σταυρό, όμως δεν είναι το θέμα πως το θεωρούμε εμείς αλλά πως το βιώνει ο συγκεκριμένος άνθρωπος στην ζωή του.
Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Αυτό σημαίνει ότι διαφορετικά αντιμετωπίζει τον σταυρό του, διαφορετικές οι δυνάμεις του, διαφορετικά τα συναισθήματά του, διαφορετική η πνευματική του κατάσταση.
του αρχιμανδρίτη Παύλου Παπαδόπουλου
Σίγουρα χρειάζεται να υπάρχει πνευματική καλλιέργεια ώστε ο άνθρωπος να εκμεταλλευτεί τον σταυρό του και να προοδεύσει εν Χριστώ. Αυτό όμως είναι θέμα του ίδιου του ανθρώπου που κουβαλά τον συγκεκριμένο σταυρό στην ζωή του.
Ας το δούμε λοιπόν από την μεριά μας. Χρειάζεται να έχουμε υπόψιν μας ότι ο σταυρός του αδελφού μας πρέπει να προσεγγίζεται από μέρους μας, με πνεύμα αγάπης, επιείκειας, παρηγοριάς, στήριξης του πονεμένου και δοκιμαζόμενου αδελφού μας.
Είναι απαράδεκτη η συμπεριφορά κάποιων δήθεν “πνευματικών ανθρώπων” να αντιμετωπίζουν τον σταυρό του αδελφού τους απαξιωτικά ή να απαιτούν από αυτόν να τον σηκώσει ως άνθρωπος που έχει φτάσει στην τέλεια και απαθή κατάσταση των Οσίων. Τέτοιες απαιτήσεις είναι αδιάκριτες και κρύβουν τον κίνδυνο να προσθέσουν κι άλλο πόνο πάνω στον πόνο του συνανθρώπου μας.
Μακάρι όλοι μας να σηκώνουμε τον σταυρό μας αγόγγυστα και με βαθιά πίστη και ελπίδα στον Θεό. Όμως αυτό δεν γίνεται πάντα, ούτε γίνεται με όλους μας.
Μην κατακρίνουμε αδελφοί μου κάποιον που περνά κάποια δοκιμασία και δεν την διαχειρίζεται με τέτοιον τρόπο ώστε να προοδεύει πνευματικά. Αυτός ξέρει τον πόνο του, τον αγώνα του, την κούρασή του, την φθορά που έχει υποστεί το σώμα, ο νους του, το πνεύμα του.
Έξω από τον χορό, πολλοί από εμάς το παίζουμε ειδικοί και καλοί σύμβουλοι.
Ο κάθε άνθρωπος καλείται να σηκώσει τον σταυρό του.
Η δική μας θέση στον σταυρό του άλλου, δεν είναι να του κάνουμε
υποδείξεις σκληρές με ελεγκτικό ύφος. Η θέση μας είναι να βρισκόμαστε
κοντά του με πνεύμα συγκατάβασης και αγάπης, έτοιμοι να συσταυρωθούμε κι
εμείς μαζί του.
Πολλές φορές κάνουμε μαθήματα στους αδελφούς μας που σηκώνουν έναν σταυρό αλλά από την άλλη προσπαθούμε να σώσουμε το βόλεμά μας, την καλοπέρασή μας, το συμφέρον μας. Δεν μπαίνουμε στην διαδικασία της συσταύρωσης. Δεν θέλουμε να βοηθήσουμε πραγματικά τον άλλον, αλλά μόνο να του κάνουμε μαθήματα περί πίστεως.
Εάν κάποιος αδελφός σου περνά μία δοκιμασία βοήθησέ τον με την προσευχή σου γι’ αυτόν, στάσου δίπλα του έτοιμος να τον παρηγορήσεις, να τον αγκαλιάσεις, να σιωπήσεις, να τον ακούσεις.
Έχουμε μάθει να δίνουμε συμβουλές στους άλλους που περνάνε κάποια δοκιμασία. Εύκολα ανοίγουμε το στόμα μας. Δύσκολα όμως στεκόμαστε δίπλα τους, με την φυσική αλλά και την πνευματική μας παρουσία. Αυτό χρειάζεται όμως να πράξουμε.
Από λόγια και συμβουλές είμαστε πρώτοι. Από έργα αγάπης στερούμαστε…
Από χριστιανικές θεωρίες είμαστε γεμάτοι. Από χριστιανική ζωή είμαστε σχεδόν άδειοι…
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
