Κάθε φορά που διαβάζω την Αγία Γραφή, μου κάνει εντύπωση, ότι ο Θεός τις περισσότερες φορές για να στείλει ένα μήνυμα, για να ολοκληρώσει ένα σχέδιο, για να φανερώσει την δόξα Του, διαλέγει ανθρώπους που δεν ήταν τα καλύτερα παιδιά της εποχής τους. Όχι μόνο ήταν αμαρτωλοί, γιατί αμαρτωλοί είμαστε όλοι, αλλά ήταν και στο περιθώριο της κοινωνίας που ζούσαν. Πόρνες, τελώνες, φτωχοί και καταφρονημένοι, όλοι από τα αζήτητα της κοινωνίας κοντά Του. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι μια από τις μεγαλύτερες κατηγορίες που απηύθηναν οι Φαρισαίοι στον Χριστό ήταν ότι κάνει παρέα με όλους τους περιθωριακούς.
Οπότε και σήμερα στο ευαγγελικό ανάγνωσμα ο Χριστός πιάνει κουβέντα με μια τέτοια γυναίκα που βρισκόταν στο περιθώριο και στις γλώσσες των ανθρώπων. Και τι κάνει ο Χριστός; Της πιάνει κουβέντα. Πρώτη μέγιστη υπέρβαση. Να μιλάς και να απευθύνεις δημόσιο λόγο σε γυναίκα και μάλιστα στην ερημιά. Αμαρτία!!! Δεν τον απασχολεί όμως τον Χριστό τι λένε οι άνθρωποι, οι πεποιθήσεις και αντιλήψεις τους, τον ενδιαφέρει η αποστολή Του. Έλεγε ένας Αγιορείτης γέρων, "για να φτάσεις στον Θεό πρέπει να γράψεις όλο τον ντουνιά στα υποδήματα σου....". Οπότε ο Χριστός αγνοεί την γνώμη του κόσμο για νά σώσει μια ύπαρξη. Να ξέρετε ότι αυτό δεν το έκανε μονάχα τότε. Το κάνει πάντα. Για να σας φέρει κοντά Του, θα κάνει στην άκρη όλους όσους μπαίνουν εμπόδιο στην συνάντηση μαζί Του.
Η γυναίκα αυτή διψάει και πάει μέσα στην ζέστη του μεσημεριού να βάλει νερό από το πηγάδι του Ιακώβ. Δεν μπορούσε βλέπετε να πάει άλλη ώρα. Έβγαινε όταν ο κόσμος δεν κυκλοφορούσε γιατί την σχολίαζαν, την κατηγορούσαν και την πετσόκοβαν με τα μάτια και τα λόγια τους. Τα λόγια πολλές φορές πονάνε περισσότερο κι από μαχαίρι.
Ο Χριστός βλέπει την δίψα της, βλέπει εκείνο που εμείς δεν μπορούμε να δούμε, βλέπει το πόνο της, την ψυχική οδύνη και μοναξιά της. Προσέξτε γιατί πολλές φορές πίσω από αμαρτίες, λάθη και αποτυχίες, ψάχνουμε τον Θεό. Το τέλειο ζητάμε, την αλήθεια και το φως, αλλά σε λάθος τόπο και κυρίως με λάθος τρόπο.
Ο Χριστός βλέπει την ψυχή της, γι αυτό της αποκαλύπτεται. Δεν κολλάει στις αμαρτίες της, ξέρει ότι η καρδιά της είναι φωτεινή. Γι’ αυτό την επιλέγει για Ιεραπόστολο Του. Και ερχόμαστε στο αρχικό ερώτημα μας. Μα καλά, δεν είχε σεμνές, αξιοπρεπείς και ηθικές γυναίκες να πάρει ο Χριστός ώστε να δώσει την Χάρη Του και να διαμορφώσει αποστόλους; Είχε, αλλά τον ενοχλεί κάτι σε όλο αυτό. Τι; Η αυτάρκεια τους. Η ψευδής αυτάρκεια της αρετής. Ότι νιώθουν πληρότητα. Που να μπει το φως όταν δεν επιτρέπεις να φανούν οι ρωγμές σου; Πως να έρθει ο γιατρός όταν δηλώνει υγιής;
Η Σαμαρείτιδα είναι ραγισμένη. Τα πάθη και η αμαρτία, η κακία του κόσμου την έχουν εξουθενώσει. Είναι κουρασμένη, και μονάχα όταν κουραστούμε από το ψεύδος του κόσμου μπορούμε να ξαποστάσουμε στην αγκαλιά του Χριστού.
Ο Χριστός θα μπορούσε να πάρει μια «σεμνή» και «ηθική» κυρία να την μεταβάλει σε ιεραπόστολο του. Δεν το κάνει. Και ξέρετε γιατί, για να φανερωθεί η δύναμη και η δόξα του Αγίου Πνεύματος. Πως δηλ., παίρνει τα πάθη και τις αδυναμίες μας και τα μεταπλάθει σε χαρίσματα και αρετές, πως την πόρνη κάνει αγνή, τον ληστή ομολογητή, τον διώκτη απόστολο, τον άρρωστο δυνατό, τον σκοτεινό φωτεινό. Τότε θρυμματίζεται ο ορθολογισμός της ηθικής μας και αναφωνούμε "Τίς Θεὸς μέγας, ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν, σὺ εἶ ὁ Θεός, ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος. ."
π. Χαράλαμπος Λ. Παπαδόπουλος
