π. Λίβυος: “Σήμερα θα σας μιλήσω για μια γυναίκα, μια μητέρα, που καμία τηλεόραση ή εφημερίδα δεν θα κάνει πρώτη είδηση”.
Γιατί δεν σκότωσε τα παιδιά της αλλά τα έσωσε. Γιατί δεν τα θυσίασε στον αρρωστημένο ναρκισσισμό της, αλλά θυσιάστηκε με κίνδυνο την ίδια την ζωή της. Θυσία που επέφερε μόνιμες βλάβες πάνω στο σώμα της, αλλά αναγέννησε την ψυχή της όπως η ίδια συχνά μας λέει, «αυτό το ατύχημα ήταν ευτύχημα, σώθηκα δεν παραμορφώθηκα».
Ήταν μεσημέρι του 2017, σαν σήμερα, όταν σε επίσκεψη που είχε πάει με τα δυο μικρά παιδιά της, δέχθηκαν επίθεση από μεγαλόσωμο σκυλί. Για να σώσει τα παιδιά της, έδωσε το χέρι της στο σκυλί το οποίο και το κατασπάραξε. Όμως ο σκύλος δεν έμεινε σε αυτό. Προσπάθησε να κάνει μια νέα επίθεση προς τα παιδιά περνώντας κάτω από τα πόδια της μητέρας, τότε εκείνη έσκυψε βάζοντας το πρόσωπο της μπροστά στο σκύλο για να τον εμποδίσει να πιάσει τα παιδιά της, με αποτέλεσμα εκείνος να αρπάξει το πρόσωπο της και επι πολλά λεπτά να το δαγκώνει με απίστευτη βιαιότητα που επέφερε φοβερά τραύματα, χειρουργεία και μόνιμες σωματικές βλάβες.
Μιλώντας μαζί της πολλές φορές για το ατύχημα αυτό, μου είπε «δεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή…εάν χρειαζόταν πάλι αυτό θα έκανα. Για μένα αυτή η στιγμή άλλαξε την ζωή μου, είδα αλλιώς την αξία της ζωής, την σχέση με τα παιδιά μου, το ταξίδι της ύπαρξης, το νόημα που έχει να ζούμε….». Να σημειώσω εδώ, ότι η ίδια δεν ζήτησε ποτέ την τιμωρία ή θανάτωση του σκύλου.
Τέτοιες Μητέρες και υπέροχοι άνθρωποι, υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες που δεν μπορούν να παύσουν να μας εμπνέουν και να κερδίζουν τον θαυμασμό μας, αντίθετα με κάποιες άλλες που είτε σωματικά είτε ψυχικά σκοτώνουν τα παιδιά τους. Διότι προσέξτε, για τον Χριστό φόνος δεν υπάρχει μονάχα όταν βγάλεις ένα μαχαίρι και αφαιρέσεις μια ζωή, αλλά κι όταν με τα λόγια σου σκοτώνεις καθημερινά τις ψυχές των συνανθρώπων σου.
Σε αυτές τις Μητέρες λοιπόν που μας γέννησαν, μας μεγάλωσαν, που έδωσαν τα νιάτα τους για εμάς, που δεν κοιμήθηκαν βράδια ατελείωτα, που προσευχήθηκαν και νήστεψαν για να γίνουμε καλά και να είμαστε καλοί, σε εκείνες που κανείς ποτέ δεν τους είπε ένα ευχαριστώ για ότι έκαναν -μια και το να είσαι σπίτι και να μεγαλώνεις παιδιά δεν εκλαμβάνεται ως εργασία, κούραση, πόνος και αγωνία – σε εκείνες όλες τις γυναίκες που συνδύασαν την δουλειά με το σπίτι τους στο ακέραιο, αποδεικνύοντας ότι το ένα δεν αναιρεί το άλλο, που μας φρόντισαν, μεγάλωσαν, έπαιξαν μαζί μας, μας έμαθαν την ζωή δίχως να μας πνίξουν ή ακυρώσουν, οφείλουμε ένα τεράστιο ευχαριστώ.
