Οι άνθρωποι μπορεί να ξεχάσουν τα πάντα όχι όμως το πως τους κάνατε να νιώσουν. Γι’ αυτό ο Γέροντας Αιμιλιανός τόνιζε κάνε τους άλλους και ιδιαίτερα εκείνους που είναι κοντά σου και θέλεις στην ζωή σου, να χαίρομαι την παρέα και παρουσία σου. Να είσαι χαρά και φως γι’ αυτούς. Να γυρνάς στο σπίτι και να λένε «καλώς τον…» και όχι «ωχ ήρθε πάλι αυτός…». Να είσαι χαρά του άλλου και όχι το βάσανο και η δυσκολία του.
Η Μάγια Αγγέλου έγραψε, «οι άνθρωποι μπορεί να ξεχάσουν τι λέτε και μπορεί να ξεχάσουν τι κάνετε. Όμως κανείς δεν θα ξεχάσει ποτέ πως τους κάνατε να νιώσουν».
Κάνε τον άλλο να νιώσει σημαντικός για σένα ώστε να γίνεις και εσύ σημαντικός για εκείνον. Δώσε δύναμη, χαρά, φως και ελπίδα στον άλλον εάν τον θες στην ζωή σου. Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι κάθε μέρα και στιγμή, θα είμαστε μες στην τρελή χαρά. Ανθρωπίνως δεν γίνεται αυτό. Θα συννεφιάσει κι ο δικός μας ουρανός. Αλλά ο καλός παίχτης της ζωής ξέρει ότι αυτό είναι παροδικό όσο μεγάλη κι εάν είναι η μπόρα. Όσο κι αν αργεί πάντα ξημερώνει, όσο κι αν μαυρίσει ο ουρανός είναι προσωρινό γιατί η φύση του είναι γεμάτη από φως.
Οπότε άσε τα λόγια και γίνε για τον άλλον χαρά, αγάπη, φως και ελπίδα. Δεν έχει κανένα νόημα να του λες "σ αγαπώ", εάν δεν μπορείς να αντέξεις την χαρά και ελευθερία του. Τι να κάνει ο άλλος τις σπουδαίες ρητορείες εάν αδυνατείς να τον αισθανθείς και νιώσεις; Να του δώσεις το δώρο της χαράς και ελευθερίας.
Ξέρεις τι θεωρώ εγώ αγάπη στα 47 μου χρόνια; Να χαίρεσαι με την χαρά του άλλου, να θες να τον βλέπεις καλά, να προχωρά, να εξελίσσεται και να κατακτά κορυφές. Να κρυφογελάς όταν γελά εκείνος, όταν χαίρεται εκείνη, εσύ να πλημμυρίζεις ευτυχία. Να ζητάς τον παράδεισο της ακόμη κι εάν εσύ χρειαστεί να περάσεις μέσα από την κόλαση….
π. Λίβυος
