Η εποχή μας τα ‘χει όλα, αλλά λείπει περισσότερο η έμπρακτη αγάπη, η έμπρακτη καλοσύνη.
Και περισσότερο η αγάπη και η εκτίμηση στον άνθρωπο.
Η καλοσύνη και η ανθρωπιά και η αρχοντιά κι η μεγαλοψυχία.
Στις σχέσεις μας, στις διασυνδέσεις μας, στις επιλογές μας, στον τρόπο υπάρξεως μας.
Και γι’ αυτό έχομε τόση δυσκολία. Τόση κλαψοφαγούρα. Τόση γκρίνια. Τόση κακολογία. Κακολογία!
Γέμισε ο τόπος από κακολόγους!
Και δεν μπορείς να σταθείς πουθενά.
Μας ακούνε και τα παιδιά. Μας ακούνε κι οι αγαθοί. Μας ακούνε όλοι. Και τι κάνουμε;
Μολύνουμε τον αέρα.
Φορτώνουμε τις ψυχές μας και κολάζουμε…
Μόνο η αγάπη αλλάζει τον άνθρωπο.
Ο εθνικός μας ποιητής έλεγε πάλι, «Συχνά τα στήθια εκούρασα ποτέ την καλοσύνη».
Μεγάλη κουβέντα αυτή.
Η καλοσύνη δεν κουράζει.
Η καλοσύνη είναι ο Χριστός.
Η καλοσύνη και η αλήθεια μένει εις τον αιώνα.
Και αλλάζει ο κόσμος με τα ρήματα του Χριστού.
Με την εφαρμογή του Ευαγγελίου και με την εις αλλήλους αγάπη.
Έτσι. Και αυτήν θέλομε όλοι. Αυτήν ζητάμε όλοι.
Και ο Βίκτωρ Ουγκώ στους « Αθλίους» γράφει. «Αν είσαι άνθρωπος, γίνε αγάπη».
Γίνε αγάπη!
