“Καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Πέτρος· Αἰνέα, ἰᾶταί σε ᾿Ιησοῦς ὁ Χριστός· ἀνάστηθι καὶ στρῶσον σεαυτῷ. Καὶ εὐθέως ἀνέστη” (Πράξ. 9,34).
“Ο Πέτρος τοῦ εἶπε· «Αἰνέα, σὲ γιατρεύει ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός. Σήκω καὶ στρῶσε τὸ κρεβάτι σου». Κι αὐτὸς ἀμέσως σηκώθηκε”.
Η ανάσταση του Χριστού, για όσους πιστεύουμε, δεν είναι ένα γεγονός το
οποίο προσμένει τον άνθρωπο μετά τον θάνατο, κατά την Δευτέρα Παρουσία
του Χριστού, όπως ομολογούμε και στο Σύμβολο της Πίστεως (“Προσδοκώ
ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος”). Είναι η αφετηρία μίας
συνολικής αναστάσεως της ζωής μας, στην προοπτική της συνεχούς
συνάντησης τόσο με τον Χριστό, όσο και με τον συνάνθρωπο. Η ανάσταση
είναι η κινητήριος δύναμη της πορείας της Εκκλησίας. Ουσιαστικά την
συνέχει, καλώντας τους ανθρώπους που θέλουν να πιστέψουν, όχι μόνο να
εισέλθουν σ’ αυτήν, αλλά στην πραγματικότητα να αποτελέσουν ένα σώμα το
οποίο νομηταδοτεί την ζωή του αναστάσιμα. Αυτό το βλέπουμε στην πρώτη
εκκλησιαστική κοινότητα των Ιεροσολύμων. Το βλέπουμε και σε άλλες
κοινότητες, όπως σε αυτές της Λύδδας και της Ιόππης, όπως περιγράφεται
στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτών των κοινοτήτων; Αποκαλούνται τα μέλη τους ως “άγιοι” πρωτίστως. Άγιος δεν σημαίνει αναμάρτητος, χωρίς κάποιο άγος. Αυτό μόνο ο Θεός είναι. Άγιος όμως είναι όποιος και όποια πιστεύοντας στον Θεό μπορεί να αγιάσει. Και η Εκκλησία δεν αποδίδει την ιδιότητα του Αγίου όπως σήμερα σε αυτόν που έχει περατώσει τον βίο του, αλλά σε όλους τους χριστιανούς, διότι για την Εκκλησία αυτός που έχει επιλέξει να προχωρήσει στην οδό της ομοιώσεως με τον Θεό, όπως και πλασθήκαμε, έχει προσλάβει την αγιότητα, με τις πτώσεις και τις αναστάσεις, με τις νίκες και τις ήττες, με την αρετή και τα πάθη, κυρίως όμως με την πίστη. Γι’ αυτό και σε κάθε θεία λειτουργία ακούμε την φράση “πρόσχωμεν, τα άγια τοις αγίοις”. Εμείς είμαστε οι άγιοι που καλούμαστε να κοινωνήσουμε τα άγια, το σώμα και το αίμα του Χριστού.
Οι κοινότητες αυτές συναντούνε τους αποστόλους, το πρόσωπο και την διδασκαλία τους. Απευθύνονται σ’ αυτούς, εκφράζοντας την αγάπη και τον σεβασμό, κυρίως όμως την εμπιστοσύνη τους. Και όχι μόνο. Σε κάθε δυσκολία, ιδίως όταν αφορά σε μέλη τους, επιδιώκουν την παρουσία των αποστόλων ως δύναμη, ως σημείο της ανάστασης και της ζωής. Μπορεί οι χριστιανοί να αισθανόμαστε ανήμποροι απέναντι στην σωματική παραλυσία, απέναντι στον πόνο και στον θάνατο. Δεν είμαστε όμως ψυχικά παράλυτοι. Δεν απελπιζόμαστε. Δεν κλεινόμαστε στον εαυτό μας, μελαγχολώντας απέναντι στην φθορά της ζωής. Αντίθετα, εμπιστευόμαστε την παράδοσή μας. Κι αυτή είναι αποστολική. Οι διάδοχοι των αποστόλων, οι επίσκοποι και ο κλήρος, ανεξαρτήτως αν ο Θεός επιτρέπει να κάνουν ορατά σημεία ενώπιόν μας, στην πραγματικότητα κηρύττουν την αφύπνιση, την ανάσταση από το χάος της αμαρτίας ως χωρισμού από τον Θεό, από το χάος της δικής μας αυτοθεοποίησης, το χάος της θεώρησης ότι μόνο οι δικές μας δυνάμεις, τα όπλα, η τεχνολογία, οι εφευρέσεις μας επαρκούν για να νικηθεί η φθορά και το κακό. Κι όταν αυτό δεν συμβαίνει, χάνεται η ελπίδα. Δεν είναι όμως έτσι. Διότι το σημείο της εξόδου μας από οποιαδήποτε παραλυσία, οποιονδήποτε θάνατο δεν παύει να είναι και πάλι η πίστη.
Τρίτο και σημαντικό στοιχείο των τότε κοινοτήτων ήταν η αγάπη. Τα καλά έργα, ιδίως προς τους ανήμπορους. Ταυτόχρονα, ένα αίσθημα ότι ο εμπερίστατος είναι “οικείος”, δικός μας. Δεν εγκαταλιπόταν από την κοινότητα, ούτε στον θάνατο. Κι αυτή η αγάπη γεννά έξοδο από κάθε παράλυση. Ακόμα και όταν το σώμα δεν υπακούει, η καρδιά συγκινείται. Ο εμπερίστατος δεν είναι μόνος. Και παρηγορείται, αντέχει, πορεύεται με γενναιότητα ακόμη και στον θάνατο. Η πίστη περνά από την αγάπη. Και η αγάπη γεννά ανάσταση. Αυτό το βλέπουμε τόσο στην περίπτωση του Αινέα, οσο και της Ταβιθάς. Και η ανάστασή τους, του μεν Αινέα από την σωματική παράλυση, της δε Ταβιθάς από τον θάνατο, κάνουν τις κοινότητες να γεμίζουν από χαρά και δοξολογία για τον Θεό και τον απόστολο Πέτρο να εκπληρώνει την αποστολή του που είναι να μαρτυρήσει περί του αναστάντος Χριστού με κάθε τρόπο και σημείο.
Στους καιρούς μας ας ξαναχτίσουμε κοινότητες με όπλο την πίστη, την αγάπη, την υπέρβαση κάθε παράλυσης. Ενταγμένοι σ’ αυτές, με γνώμονα το ΕΜΕΙΣ, όχι με θεώρηση των πάντων με κριτήριο το ΕΓΩ μας, και η ανάσταση θα είναι πίστη και δώρο από την παρούσα ζωή. Η οικειότητα είναι το κλειδί που καταδεικνύει την πίστη. Και ας προχωρούμε χωρίς μεμψιμοιρία για τον κόσμο. Ο κόκκος του σίτου πρώτα θα πεθάνει και μετά θα φέρει καρπόν πολύ. Πρώτα θα κρυφτεί στα μάτια των πολλών υπό την γην και μετά θα ανθίσει. Αρκεί να είναι σίτος. Αυτό καλούμαστε να επιλέξουμε και να ζήσουμε.
Χριστός Ανέστη!
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτών των κοινοτήτων; Αποκαλούνται τα μέλη τους ως “άγιοι” πρωτίστως. Άγιος δεν σημαίνει αναμάρτητος, χωρίς κάποιο άγος. Αυτό μόνο ο Θεός είναι. Άγιος όμως είναι όποιος και όποια πιστεύοντας στον Θεό μπορεί να αγιάσει. Και η Εκκλησία δεν αποδίδει την ιδιότητα του Αγίου όπως σήμερα σε αυτόν που έχει περατώσει τον βίο του, αλλά σε όλους τους χριστιανούς, διότι για την Εκκλησία αυτός που έχει επιλέξει να προχωρήσει στην οδό της ομοιώσεως με τον Θεό, όπως και πλασθήκαμε, έχει προσλάβει την αγιότητα, με τις πτώσεις και τις αναστάσεις, με τις νίκες και τις ήττες, με την αρετή και τα πάθη, κυρίως όμως με την πίστη. Γι’ αυτό και σε κάθε θεία λειτουργία ακούμε την φράση “πρόσχωμεν, τα άγια τοις αγίοις”. Εμείς είμαστε οι άγιοι που καλούμαστε να κοινωνήσουμε τα άγια, το σώμα και το αίμα του Χριστού.
Οι κοινότητες αυτές συναντούνε τους αποστόλους, το πρόσωπο και την διδασκαλία τους. Απευθύνονται σ’ αυτούς, εκφράζοντας την αγάπη και τον σεβασμό, κυρίως όμως την εμπιστοσύνη τους. Και όχι μόνο. Σε κάθε δυσκολία, ιδίως όταν αφορά σε μέλη τους, επιδιώκουν την παρουσία των αποστόλων ως δύναμη, ως σημείο της ανάστασης και της ζωής. Μπορεί οι χριστιανοί να αισθανόμαστε ανήμποροι απέναντι στην σωματική παραλυσία, απέναντι στον πόνο και στον θάνατο. Δεν είμαστε όμως ψυχικά παράλυτοι. Δεν απελπιζόμαστε. Δεν κλεινόμαστε στον εαυτό μας, μελαγχολώντας απέναντι στην φθορά της ζωής. Αντίθετα, εμπιστευόμαστε την παράδοσή μας. Κι αυτή είναι αποστολική. Οι διάδοχοι των αποστόλων, οι επίσκοποι και ο κλήρος, ανεξαρτήτως αν ο Θεός επιτρέπει να κάνουν ορατά σημεία ενώπιόν μας, στην πραγματικότητα κηρύττουν την αφύπνιση, την ανάσταση από το χάος της αμαρτίας ως χωρισμού από τον Θεό, από το χάος της δικής μας αυτοθεοποίησης, το χάος της θεώρησης ότι μόνο οι δικές μας δυνάμεις, τα όπλα, η τεχνολογία, οι εφευρέσεις μας επαρκούν για να νικηθεί η φθορά και το κακό. Κι όταν αυτό δεν συμβαίνει, χάνεται η ελπίδα. Δεν είναι όμως έτσι. Διότι το σημείο της εξόδου μας από οποιαδήποτε παραλυσία, οποιονδήποτε θάνατο δεν παύει να είναι και πάλι η πίστη.
Τρίτο και σημαντικό στοιχείο των τότε κοινοτήτων ήταν η αγάπη. Τα καλά έργα, ιδίως προς τους ανήμπορους. Ταυτόχρονα, ένα αίσθημα ότι ο εμπερίστατος είναι “οικείος”, δικός μας. Δεν εγκαταλιπόταν από την κοινότητα, ούτε στον θάνατο. Κι αυτή η αγάπη γεννά έξοδο από κάθε παράλυση. Ακόμα και όταν το σώμα δεν υπακούει, η καρδιά συγκινείται. Ο εμπερίστατος δεν είναι μόνος. Και παρηγορείται, αντέχει, πορεύεται με γενναιότητα ακόμη και στον θάνατο. Η πίστη περνά από την αγάπη. Και η αγάπη γεννά ανάσταση. Αυτό το βλέπουμε τόσο στην περίπτωση του Αινέα, οσο και της Ταβιθάς. Και η ανάστασή τους, του μεν Αινέα από την σωματική παράλυση, της δε Ταβιθάς από τον θάνατο, κάνουν τις κοινότητες να γεμίζουν από χαρά και δοξολογία για τον Θεό και τον απόστολο Πέτρο να εκπληρώνει την αποστολή του που είναι να μαρτυρήσει περί του αναστάντος Χριστού με κάθε τρόπο και σημείο.
Στους καιρούς μας ας ξαναχτίσουμε κοινότητες με όπλο την πίστη, την αγάπη, την υπέρβαση κάθε παράλυσης. Ενταγμένοι σ’ αυτές, με γνώμονα το ΕΜΕΙΣ, όχι με θεώρηση των πάντων με κριτήριο το ΕΓΩ μας, και η ανάσταση θα είναι πίστη και δώρο από την παρούσα ζωή. Η οικειότητα είναι το κλειδί που καταδεικνύει την πίστη. Και ας προχωρούμε χωρίς μεμψιμοιρία για τον κόσμο. Ο κόκκος του σίτου πρώτα θα πεθάνει και μετά θα φέρει καρπόν πολύ. Πρώτα θα κρυφτεί στα μάτια των πολλών υπό την γην και μετά θα ανθίσει. Αρκεί να είναι σίτος. Αυτό καλούμαστε να επιλέξουμε και να ζήσουμε.
Χριστός Ανέστη!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
