Έχω βαρεθεί να ακούω ανθρώπους να λένε:
«Δεν έχω σκοτώσει, άρα είμαι καλός άνθρωπος».
Πολύ επιφανειακή προσέγγιση. Το «ου φονεύσεις» δεν αναφέρεται μόνο στο έγκλημα του φόνου.
Άλλωστε, αν τα βλέμματα μπορούσαν να σκοτώσουν, πολλοί θα σκοτώναμε με ένα βλέμμα.
Και
αν μπορεί να γίνει φόνος με κοφτερά λόγια, πολλοί είμαστε ξεκάθαρα
ένοχοι. Γι’ αυτό ο Χριστός είπε ότι το να θυμώνεις με κάποιον χωρίς
σοβαρό λόγο ή να τον προσβάλλεις, είναι τόσο σοβαρό όσο το να σκοτώσεις
κάποιον.
Κάθε απώλεια ψυχραιμίας, κάθε έκρηξη ανεξέλεγκτου πάθους, κάθε ανάδευση
σκυθρωπής οργής, κάθε πικρή δυσαρέσκεια και δίψα για εκδίκηση – όλα
αυτά είναι φόνος.
Μπορούμε να σκοτώσουμε με κακόβουλα κουτσομπολιά.
Μπορούμε να σκοτώσουμε με μελετημένη παραμέληση και σκληρότητα.
Μπορούμε να σκοτώσουμε από κακία και ζήλια.
Μάλλον όλοι το έχουμε κάνει. Πολλές φορές.
Επομένως, όταν αισθανόμαστε ότι ο Θεός είναι μακριά μας και δεν μπορούμε να τον πλησιάσουμε, γνωρίζουμε γιατί συμβαίνει αυτό.
