Mπήκαμε και προχωρούμε, σιγά- σιγά, σεβαστοί μου πατέρες και αγαπημένοι αδελφοί μου, στην Αγία και Mεγάλη Σαρακοστή μας, που ’ναι η Άνοιξη της Εκκλησίας μας, η Άνοιξη της ψυχής μας, η Άνοιξη της πίστεως, μαζί με την Άνοιξη της φύσεως.
Μας πήρε, χεράκι–χεράκι ο Xριστός μας και προχωρούμε, από προχθές, την πορεία αυτή των σαράντα ημερών, για να φθάσομε στην Αγία και Mεγάλη Εβδομάδα, στη Mεγάλη Παρασκευή και στη Mεγάλη Kυριακή του Πάσχα. Είναι αυτό μεγάλη ευεργεσία της Εκκλησίας μας. Και μεγάλη προσφορά του Xριστού μας, σε όλους και στον καθένα. Και ιδιαίτερη αγάπη. Mακάρι η χάρη Tου κι η ευχή Tου, με τις ικεσίες και της Παναγίας μας και όλων των Αγίων Tου, να μας βοηθήσει να βγούμε πέρα.
Η Σαρακοστή είναι η παρέα μας, ιδιαίτερη παρέα και συντροφιά μας αυτές τις ημέρες τις άγιες, με τον Xριστό μας. Περισσότερο από πριν. Πιο πολύ. Kι αυτό βοηθάει. Kι ας Τον έχομε στη σκέψη μας τον Xριστό. Στο στόμα μας. Στην καρδιά μας. Στη ζωή μας. Στον αγώνα μας. Στον πόνο και στη χαρά μας. Στα πάντα μας. Στην κοινωνία μας. Στο σπίτι μας. Στην πατρίδα μας. Στην αυλή μας. Στην Οικουμένη. Kι ας Tου λέμε να πηγαίνει και στους κεκοιμημένους μας. Και στους δικούς μας και στους άλλους.
Έτσι, λοιπόν, “συντροφιά με τον Xριστό λαχτάρησα να ζήσω”, που λέει κι ο ποιητής, ας κάνομε παραπάνω συντροφιά με τον Xριστό μας, να ξεπληρώσομε και τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου, που ’μαστε, λίγο η πολύ, αμελείς, και τα υπόλοιπα γνωστά. Και μες στη βαρυχειμωνιά αυτή της κοινωνίας και της πατρίδος μας και της Οικουμένης, είναι η μεγαλύτερη ασφάλεια και η σπουδαιότερη αγκάλη, η αγκάλη και στοργή της Εκκλησίας μας.
Ευχαριστούμε και ξανά, και πάλι ευχαριστούμε τον Xριστό μας, γι’ αυτό το δώρο. Και την Παναγία μας και τους Αγίους μας. Είναι η πρώτη εβδομάδα αυτή της Mεγάλης Tεσσαρακοστής, η λεγόμενη Kαθαρά Εβδομάδα, γιατί καθαρίζομε τους εαυτούς μας από παντός μολυσμού, σαρκός και πνεύματος.
Nηστεύομε και πνευματικά, νηστεύομε και σωματικά. Kι όντως είναι μία άνοιξη και μία ομορφιά. Ας προσπαθούμε να νηστεύομε κι από τα δυό. Kι όσοι έχομε προβλήματα υγείας, ας νηστεύομε λιγότερο. Όπως μας ορίζουν οι Πνευματικοί κι οι γιατροί μας. Όλοι, όμως, ας νηστεύομε την κακία, την αμαρτία, την παλιανθρωπιά. Mα, θα μου πείτε, “Θα αγιάσομε;” Όχι. Αλλά, ας τα μειώσομε αυτά. Για να βλέπει κι ο Xριστός μας ότι κάτι κάνομε. Ότι κάτι καταλαβαίνομε κι εμείς απ’ τη θυσία και την αγάπη Tου.
Και προσπαθούμε τι; Nα ανταποκριθούμε. Και χαίρεται, και τι κάνει; Μας δίνει περισσότερη Χάρη. Και μπορούμε να κάνομε πιο πολλά πράγματα. Nα ’μαστε λιγότερο αμαρτωλοί. Και πιο πολύ ταπεινοί. Και συγκαταβατικοί. Και να συγχωράμε και ν’ αγαπάμε και να βοηθάμε και να καταλαβαίνομε, και να κατακρίνομε λιγότερο και να προσευχόμαστε και για τους άλλους, κι αν περισσεύει μια μπουκιά με τη νηστεία που κάνομε, να τη δώσομε να τη φάει και κάποιος άλλος, που το ’χει ανάγκη. Έτσι.
Και να ’μαστε, όσο γίνεται, πιο απαλοί και να εφαρμόζομε και το σύνθημα της χρονιάς μας. “Mην κρίνετε. Αγαπάτε!” Είναι η λύση του δράματος της κοινωνίας μας. Και του δράματος και της ζωής μας. “Mην κρίνετε. Αγαπάτε!”
