Η διάκριση είναι βασικό στοιχείο της ευγένειας.
Και ο χριστιανός οφείλει να έχει ευγενικούς τρόπους.
Όχι υποκριτικά ευγενικούς, αλλά καρδιακά ευγενικούς.
Το να λες την αλήθεια με έναν αδιάκριτο τρόπο, με φανατισμό και προσβολές μπορεί να οδηγήσει τον άλλον μακρυά σου. Και αντί να τον ωφελήσεις να τον πληγώσεις, αντί να τον φέρεις στην μετάνοια, να τον οδηγήσεις στην οργή.
Φυσικά και φέρει ευθύνη και ο άλλος στο πως θα διαχειριστεί την αλήθεια που ακούει που ίσως τον πληγώνει ή τον ξεβολεύει, αλλά σίγουρα χρειάζεται και από μέρους μας να χρησιμοποιούμε την αλήθεια με αγάπη και όχι με εμπάθεια προς τους άλλους, να την χρησιμοποιούμε για να βοηθήσουμε και όχι για να βλάψουμε…
Από εκεί και πέρα εάν ο άλλος, παρά τον διακριτικό και αγαπητικό μας τρόπο, απορρίψει την αλήθεια ή αισθανθεί προσβεβλημένος είναι θέμα δικό του. Εκεί δεν φέρουμε κάποια πνευματική ευθύνη. Γιατί δυστυχώς, πάντα ο εγωισμός, μας κάνει να απορρίπτουμε την αλήθεια όταν έρχεται σε αντίθεση με τα «θέλω», με τις συνήθειές μας, με το βόλεμά μας. Κι έτσι αντιδρούμε με μία παράλογη αυτοδικαίωση.
Πριν μιλήσουμε όμως ας προσευχηθούμε.
Να προσευχηθούμε έντονα, με πόνο προς τον αδελφό μας, με αγάπη και έλεος.
Να προσευχηθούμε να μαλακώσει η καρδιά του ώστε να καταλάβει το λάθος του, να αποδεχτεί την αλήθεια.
Να προσευχηθούμε να μιλήσουμε απαλά και ειρηνικά, χωρίς ένταση και πώρωση καρδιάς, ώστε η αλήθεια να μας ενώσει και να μην μας διχάσει…
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
