Για τους περισσότερους ανθρώπους ο θάνατος είναι η έσχατη απόδειξη δουλείας.
Είμαστε ανίσχυροι απέναντί του. Μπορούμε να τον απομακρύνουμε, αλλά όχι να τον υπερβούμε.
Για τους περισσότερους ο θάνατος
αποτελεί το βιολογικό και οριστικό τέρμα της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν
υπάρχει λογική απόδειξη επιστροφής από το “επέκεινα”, το μετά τον
θάνατο, με αποτέλεσμα η θλίψη να είναι ανυπέρβλητη. Απέναντι στον θάνατο
ο άνθρωπος ζει με τον φόβο ή εκείνη την ελπίδα ότι το τέλος δεν θα
έλθει.
Ο Χριστός έζησε τον θάνατο, όχι ως βιολογικό τέρμα ή ως αναπόδραστη κατάσταση, αλλά ως υπακοή στο θέλημα του Πατέρα Του.
Έφτασε την φύση Του, που είχε την αθανασία δεδομένη, καθώς δεν είχε
αμαρτία, στο κατώφλι του θανάτου και το πέρασε σωματικά, για να μας
δείξει ότι ο θάνατος είναι το τέρμα, μόνο όταν συνοδεύεται από τον
χωρισμό από το Θεό. Αυτός που ζει το Θεό με υπακοή στο θέλημά Του, αυτός
που αγωνίζεται εναντίον της αμαρτίας, η οποία είναι ο θάνατος,
ελευθερώνεται ακόμη και από τα δεσμά του θανάτου, γιατί ακολουθεί τον
Χριστό.
“Εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη, αυτός
μόνος μένει. εάν δε αποθάνη, πολύν καρπόν φέρη”, μας λέει ο Κύριος. Αυτό
σημαίνει ότι ο θάνατος αποτελεί για μας τους θνητούς την αφορμή, πολύν
καρπό να φέρουμε, αν ζούμε με υπακοή στο Θεό. Ο Χριστός μας
δίδαξε ότι αυτό είναι κατορθωτό. Αν πεθάνουμε ως προς την αμαρτία,
δηλαδή νεκρώσουμε τα πάθη και τις κακίες μας, τότε ουσιαστικά φέρουμε
πολύν καρπό, της αγάπης, της αρετής, της πίστης στο Θεό, γιατί αυτό
είναι το θέλημά Του για μας. Αν πεθάνει ο εγωισμός μας, με την άσκηση,
την προσπάθεια, την ταπείνωση, την θυσία, τότε πολύν καρπό φέρουμε.
Τραβάμε την χάρη και το έλεος του Θεού και τότε, ακόμα και ο βιολογικός
θάνατος είναι το σημείο εκείνο της ζωής που μας απαλλάσσει από την φθορά
και την αμαρτία και μας φέρνει κοντά σ’ Αυτόν που πέθανε για μας, τον
Χριστό.
Ο Χριστός αναπαύεται στον τάφο σωματικά. Ο Χριστός κηρύττει στον ’δη τη Ζωή. Και
θα αναστηθεί ως ο λέων, αυτεξουσίως, και θα τραβήξει μαζί Του όσους τον
πίστεψαν, αλλά και όσους τον πιστεύουν, όσους τους αγγίζει το μήνυμα,
το πρόσωπο, η κοινωνία μαζί Του. Ελευθερωνόμαστε από το θάνατο, χάρις
στον θάνατο του Σωτήρα. Όλα πλέον είναι διαφορετικά. Δεν φοβόμαστε το
θάνατο, γιατί θα μας πάει σ’ Αυτόν που μας αγαπά και αγαπούμε. Και θα
περιμένουμε την Δευτέρα Παρουσία, για να γευτεί και το σώμα μας, αυτή
την ανεκλάλητη χαρά. Αυτή την ανεκλάλητη ελευθερία. Αυτή την ανεκλάλητη
αιώνια ζωή.
