Πρωτ. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Το πιο ξεχωριστό τμήμα της νεολαίας είναι οι φοιτητές. Παρά τις
μεταβολές στις προτεραιότητες και τις επιλογές της ζωής τους, οι νέοι
και οι νέες που φοιτούν στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ εξακολουθούν να
έχουν αναζητήσεις, φρεσκάδα στο μυαλό και την καρδιά, ενώ η νιότη τούς
οδηγεί σε κριτική σκέψη και δυναμισμό, τη βάση για την μετέπειτα πορεία
τους. Οι μεγαλύτεροι συνήθως ζηλεύουν αυτή την περίοδο της ζωής. Κάποτε
την υποτιμούνε ως την περίοδο του καφέ, της φλυαρίας, της διασκέδασης
και των περιστασιακών σχέσεων. Ακόμη κι έτσι όμως η δροσιά της νιότης
δίνει ομορφιά και μοναδικότητα.
Είναι γεγονός ότι σήμερα η φοιτητική ηλικία δε χαρακτηρίζεται από ιδεολογική διαπάλη, αγώνες με όραμα την κοινωνική δικαιοσύνη, την ειρήνη, την αλληλεγγύη. Η επικράτηση του οικονομοκεντρισμού έχει οδηγήσει σε αδιαφορία για τη συλλογικότητα. Αντίστοιχη είναι και η επίδραση της εικονικής πραγματικότητας. Οι φοιτητές συναντιούνται στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Ενδιαφέρονται για την προβολή του εαυτού τους και για τις γνωριμίες τους. Σπάνια βλέπεις παρουσιάσεις για τα μαθήματα που παρακολουθούν. Για θέματα που απασχολούν το πανεπιστήμιο και τη ζωή. Κριτική. Διαφωνία. Εγχρονισμό της γνώσης στο σήμερα. Αυτό βεβαίως δε συνεπάγεται αδιαφορία. Αντίθετα με ό,τι συνέβαινε παλαιότερα, οι περισσότεροι φοιτητές παρακολουθούν με συνέπεια τη σχολή τους. Παίρνουν εργασίες. Ενδιαφέρονται για τα μεταπτυχιακά. Αγωνιούν για την ανεργία και την κρίση. Οι προτεραιότητες αυτές δεν γίνονται εμφανείς, ενώ οι παραδόσεις συχνά χαρακτηρίζονται από τον μονόλογο των καθηγητών και όχι από το ξύπνημα των συνειδήσεων.
Θα είχε ενδιαφέρον αν η Εκκλησία επιχειρούσε να προσεγγίσει αυτό το τμήμα της νεολαίας. Στις πόλεις όπου υπάρχουν πανεπιστήμια και ΤΕΙ να υπήρχε οργανωμένη ποιμαντική προσπάθεια. Με συνάξεις για φοιτητές, στηριγμένες σε θέματα που συμπληρώνουν την μόρφωση και δίνουν αφορμές προβληματισμού για την πνευματική ζωή και το χτίσιμο ταυτότητας η οποία δε θα περιορίζεται στο σήμερα, αλλά θα συναντά το νόημα της ζωής για το παραπέρα του χρόνου. Με συμβουλευτική στις σχέσεις και τα συχνά αδιέξοδα στα οποία αυτές καταλήγουν. Με ενίσχυση της ελευθερίας της προσωπικότητας και της συνείδησης. Με μαρτυρία δομημένη στο πρόσωπο του Χριστού σε διάλογο με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Με σπουδή των πηγών της πνευματικής και ασκητικής παράδοσης, αλλά και των ριζών του Ελληνισμού. Με δράσεις αλληλεγγύης, όπως η βοήθεια στην παρασκευή φαγητού στα συσσίτια. Με αθλητικές, μουσικές και θεατρικές δραστηριότητες. Με την οργάνωση διαδικτυακών ομάδων. Κυρίως με την παρουσία ποιμένων που με γνώση, μεράκι και αφιέρωση ψυχής θα έδιναν στη φοιτητική νεολαία τη δυνατότητα να δει την πίστη με λιγότερες προκαταλήψεις.
Όπου αυτό γίνεται, τα αποτελέσματα είναι ενθαρρυντικά. Αλλά ακόμη και με τη χρήση παλαιότερων τρόπων προσέγγισης, όπως οι διαλέξεις ή τα έντυπα, η Εκκλησία μπορεί να δώσει αυθεντική μαρτυρία στο φοιτητικό χώρο. Δεν είναι η στράτευση στελεχών ο στόχος που πρέπει να κυριαρχεί, αλλά η προβολή της σώζουσας Αλήθεια, που νοηματοδοτεί και στη θεωρία και στην πράξη τη νεανική ζωή. Και η συνδρομή διά της λειτουργικής και κοινωνικής πλευρά της εκκλησιαστικής ζωής στη διαμόρφωση της βάσης ώστε μορφωμένοι και σκεπτόμενοι άνθρωποι να γνωρίζουν γιατί πιστεύουν και πώς μπορούν να μοιραστούν την αγάπη και τη χαρά του Θεού με τους άλλους.
Είναι γεγονός ότι σήμερα η φοιτητική ηλικία δε χαρακτηρίζεται από ιδεολογική διαπάλη, αγώνες με όραμα την κοινωνική δικαιοσύνη, την ειρήνη, την αλληλεγγύη. Η επικράτηση του οικονομοκεντρισμού έχει οδηγήσει σε αδιαφορία για τη συλλογικότητα. Αντίστοιχη είναι και η επίδραση της εικονικής πραγματικότητας. Οι φοιτητές συναντιούνται στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Ενδιαφέρονται για την προβολή του εαυτού τους και για τις γνωριμίες τους. Σπάνια βλέπεις παρουσιάσεις για τα μαθήματα που παρακολουθούν. Για θέματα που απασχολούν το πανεπιστήμιο και τη ζωή. Κριτική. Διαφωνία. Εγχρονισμό της γνώσης στο σήμερα. Αυτό βεβαίως δε συνεπάγεται αδιαφορία. Αντίθετα με ό,τι συνέβαινε παλαιότερα, οι περισσότεροι φοιτητές παρακολουθούν με συνέπεια τη σχολή τους. Παίρνουν εργασίες. Ενδιαφέρονται για τα μεταπτυχιακά. Αγωνιούν για την ανεργία και την κρίση. Οι προτεραιότητες αυτές δεν γίνονται εμφανείς, ενώ οι παραδόσεις συχνά χαρακτηρίζονται από τον μονόλογο των καθηγητών και όχι από το ξύπνημα των συνειδήσεων.
Θα είχε ενδιαφέρον αν η Εκκλησία επιχειρούσε να προσεγγίσει αυτό το τμήμα της νεολαίας. Στις πόλεις όπου υπάρχουν πανεπιστήμια και ΤΕΙ να υπήρχε οργανωμένη ποιμαντική προσπάθεια. Με συνάξεις για φοιτητές, στηριγμένες σε θέματα που συμπληρώνουν την μόρφωση και δίνουν αφορμές προβληματισμού για την πνευματική ζωή και το χτίσιμο ταυτότητας η οποία δε θα περιορίζεται στο σήμερα, αλλά θα συναντά το νόημα της ζωής για το παραπέρα του χρόνου. Με συμβουλευτική στις σχέσεις και τα συχνά αδιέξοδα στα οποία αυτές καταλήγουν. Με ενίσχυση της ελευθερίας της προσωπικότητας και της συνείδησης. Με μαρτυρία δομημένη στο πρόσωπο του Χριστού σε διάλογο με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Με σπουδή των πηγών της πνευματικής και ασκητικής παράδοσης, αλλά και των ριζών του Ελληνισμού. Με δράσεις αλληλεγγύης, όπως η βοήθεια στην παρασκευή φαγητού στα συσσίτια. Με αθλητικές, μουσικές και θεατρικές δραστηριότητες. Με την οργάνωση διαδικτυακών ομάδων. Κυρίως με την παρουσία ποιμένων που με γνώση, μεράκι και αφιέρωση ψυχής θα έδιναν στη φοιτητική νεολαία τη δυνατότητα να δει την πίστη με λιγότερες προκαταλήψεις.
Όπου αυτό γίνεται, τα αποτελέσματα είναι ενθαρρυντικά. Αλλά ακόμη και με τη χρήση παλαιότερων τρόπων προσέγγισης, όπως οι διαλέξεις ή τα έντυπα, η Εκκλησία μπορεί να δώσει αυθεντική μαρτυρία στο φοιτητικό χώρο. Δεν είναι η στράτευση στελεχών ο στόχος που πρέπει να κυριαρχεί, αλλά η προβολή της σώζουσας Αλήθεια, που νοηματοδοτεί και στη θεωρία και στην πράξη τη νεανική ζωή. Και η συνδρομή διά της λειτουργικής και κοινωνικής πλευρά της εκκλησιαστικής ζωής στη διαμόρφωση της βάσης ώστε μορφωμένοι και σκεπτόμενοι άνθρωποι να γνωρίζουν γιατί πιστεύουν και πώς μπορούν να μοιραστούν την αγάπη και τη χαρά του Θεού με τους άλλους.
